Wakker worden in Canada

De volgende ochtend werden we in Vancouver wakker, op de 8e verdieping van een vrij oude woontoren aan het randje van downtown, temidden van veel hoogbouw, gesitueerd tussen mooie bergen waar je 's winters kunt skiën en een mooie baai met stadsstranden in het westen. We waren in Canada, hoera! Nog steeds lukte het uitslapen niet echt, de jetlag duurde nog even voort. Dus gingen we maar weer over op een geïmproviseerd ontbijtje, dankzij de 24-uurshop waar we die nacht wat hadden gekocht. Ook hebben we de eerste paren sokken gewassen. In het zonnetje op het balkon van ons Airbnb appartement, mét WiFi, bedachten we het plan voor die dag.

Belangrijkste doelen waren wat boodschappen, zoals mobiel internet en bear spray kopen ten behoeve van ons aankomende kampeeravontuur, maar ook wilden we de stad bekijken. Tegelijkertijd wilden we niet teveel lopen. We waren nog steeds erg moe en mijn heup werkte niet lekker mee. Matthijs bedacht het geniale plan om fietsen te huren. Dat kon vlak in de buurt volgens Google Maps, en zo geschiede.

Na een rustige start "thuis" hadden we binnen no time twee hippe doch comfortabele fietsen onder onze bips met versnellingen en helm (die we aan het stuur hebben gehangen. Kom op, je bent toch Hollander). Deze fietsen bleken een gouden greep in dit heuvelachtige stadscentrum. We konden ons gemakkelijk en snel bewegen zonder pijn aan het onderstel. Bovendien was het alweer heerlijk weer!

Eerst fietsten we via de zuidkant van het centrum al heel gauw het park aan de westkant binnen, maar dat was pas later gepland, eerst moesten we de boodschapjes regelen. De we maakten rechtsomkeert en vonden vrij eenvoudig de winkelstraat die we op het oog hadden voor onze telefoonabonnement quest. Daar fietsten we inderdaad zo tegen een Bell shop aan. Bell is een grote provider in Canada, zo had ik van tevoren uitgevonden op internet. Dus hier moesten we zijn. De vriendelijke jongen verkocht eerst mij een internet-simkaartje, maar adviseerde Matthijs om dat te heroverwegen omdat het op zijn telefoon mogelijk niet zou werken. Dat overwoog hij, tevens bij een concurrent er tegenover, maar omdat die nog duurder was waagde hij toch maar de gok en kocht hij ook een Bell abonnementje.

Daarna was het, wat ons betreft althans, alweer brunchtijd! Naast de Bell shop dronken we koffie, aten we een heerlijk broodje gepocheerd ei, en probeerden we onze nieuwe mobiele internetabonnementjes. Bij Matthijs haperde het wat, en even twijfelden we of hij $50 down the drain had gespoeld. Maar toen het allemaal in orde bleek en we ons buikje rond hadden gegeten, konden we weer door. We lieten onze fietsen nog even geparkeerd staan en zijn lopend het winkelgebied in gegaan. Matthijs heeft warempel een t-shirt gekocht! Verder hebben we nog wat met de camera rondgelopen. We zagen onder meer een waanzinnig mooie wolkenkrabber waar tot onze gruwel 'Trump tower' op stond. Wat dit echt zo'n Trump hotel? Had hij zijn emperium ook al naar Vancouver uitgebreid? We moesten toegeven dat het wel echt een gaaf gebouw was.

Vancouver is sowieso een stad met vele gezichten. Downtown alleen al. In het centrum worden schitterend spiegelende wolkenkrabbers afgewisseld met oude flats en laagbouw, er is een vriendelijke gay-wijk, een buurt vol chique villa's met veel groen, en door het park, de stadsstranden, het water en de heuvelachtige straten mét fietspaden is het een gevarieerd, toegankelijk geheel.

