Dieren spotten in Stille Oceaan

De volgende ochtend, na een prima ontbijtje achter onze Mystery Machine, het voeren van enkele Steller's Jays, een afwasje, het weggooien van ons afval en het verzoek om de koelelementen in een echte diepvries bij de receptie weer te koelen, zijn we voor ons avondeten in het restaurant (waar de mevrouw nog niet was, dus in het winkeltje) gaan betalen voor onze maaltijd en checken of de kolibrie er nog was. Gelukkig bleek hij die ochtend te zijn weggevlogen bij openen van de deur. Het volgende plan was naar Tofino te gaan. Hier wilden we een beren- of walvissentour gaan doen, afhankelijk van wat nog beschikbaar was. Op internet hadden we gezien dat dat onder andere bij Remote Passages kon. Dus daar reden we heen. De berentour bleken we net te hebben gemist, deze vond in de ochtend plaats vanwege het tij. De beren komen bij laag tij snacken aan de kustlijn. Die mogelijkheid hadden we dus gemist. Maar... de walvissentour zou die middag nog plaatsvinden en er zwom van alles rond dus de kans was groot dat we dan ook veel sea wildlife zouden treffen. We boekten vol verwachting de tour, maar moesten toch nog een tijdje overbruggen. Dus we besloten het stadje maar eens in te lopen. Tofino bleek een beetje een surftown. Vancouver Island was sowieso een beetje hippie-achtig, was ons ook al eerder opgevallen. Weed wordt hier gedoogd. Bij een vrolijk gekleurd tentje waren zeer aantrekkelijke schepijsjes verkrijgbaar, dus vrij spontaan besloten we daar een dikke ijs met twee bolletjes te eten (en Matthijs er natuurlijk ook koffie bij) in het zonnetje op het terras. Een seizoensonderneming, zo vertelde de mevrouw die ons de ijsjes verkocht. Daarom moest je er met cash betalen. Een betaalautomaat was niet rendabel, een mobiele geldautomaat kennelijk wel, want die stond er ook. Maar goed, alles was hier in ieder geval duidelijk op de toerist ingericht. Er zaten schattige musjes om ons heen op het terras, verder liepen er in dit plaatsje weer veel kleurrijke types. Hippie-achtige jongeren met dreadlocks, surfer-achtige types, en gewone toeristen. Omdat we eigenlijk ook wel moesten lunchen voordat we aan de tour van ca. 3 uur zouden beginnen, hebben we bij een lunchtentje tegenover de ijstent een wrap gedeeld. En toen was het tijd voor de whale watching tour!
Bij de auto hebben we nog even omgekleed, want men adviseerde lange mouwen en schoenen in plaats van de zomerse kleding met slippers die we droegen (het was die dag ca. 28C graden buiten), en na een verplichte veiligheidsinstructie, inclusief het kijken van een fragment uit een documentaire, en het aantrekken van een veel te warm zwemvestenpak en een regenjas en muts en handschoenen... konden we eindelijk in een snelle zodiac plaatsnemen. Matthijs en ik bespraken snel wat het beste plekje zou zijn voor onze fotografie-activiteiten en kozen als eerste onze zitplaatsen in de zodiac. Onze ietwat vreemde kapitein stuurde het ding de haven uit en gaf flink gas, en voor we het wisten konden we genieten van de vele zeevogels, zeehonden, zeeleeuwen, zee-otters en tenslotte grijze walvissen! Steeds als we bij een hoogtepunt waren legde hij de boot stil in de golven en konden we de beesten op redelijke afstand bekijken. Het was een beetje een rare snuiter die de tour deed, maar hij gaf voldoende mogelijkheid voor alle mensen om te kijken en voor de beesten om in alle rust hun dingetje te kunnen doen. Van de zeevogels kregen we niet zoveel mee, hij leek daar ook niet per se veel verstand van te hebben. De zeehonden en -leeuwen waren vooral dikzakken die lekker op hun vaste onbewoonde rotseilandjes lagen te luieren in het zonnetje. De zee-otters dreven op hun rug op de golven, soms met een kleintje op de buik, tussen het enorme kelp wier. Dit was hun