Regenwouden en raven

Na een onrustige nacht, waarin ik bij elk geluid dacht dat er een beer rond de auto liep te schuifelen, en ik wederom totaal lekgestoken was door muggen (ik vermoed dat er dit keer eentje in m'n slaapzak zat die zo'n 25x in paniek om zich heen heeft lopen prikken getuige de hoeveelheid bulten op m'n benen), werden we wakker van auto's die een voor een wegreden en het licht dat naar binnen scheen. Matthijs begon al vrij snel met zijn ochtendritueel; koffie zetten. Op de brug verderop zagen we een figuur in een rare houding, voorovergebogen op het wegdek zitten. "Een dronken idioot die midden in de nacht tijdens een wandelingetje was aangevallen door een beer...?", ging mijn brein. Ja, ik had nog steeds moeite had met een stap buiten de auto zetten. Intussen was Matthijs zich al aan het klaarmaken om met z'n camera naar de brug te wandelen voor een mooi kiekje van de ochtendnevel op het meer en de vogeltjes die er ongetwijfeld zouden zitten. Het mens op de brug stond op. Kennelijk iemand die daar vaag hadden zitten mediteren ofzo. Ze liep langs ons, groette ons en liep rustig verder richting de rij geparkeerde auto's in de bosjes. Oké, misschien toch geen berenaanval. Ik wapende mezelf met de luchtdruktoeter en volgde Matthijs de brug op. Daar bleek inderdaad best een mooi uitzicht te zien zijn.
Na een paar foto's besloten we toch maar de boel te pakken en terug te rijden.
Ditmaal zat ik achter het stuur en navigeerde Matthijs over het bekende gravelpad en daadwerkelijk afslagen dirigerend. Dat resulteerde in hilariteit, aangezien niet iedere "weg" die Google ziet ook daadwerkelijk een weg is. Zo moesten er een keer achteruit terug omdat we gewoonweg midden in de bosjes waren beland op een doodlopend, veel te smal pad. Takken van struiken krassend langs de auto... Het was maar goed dat 'ie een glanzende lak had maar een bloemetjespatroon gemaakt met graffitiverf. Ook kwamen we onderweg opnieuw zo'n vreemd bord tegen over mushroomverkoop. En toch wel diverse wildkampeerders tussen de bosjes.
Na zo'n 15km stapvoets rijden door kuilen en langs krassende struiken, kwamen we eindelijk weer op asfalt en ook direct op bestemming. Hier was de Rainforesttrail! Eindelijk kon ik plassen! En wel op zo'n typische wc als Canada overal aan haar kampeerders aanbiedt: een pleepot inclusief bril en deksel, dat staat over een gat in de grond boven een septic tank, met een keurig netjes huisje er omheen en voldoende wc-papier op voorraad.
Na een korte opfrissessie onder de achterklep (tandpasta onder de auto op het parkeerterrein!) konden we de eerste loop van de trail gaan lopen. Een prachtig regenwoud met een waanzinnig mooie houten loopbrug... De natuur mocht hier verder volledig zijn gang gaan. De bomen waren allemaal enorm groot en de zon had moeite door het bladerdak te schijnen. Alles was redelijk vochtig, niet de loopbrug gelukkig maar de grond onder de loopbrug leek vaak erg nat getuige de vele varens, en op alle begroeiing zat ofwel een flinke moslaag of allerlei soorten en kleuren dikke paddenstoelen en spinnenwebben met glinsterend dauw erop. Hier en daar lagen gevallen takken, hele boomstammen of zag je de boomwortels van een omgevallen boom omhoog steken. Alleen als het de loopbrug zou vernielen werd er iets weggehaald. Er werd dan ook op bordjes bij de ingang gewaarschuwd: kom niet als het hard waait, want er kan van alles op je hoofd vallen. Gelukkig was het wederom een heerlijk zonnige dag. Echt een magische plek, kortom! Wel waren er opvallend weinig vogeltjes te horen. Eigenlijk was het gewoon heel stil, op enige medetoeristen na helaas. Tegen het einde van de eerste loop zag ik m'n eerste eekhoorn! Het was er te donker voor scherpe foto's van dit diertje helaas, maar Matthijs voorspelde al: geen zorgen, je zult nog veel kansen krijgen op eekhoorn-foto's deze vakantie.