Omdat ik nog een cheque voor de Nierstichting te wisselen had, maar deze was vergeten mee te nemen de stad in, besloten we even terug te fietsen naar het appartement, meteen om te kleden vanwege de warmte en opnieuw in te smeren, en dan het project cheque cashen voor het goede doel uit te voeren. We moesten even in de rij bij bank 1, om er vervolgens achter te komen dat we bij een andere bank in de buurt moesten zijn, en bij bank 2 kwam ik erachter dat ik me niet mocht identificeren met mijn rijbewijs en dat ik nogmaals terug moest komen met mijn paspoort. Gelukkig hadden we de fietsen tot onze beschikking waardoor ik in een mum van tijd opnieuw naar het appartement en weer naar de bank was gefietst.

Toen het uiteindelijk allemaal gelukt was konden we door naar het volgende dat op de planning stond: Stanley Park. Ook in dit enorme park kwam de fiets weer geweldig van pas. Je kunt er doorheen maar er ook omheen, over prachtige fietspaden waar ook veel gewandeld en hardgelopen wordt, helemaal langs het water. Aan de overkant zie je de haven van Vancouver liggen waar voortdurend vele watervliegtuigen luidruchtig opstijgen, je ziet hier ook de skyline van het centrum met de wolkenkrabbers mooi liggen, en aan de overkant van het binnenwater zie je een andere industriehaven.

Op den duur fietsten we onder de geweldige groene, stalen brug The Lions Gate Bridge door, langs stadsstranden aan de baai waar plezierjachten zeilen en enorme schepen op de horizon varen, op de oever zagen we meeuwen zitten en aan de andere kant stonden groene (naald)bomen... En tenslotte reden we nog een stukje door het park waar vijvers te vinden zijn en eekhoorns voor je fietswiel uit de bosjes in schieten en waar je speeltuintjes met waterspeeltoestellen ziet en verderop een muziekfestival in aanbouw... Kortom, een stadspark waar je u tegen zegt.

Na langzaamrijdend fietsverkeer vanwege de vele foto's die we moesten nemen, kwamen we aan bij de boulevard waar we de planning nog maar eens doorspraken.  Moeten we niet eens aan de borrel, misschien bij een hippe tent (waar een rij stond), of toch maar vroeg eten om de zonsondergang te halen die we dan vanaf de Vancouver Lookout zouden bekijken? We maakten nog wat foto's en kozen ervoor om te gaan eten bij een wat suf Italiaans restaurant waar een vrolijke jongeman ons heerlijke tortellini met romige truffelsaus en wijn bediende. Na het ietwat haastige eten moesten we gauw door naar de Lookout om op tijd te zijn voor de zonsondergang. We fietsten erheen, kochten toegangskaartjes met de vele muntjes die ik zou wisselen voor de Nierstichting, en stapten met een stempel op onze hand de lift in naar boven. De Lookout bleek een heerlijke tourist trap, zoals verwacht, waar je voor teveel geld een paar kiekjes van de stad en de zonsondergang kan schieten. We hebben ook nog even een kijkje genomen in het ronddraaiend restaurant aldaar, ons afvragend of we hier aan de bar een drankje zouden drinken, maar er was niet echt een bar en het restaurant zelf was ook een beetje vergane glorie.

We besloten een laatste drankje te gaan doen bij de Diamond bar, een reuze hippe cocktailbar die me via Facebook was getipt. Helaas werd ik bij aankomst dusdanig megamisselijk dat ik dacht over m'n nek te zullen gaan, ik m'n cocktail niet op heb gekregen en we uiteindelijk nog zo'n kwartier buiten hebben gezeten voor de extreme misselijkheid weer zakte. Een aardige meid die bij het tentje werkte waar we op het lege terras waren gaan zitten, kwam nog heel schattig een fles water en 2 glazen brengen terwijl ze eigenlijk had willen zeggen dat ze gingen sluiten. We hebben voor haar maar wat losse dollars onder het servies verstopt.

Toen ik me weer ietsje beter voelde zijn we naar huis gefietst (best een stuk, want we waren helemaal aan de andere kant van het centrum beland) en zijn we in bed gestort. Morgen een spannende dag, dan gaan we namelijk rijden...