nursery, kennelijk. Overal waar we stopten zagen we ook andere bootjes vertrekken of in de verte aankomen. We deden duidelijk een vaste route die al die tours doen op weg naar de walvissen. Matthijs vreesde zelfs even dat we de walvissen wellicht niet meer zouden zien, omdat alle andere hoogtepunten zo één voor één werden afgewerkt. En voor de walvissen moet je natuurlijk wel weten waar die zwemmen, die hebben geen vast punt waar ze te vinden zijn. De kapitein legde via de radio contact met z'n collega's (en ongetwijfeld concurrenten) en na de zee-otters gaf hij weer gas richting een baai. De spanning steeg... En ja hoor, daar kwam dan ineens, ver weg, een rug boven het water uit! En zo snel als het zichtbaar was, verdween het ook weer. Er bleken twee grijze walvissen op deze plek te zwemmen, beesten van 13 tot 15 meter die hier schaaldieren, wormen, zeesterren en andere kleine dieren van de zeebodem opvisten. Langzaamaan kwamen steeds meer bootjes aan. Een vreemde gewaarwording, enerzijds zit je naar een achtste deel van een dier te kijken dat om de 2 minuten even adem komt halen boven water, anderzijds zie je om je heen allemaal bootjes dobberen vol mensen die op datzelfde moment allemaal het knopje van hun camera indrukken. Na nog enige ruggen en tevens zogenaamde "flukes" (dan duikt hij zo diep dat z'n staart boven het water uit komt) en de tour wel zo ongeveer op z'n einde liep, riep Matthijs ineens dat hij een bald eagle zag, hoog in een boom net naast de baai. De kapitein stuurde erheen en moest toegeven dat hij zelf nog nooit een bald eagle had gespot. Matthijs klikte er vervolgens vrolijk op los met z'n 300mm, terwijl onze tour leider over z'n radio anderen waarschuwden dat er een zeearend te zien was. Helaas vloog hij op den duur weg, waarschijnlijk omdat er toch iets teveel bootjes zijn kant op kwamen varen.
Op de terugweg zagen we er nóg een in een boom zitten. We wisten nu waar we op moesten letten; ze zitten vaak heel hoog in een (naald)boom waar ze goed uitzicht over zee hebben, vaak in de buurt van een groot nest in dezelfde of een nabijgelegen boom. Wederom stopte de kapitein heel sympathiek de boot zodat we wat foto's konden schieten. We waren overigens blij met onze telelenzen, want voor mensen zonder camera of verrekijker was er weinig van te zien. De Britse kindertjes die achter ons zaten mochten de vogel op het display van mijn camera zien. Dat vonden ze wel cool.
Na terugkomst hebben we die hete kleding weer uitgedaan, nog een slokje van de complimentary mint tea gedronken en konden toen op zoek naar een supermarkt.
We dachten er eentje te hebben gevonden, maar het bleek een soort bouwmarkt/huishoudartikelen winkel, een dependance van de daadwerkelijke supermarkt met dezelfde naam. Omdat we ook nog wel wat huishoudelijke artikelen konden gebruiken, zoals een theedoek, zijn we er toch nog even doorheen gelopen. Hier kregen we ineens enorme inspiratie voor een barbecue! Ja, waarom ook niet, het was immers nog steeds heerlijk weer en iedere kampeerplek bood een velg van een vrachtwagen aan waarin je vuur kon maken. Dus het enige wat we nodig hadden waren schaaltjes om op het vuur te zetten en misschien wat spiezen. Zo gezegd, zo gedaan. Dus we wisten ook meteen wat we bij de échte supermarkt moesten halen: pofaardappels (handig al kant&klaar in folie), lekkere worstjes of hamburgers, sla, brood... En bij de kassa lagen houtblokken. Ideaal!
Eenmaal terug op de camping hebben we de koelelementen nog even opgehaald en daarna heeft Matthijs een prachtig fikkie gestookt, zodat we op het houtvuur worstjes en een pofaardappel konden maken met sla en biertjes. Heerlijk! Tenslotte hebben we de rook weer van ons af gedoucht voor het slapen gaan, ditmaal koud helaas, en toen konden we weer gaan slapen.