Na een lunch onder de achterklep op het parkeerterrein staken we de weg over en liepen we de andere loop. Hier hoorden we wel dierengeluiden. Gekke hoge schreeuwtjes, klikgeluiden... Het leek wel apengeluid...? Alsof we in de Thaise jungle liepen? Wat was dat? Waar zat dat beest? Er bleken heel veel luidruchtige raven in dit deel van het regenwoud te wonen! Alweer zo magisch. Deze indrukwekkende vogels lieten een uitgebreid repertoire van gekke geluidjes horen, die prachtig doorklonken in dit eeuwenoude bos. We probeerden op de hoogste loopbrug te komen om ze ook te zien zitten en ze te fotograferen natuurlijk. Matthijs ontdekte een stelletje dat op een tak hoog in de boom een soort paringsdans zat te doen. Z'n 300mm lens kwam hierbij goed van pas. Grappig om te zien dat alle medetoeristen ook allemaal stil gaan staan en vol verwachting vragen: wat zien jullie??? Die raven zijn best bijzonder voor een Europeaan, maar later deze vakantie zagen we ze echt overal in Canada. Wat bij ons duiven zijn, zijn hier vaak raven. Schooiers op netverlaten kampeerplekjes, langs de weg, etc. Toch waren we op dit moment echt onder de indruk van ze.
Toen we hier klaar waren stapten we weer in de auto om door te rijden richting  Tofino. De eerste camping waar we een poging deden om een nachtje te boeken bleek vol. We hadden al eerder geluiden opgevangen en waren gewaarschuwd dat het druk was overal, en dat we eigenlijk beter iets hadden kunnen reserveren. Aangezien wij op de bonnefooi kwamen, moesten we het doen met een tip van het meisje bij deze camping, om het bij Golf en Campground Long Beach te proberen. Daar waren vaak wel plekjes.
Toen we hier aankwamen zagen we echter opnieuw een bord hangen dat het vol zou zijn. Tóch maar even vragen, je weet nooit... En ja hoor, de relaxte surferboy kon ons gewoon inchecken. Dat bord was volgens hem "a trick". Right. Waarschijnlijk waren ze gewoon te lui om het weg te halen.
Nadat we onze auto op z'n plekje hadden gezet besloten we maar eens gebruik te maken van de WiFi bij het winkeltje en restaurant, om uit te vinden of we andere campings in de toekomst wel konden reserveren. Dat moeten zoeken naar campings en moeten uitwijken naar wildkampeerplekken vol beren en hippies was ook niet alles, immers...
In het winkeltje vloog een beest rond... Een kolibrie!!! Een verdwaald klein vogeltje dat helemaal in paniek heen en weer vloog langs het plafond maar geen enkel open raam of deur vond. Als hij even durfde te landen was dat op een (waarschijnlijk heel heet) spotje dat aan het plafond hing. Volgens het Duitse meisje dat hier werkte was hij er al een paar uur en hadden ze de verschillende pogingen om hem te verjagen maar opgegeven, omdat dit hem waarschijnlijk toch teveel stress zou bezorgen. Zo zieilig... Matthijs maakte er een paar foto's van want ook kolibries zien wij niet zomaar in Nederland!
Onder het genot van een kop filterkoffie hebben we vervolgens inderdaad wat overnachtingen voor de toekomst kunnen plannen. Matthijs boekte enkele campings, terwijl ik op handige websites allerlei mogelijke wildkampeerplekken vond die ik op Google Maps kon opslaan. Zo hadden we binnen een uurtje toch heel goeie plannen voor de rest van onze tijd op het eiland, én het eerste nachtje op het vaste land, weten te regelen.
Het leek ons wel handig om wat te gaan eten in het restaurant waar we toch al zaten, om zo de kampeervoorraad een beetje te sparen. De mevrouw met een buitenlandse tongval kon ons de fish&chips aanraden, dus die nam Matthijs en ik nam fish&sla, wat ook een prima keuze was. Omdat de betaalautomaat het niet deed zouden we de volgende ochtend komen afrekenen. Alles in dit land gaat op een vriendelijke manier, er is groot vertrouwen in mensen. Echt super. Intussen had het Duitse meisje het winkeltje moeten sluiten, dat aan de kant van het restaurant met een hek afgesloten was. Terwijl ik er nog stond te kijken en achterlijke pogingen deed om met geluiden het vogeltje te lokken, kwam de mevrouw van het restaurant ook nog maar eens kijken bij het hek. Op Matthijs' suggestie om een bakje suikerwater neer te zetten kwam ze meteen in actie. Zij ging een bakje halen en zette het neer op de grond onder het hek. We hebben, met pijn in ons hart, de paniekerige kolibrie vaarwel gezegd en ik ben zelfs nog terug gelopen met een felrode bloem die ik buiten op de grond vond, om naast het bakje te leggen. Weet jij veel, misschien werkt het. "Oh bless you darling", aldus de mevrouw van de winkel.
Daarna hebben we nog een douche genomen en zijn we gaan slapen.