Een huis op wielen: wicked!

De biologische wekker ging ook deze ochtend weer vroeger dan de echte, dus wederom zat uitslapen er niet echt in. Dat gaf ons wel tijd om nog wat te klooien, vogelen en dingetjes te regelen. Terwijl Matthijs nog even lekker op de laptop met z'n eclipsfoto's kon spelen, heb ik met de fiets een ontbijtje gehaald bij een Starbucks vlakbij. En een geniale, afsluitbare thermosbeker die later nog zeer goed van pas zou komen. Daarna ging het weer allemaal volgens schema: inpakken, bepakt en bezakt de fietsen terugbrengen, sleutel inleveren bij de SevenEleven en vervolgens een taxi aanhouden om naar Wicked Campers gebracht te worden. Want vandaag was de dag dat ons kampeeravontuur zou beginnen!
De vriendelijke taxichauffeur met Indiase tongval moest lachen om het feit dat wij hem een adres opgaven. "Zeg gewoon dat je naar Wicked Campers toe wil joh! Wij taxichauffeurs kennen de hele stad!" Hij reed ons het centrum uit, een flink stuk door de zuidelijker liggende wijk heen, en zette ons af op een soort industrieterrein waar flyovers van een snelweg en het spoor van de trein elkaar kruisten. De kosten van de taxi vielen wederom mee, maar meneer wilde niet met al die munten betaald worden.
Bij Wicked Campers troffen we een flink hippie-achtige bedoeling aan. Niet alleen de minivans waren allemaal in de sfeer van make-love-not-war geverfd, inclusief peacetekens, hennepbladeren, songteksten van de Beatles en hommages aan Bob Marley, ook de mensen die er werkten en het kantoortje waarin we ontvangen werden kwamen aardig "relaxt" over. Een aardige meid hielp ons snel door de administratie heen en liet toen onze minivan van binnen en buiten zien.
Wij kregen een Chevrolet die geverfd was als de Mystery Machine (dat is kennelijk een busje in de cartoon Scooby Doo, wisten wij allebei niet... Hier kwamen we later pas achter). Met deze babyblauwe, lichtgroene minivan met feloranje bloemen op de motorkap en zijkanten zouden we in ieder geval goed opvallen op de weg. We moesten meekijken onder de motorkap, beloven dat we om de 2 dagen het oliepeil en de koelvloeistof zouden controleren, dat we de auto zouden inleveren met net zoveel benzine in de tank als hoe we 'm nu kregen, we kregen uitleg over de automaat en het koppelen naar lagere versnellingen als we bergafwaarts zouden gaan om de rem te sparen, en we namen een kijkje in de "keuken": achter de achterklep waar in de houten hoedenplank een pompkraantje met gootsteentje gemaakt was, de afvoer gewoon naar buiten, en onder de hoedenplank drie bakken met keukengereedschap, pannen, picknickservies, een propaangastankje en 2 opschroefbare kookpitjes, een koelbox en een drinkwatertankje. In de auto, onder het bed, was bergruimte gemaakt. Daar lagen ook nog 2 uitvouwbare campingstoeltjes en een -tafeltje. Ideaal! Tenslotte mochten we spulletjes pakken uit de voorraadkast en van de stapel kussens en dekens die andere mensen hadden achtergelaten. Reuze handig, want dat scheelde alvast in de boodschappen die hierna gepland stonden. Van het lijstje kon vast geschrapt: een half flesje olijfolie, aangebroken verpakkingen rijst, spaghetti, ketchup, potjes kruiden en specerijen zoals zwarte peper, chilivlokken, gedroogde oregano en een mix met knoflook erin, zakjes instant noodles, oplosbouillon, oploskoffie, een half flesje afwasmiddel, wat rollen wc- en keukenpapier, een stuk of 10 wasknijpers, wat luchtdicht afsluitbare zakjes, een luchtdruktoeter tegen opdringerige beesten... Eerst voelden we ons nog een beetje graaiers, maar toen we eenmaal met lichte gêne aan het shoppen waren in die kast vonden we toch wel handige dingen - die hun nut later ook allemaal bewezen hebben! Matthijs was intussen ook zo slim om twee hoofdkussens uit de stapel linnengoed te trekken. Dat bleek later heel fijn, want onze eigen opblaaskussentjes waren te weinig ondersteuning geweest. Matthijs overwoog ook nog een extra deken voor de koude nachten, maar dat leek mij niet nodig. Hij koos uiteindelijk toch nog een klein picknickkleedje, voor just in case. Twee meiden die net terugkeerden van hun reis gaven ons hun nog gloednieuwe bus bear spray. Niet hoeven te gebruiken. Geen beer gezien, aldus het ietwat teleurgestelde (of opgeluchte?) meisje. Dat kwam goed uit, want die boodschap was in Vancouver centrum niet gelukt.
