Aankomst in British Columbia

We werden wakker in Prudhomme. Gelukkig was de regen opgehouden dus hoefden we ons ontbijtje niet onder de achterklep klaar te maken. De Vlamingen kwamen nog even een praatje maken, of ze de mooiste foto's van de springende bultruggen mochten ontvangen, want die hadden ze zelf met hun telefoon niet goed kunnen maken. Uiteraard mochten ze dat, en er werden contactgegevens uitgewisseld. Hun plannen leken enigszins op de onze. Zij zouden over een week ongeveer op dezelfde plek zijn in Jasper National Park, maar zij zouden een lange voettocht maken inclusief overnachtingen en hadden dus nog een lift nodig om terug bij hun auto te komen. We grapten nog dat ze van ons best een lift konden krijgen als ze onze herkenbare auto zouden zien. Later bleek dat we elkaar inderdaad op dit moment zouden treffen.
Voor nu namen we afscheid, want we hadden de komende dagen eerst nog een lange afstand te overbruggen. En voor het zover was moesten we eerst nog terug naar Prince Rupert, omdat we nog boodschappen wilden doen en Matthijs bovendien even met z'n laptop op een plek met WiFi moest zijn om iets voor z'n werk te regelen.
De eerste supermarkt had alles wat we nodig hadden behalve gastankjes, daarvoor moesten we naar een andere supermarkt gaan. Dus na twee supermarkten konden we in een koffietentje gaan zitten waar we gebruik konden maken van het WiFi netwerk. Nadat we hier langdurig hebben gezeten tot Matthijs klaar was met z'n werk, konden we de reis voortzetten. Inmiddels was het al middag, en volgens Google Maps zouden we pas rond etenstijd op de plek van bestemming zijn, en dat zagen we eigenlijk niet zo zitten. We besloten te gaan rijden totdat we het zat waren, en dan zien we wel. Het was meteen al een prachtige route. Langs uitgestrekte naaldbossen, honderden kilometers achter elkaar, met bergen op de achtergrond en afgewisseld met veel meren tussen al dat bos. En watervallen, en sneeuw op de bergtoppen en hier en daar een gletsjer. Bij het eerste mooie meren moesten we al stoppen om foto's te nemen,bossen maar ook reden we langs mooie heuvelachtige weilanden, en vaak zagen we een treinspoor langs de weg, dwars door het groen, waar we af en toe ook een enorm lange trein over zagen rijden.
Zo'n 150km verder, net op het moment dat Matthijs het rijden inderdaad zat was en we zouden wisselen, nam hij een afslag waar we al heel snel besloten te willen blijven om te overnachten. Kleanza Creek bleek een prachtig Provincial Park met camping aan een geweldig mooie beek te zijn. En er stonden nauwelijks anderen. We waren er ongeveer alleen en konden dus het mooiste plekje aan de beek kiezen. Voor het zover was moesten we wel nog even inchecken. Bij een aardige mevrouw met een lelijk hondje en een hele nederzetting aan het begin van de camping, hebben we het nachtje geboekt. We moesten alleen nog even pinnen, want hier konden we niet betalen met creditcard. Dus we zijn nog een klein stukje terugreden, hebben toen betaald en zijn vervolgens geïnstalleerd. De echtgenoot van de mevrouw, ook al zo'n aardige man, kwam met z'n dieselronkende golfkarretje een lading hout brengen en toen konden we gaan chillen. Wat een prachtige plek was dit zeg! Direct haalden we onze camera tevoorschijn om de beek te fotograferen, met een borrel en een zak chips erbij. Met het hout maakten we opnieuw een vuur, dat ditmaal iets lastiger ging omdat we de aanmaakhoutjes moesten sprokkelen en het sprokkelhout was vrij nat. Maar het lukte, ook dit keer, en dit keer hebben we de pannen op het open vuur gezet om op deze manier te koken. Dat ging traag, maar ook prima! Een heel prima hapje met rijst, kip en groentes in een sausje werd het. De afwas hebben we in de beek gedaan en toen het donker was hebben we nog met de camera's gespeeld door met smeulende houtjes zgn. light paintings te maken.
We dachten heerlijk te zullen slapen deze nacht, met het geluid van de kabbelende beek op de achtergrond, maar midden in de nacht werd ik opgeschrikt door een heel ander geluid... We hadden een muis in ons rijdend huisje! De muizenjacht duurde ca. 1,5 uur. Hij zat tussen de plastic wand en dan weer via een gaatje in de auto, op de hoedenplank, dashboard... Hij was de hele auto aan het rondhollen. Eerst dacht ik dat 'ie alleen binnen de muren zat, maar toen ik toch duidelijk iets vlak naast m'n oor hoorde ritselen moest het licht aan. Ja hoor, een bruin muisje was de boosdoener. Toen we 'm een keer naar buiten hadden gebonjourd door de deur open te maken en gauw weer dicht te doen zodra hij de route naar buiten koos, kwam hij gewoon weer naar binnen via de wielkast vermoedelijk. We waren al aan het fantaseren dat ie de remkabels zou vinden, maar goddank heeft hij het bij de zak muesli gelaten. Die heeft 'ie lekker zitten aanvreten. Toen we eenmaal wisten wat z'n weak spot was, hebben we 'm opnieuw naar buiten weten te krijgen met de zak muesli erbij. Daarmee heeft ie zich onder de auto verder kunnen volvreten. Muesli opgeofferd, in ieder geval konden we weer slapen.