Roofvogels op de foto

We hadden besloten niet te laat op te staan. De zon scheen dus één ingrediënt voor ons plan om roofvogels te fotograferen was alvast in orde. Na het ontbijt, de afwas, het weggooien van het afval en de zoektocht naar de camp manager om te betalen, reden we terug naar de bruggen over de Nautley river. En ja hoor! We waren nog niet uit onze auto gestapt (en het zoveelste gesprek over die gekke mystery mobiel gehad met een plaatselijke visser) of we zagen de roofvogels al overvliegen. Een visarend in de lucht in gevecht met de zeearend! Matthijs dacht dat 'ie gek werd, hij was nog helemaal niet voorbereid, had nog niet de juiste lens of de juiste instellingen of weet ik veel wat, dus er was stress! Begrijpelijk, en ook erg grappig. Helaas herhaalde dit tafereel zich niet, maar we hebben onszelf ietsje verderop aan de rivier op de oever gesettled en daar nog minimaal een uur lang foto's kunnen nemen van de visarenden én de vissers. Met name die ospreys gaven ons echt een showtje cadeau, zo gaaf. En oh, wat waren we blij met onze telelens. En wat een heerlijk warm zonnetje scheen er. Echt geweldig. Toen we honderden foto's van deze prachtige roofvogels hadden geschoten, doken we de bosjes in om daar nog eens allerlei leuke zangvogeltjes aan te treffen. En tenslotte kregen we ook nog een showtje van een paar vissers die ons wilden laten zien hoe ze zo'n grote zalm vingen. Dat vond ik een beetje onsmakelijk en niet het prettigste gezicht (ik vind zalm heerlijk op mijn bord, maar ik ben er liever niet getuige van hoe zo'n beest uit het water wordt gehaald en op z'n hoofd dood wordt getrapt, dankuvriendelijk) maar we hebben er toch maar foto's van gemaakt uit beleefdheid. Tenslotte zijn we weer in onze mystery machine gestapt en hebben we onze weg vervolgd.

In de plaats Vanderhoof hebben we opnieuw flink boodschappen ingeslagen en tevens hebben we een liquor store bezocht. Toen we daarna terugliepen naar de auto bleek er alwéér een bewonderaar van de mystery machine te zijn. Een jonge vrouw die ernaast stond geparkeerd wilde zó graag een foto maken want ze vond het zooooooo cool. Nou, dat mocht wel. We vroegen haar of ze haar eigen auto zou inruilen voor de mystery machine. Nee, dat begrepen we verkeerd, want haar auto was haar "baby", zei ze terwijl ze over de zijspiegel aaide. Rrrrrright.
Vervolgens hebben we weer heel flink eind gereden, die dag in totaal ca. 350km. Toen ik moest plassen stopten we op de gok bij een campground, waarvoor we eerst een hobbelig, steil, smal weggetje naar beneden moesten rijden. We kwamen (volgens Google Maps) terecht bij Lasalle Lakes, een prachtig meer waar helaas al redelijk veel mensen stonden te kamperen. We hebben er even geparkeerd en de boel geïnspecteerd, een foto gemaakt en heel veel kleine kikkertjes op de paden en in het gras opgemerkt, vervolgens heb ik er nog een plas gedaan en tenslotte hebben we besloten om toch nog even door te rijden. 

In de auto, op Google Maps, zagen we even verderop een andere optie voor een (wild?)kampeerplaats langs een riviertje. We besloten hier naartoe te navigeren, wat een uitstekend besluit bleek! Ons eindpunt namelijk, Beaver River Recreation Site, bleek een prachtige plek. En inderdaad weer zo'n gratis campground inclusief toiletpot met gat in de grond en muren er omheen. Er stonden al wel wat andere kampeerders (vooral campers en één tentje), waaronder een hele dikke (obese) vrouw die in een campingstoel voor haar caravan lag met een vaag stelletje gezinsleden er omheen. Maar we lieten ons niet zomaar afschrikken, en besloten de auto zodanig heen en weer te zagen dat we 'm geparkeerd hadden zodat we hier geen uitzicht op hadden. We moesten dan wel dichter bij het toiletgebouwtje staan, dus hoopten dat de wind dan niet al te veel in onze richting zou waaien. Op dit plekje konden we namelijk wel genieten van de prachtige stromende rivier waar we uitzicht op hadden. 

Het bleek een schot in de roos. Wat een geweldig plekje hadden we weer gevonden! Na een paar foto's van de mooie omgeving besloten we om nog een keer te barbecueën met het hout dat we over hadden van de vuurtje bij Kleaza Creek. Dit keer was hier ook eenvoudig prachtig droog sprokkelhout te vinden, want er lagen veel bleke, kurkdroge aangespoelde takjes en takken langs de oever van de rivier. We gingen aan de slag met een fikkie stoken (en hoe rolbevestigend ook, Matthijs is daar toch echt beter in dan ik) onder het genot van een borrel. Terwijl we het vuur groter zagen worden kwam het lelijkste hondje van Canada (met een centenbakje) naar ons toe die hard en lelijk tegen ons begon te blaffen toen ik 'm wegstuurde. Best een slim beestje eigenlijk, hij voelde waarschijnlijk aan hoe lelijk ik 'm vond. De eigenaar snapte er niks van: "dat doet 'ie anders nóóit!" Jaaaaja. En deze hond zou echt het beste geurzintuig hebben van alle honden. Jaaaaja. Hij kon niet eens een chipje van de grond terugvinden... 

We hadden weer de grootste lol met de barbecue. Het was iets minder lekker dan de vorige keer omdat de ontdooide Jamie Oliver hamburgers vrij ranzig bleken te zijn. Maar met wat gesmolten kaas erover en dan flame grilled werd het toch nog wat. Ook hadden we nog wat lekkere worstjes, stukken courgette en paprika van de barbecue die weer wat beter smaakten, en voor de gezonde keuzes: een hele bak rauwkost met een dipsausje en sla. Zo leuk om op die manier een beetje te improviseren.

Toen het donker werd en er ineens een dikke lamp door de bomen kwam schijnen, merkten we op dat het ongeveer volle maan was. Dat klopte ook wel, want de solar eclips was circa 2 weken geleden. Ik vond het op den duur te koud worden buiten, dus maakte mij klaar voor bed. Matthijs daarentegen vermaakte zich nog urenlang met nachtfotografie terwijl ik al lekker in bed lag.