Dus toen konden we gaan! We vonden het allebei best even spannend, in zo'n busje rijden, een automaat, en we rijden allebei überhaupt niet vaak... Dus we hadden al eerder afgesproken dat we eerst even zouden oefenen op het naastgelegen parkeer- of  industrieterrein. Matthijs ging eerst, draaide de bus keurig links en rechts over het stoffige gravel, en toen mocht ik. Eigenlijk vrij makkelijk. Je moet even dat koppelsysteem doorhebben en dan in het slechts nog een kwestie van gasgeven, remmen en sturen. En ja, er rekening mee houden dat je een grotere auto rijdt dan je normaal gewend bent. Maar dat alles viel dus reuze mee.
Dus toen konden we in de buurt boodschappen gaan doen!
Matthijs ging wederom als eerste achter het stuur. Dat vond ik toch wel fijn, want ook al hadden we even geoefend, en ook al viel het mee, en ook al waren we buiten het échte downtown gebied, we waren nog steeds in een grote, drukke stad en die auto was nog steeds nieuw voor ons beiden. Dus ik mocht eerst navigeren. Gelukkig zat er een grote supermarkt vlak in de buurt, aldus Google Maps. Matthijs draaide de bus netjes in de parkeergarage eronder en toen kon het volgende avontuur beginnen!
Groot inslaan voor ons campingavontuur was een leuke onderneming. We wilden alle schappen gezien hebben om zeker te weten dat we alle essentials mee zouden nemen. Dat maakte het ook een langdurige én dure aangelegenheid. Nou zijn we sowieso niet gewend om voor meer dan 2 dagen boodschappen te doen, en nu hadden we wel veel nodig natuurlijk, maar ook warende producten die wij gewend zijn te kopen wel erg duur. Het aanbod was gigantisch, ook veel verse groente en fruit, maar wel aan de prijs dus. Bijvoorbeeld een liter halfvolle melk: $2,20 (€1,50). Een bak 0%-vet yoghurt van 600gr: $5 (€3,40). Zes eieren: $2 (€1,35). Een krop ijsbergsla: $2,70 (€1,80). Uiteindelijk liepen we $225 (Canadese dollar = ca. €150) lichter weer weg.
Nadat we onszelf in de parkeergarage moed in-aten met lekkere verse, vette pizzabroodjes en alle boodschappen een plekje hadden gegeven, al dan niet in de koelbox met onze nieuwe koelelementen, moesten we een volgende horde nemen: tanken. De tank was immers niet vol genoeg meer om het westen van Vancouver Island mee te halen. Omdat het dichtstbijzijnde Shell tankstation net niet handig aan onze kant van de drukke straat lag, besloten we om maar gewoon naar de ferry te rijden en dan zouden we vast vanzelf andere tankmogelijkheden tegenkomen.
Zo gezegd, zo gedaan. De eerste keer tanken ging echter niet van een lijen dakje. Het was een selfservice pomp maar we begrepen niet goed hoe dat werkte met de creditcard, en de sullige knul in het winkeltje kon het ook niet goed uitleggen.
Vervolgens ging het navigeren ook niet zo meer van een lijen dakje. Door maar liefst drie verkeerde beslissingen reden we dusdanig fout dat we aan de noordkant van de stad weer downtown binnen reden, met zelfs nog een omweg dwars door Stanley Park.
Eenmaal back on track heb ik de bestuurder maar niet verteld dat we de ferry ofwel nét op het nippertje zouden halen, ofwel voor onze neus weg zouden zien varen en we 1,5 uur in Horseshoe Bay moesten wachten. Ik wilde Matthijs niet nog meer stress bezorgen.
Gelukkig haalden we de ferry! Euforie alom, er werd gehighfived en geknuffeld. En eindelijk konden we even ademhalen.
Het woei enorm hard op je water. Na het parkeren zijn we meteen naar het dek gewandeld, maar waar het in de haven nog wel te doen was werd de wind op het open water al gauw veel te hard naar mijn zin. We zijn binnen een kop thee respectievelijk koffie gaan drinken, waarna Matthijs buiten nog wat foto's heeft geschoten. Ik ben de rest van de vaart binnen gebleven.
Na aankomst in Nanaimo, in het oosten van Vancouver Island, volgde een lange rit naar Ucluelet. De laatste anderhalf uur nam ik voor mijn rekening, wel recht tegen een ondergaande zon in maar wat toch een stuk relaxter rijden was dan wat Matthijs had moeten doen op het vaste land. Hoe westelijker we kwamen, des te heuvelachtiger de weg. Intussen waren er waarschuwingen op het dashboard verschenen over de bandenspanning, dus met het bespreken welke camping we zouden opzoeken kwam ook een nieuwe tankstation aan de orde. Het leek ons toch wel goed om zo snel mogelijk naar die bandenspanning te gaan kijken.
Eenmaal bij Ucluelet reden we meteen tegen twee tankstations aan, aan het begin van het dorp. De ene werd versperd door een enorm truck waardoor we niet bij het luchtdrukapparaat konden, dus we moesten even terug naar die ander. Er moest inderdaad wat lucht bij in alle banden, en toen dat eenmaal in orde was voelden we ons wel weer een stukje beter over de auto.
Het was inmiddels donker aan het worden en we waren moe en hongerig, dus we namen een snel besluit om de eerstedebeste camping te kiezen, die overigens op nog geen 500 meter afstand van de tankstations lag: Ucluelet Campground. Hij bleek vol, maar we konden wel op het zgn. overflow terrein gaan staan. Dat was een grasveldje aan de overkant van de weg. Moest je wel ietsje verder lopen met je handdoekje, maar dan mocht je in ieder geval gebruik maken van hun wc's en douches. Whatever, dachten wij, en we parkeerden onze Mystery Machine op een hoek van het veldje om daarna zo snel mogelijk het dichtstbijzijnde restaurantje in te duiken.
Die bleek nog best leuk! Ook vol, we moesten even in de rij en konden alleen nog zitten aan een soort hoge bar achterin, met uitzicht op de speelhal erachter. Het interesseerde ons niet. We bestelden heerlijke dikke hamburgers en bier dat er ontzettend goed in ging.
In de speelhal stonden biljart- en pooltafels, flipperkasten, een voetbaltafel, een paar oude videogame simulators... Omdat Matthijs "iets heeft" met een biljartverleden, stelde ik voor om na het eten maar eens een balletje te gaan spelen. Ik wilde hem wel eens in actie zien. Zodoende stonden we even later met veel lol snooker te spelen! Althans, Matthijs legde uit en liet zien hoe, en ik deed mee voor spek en bonen. Maar lol hadden we!
Tenslotte zijn we, begeleid door een prachtig sikkelmaantje in een heldere lucht, naar onze minivan teruggegaan om een lamp te halen, waarmee we naar de wc's op de camping konden schuifelen en tenslotte een bedje konden maken.
Tijdens deze eerste nacht ben ik flink lekgestoken door muggen, vooral op m'n gezicht vanwege de slaapzak. Tja, de romantiek van het kamperen!