378 Haarspeldbochten en intense dankbaarheid voor een shabby logeerplek

De volgende ochtend hadden we geen ontbijt, dus opperheld Matthijs is in z'n eentje naar beneden gefietst om een ontbijtje te regelen voor ons tweetjes en meteen te pinnen (we konden het hotel alleen cash betalen). Het werd een full options ontbijt plus lunch: yoghurt met banaan, perzik en muesli van gisteren, en brood met kaas en salami (tevens voor lunch-picknick) wat we in het zonnetje op het balkon hebben zitten opeten. Dat gaf zó'n ontzettend vakantiegevoel...! Maar... het was ook noodzakelijk want vandaag hadden we weer flink wat hoogtemeters voor de boeg.

Nadat we onze bandjes weer even hadden opgepompt bij het plaatselijke tankstation (waar badgasten ook gebruik maakten van de luchtpomp voor hun opblaasbaar strandspeelgoed) reden we via een mooie maar drukke weg langs de baai van Kotor. Natuurlijk stopten we steeds voor elk mogelijk mooi plaatje, zoals in het prachtige plaatsje Perast.

Eenmaal in Kotor was het inmiddels het heetst van de dag, dus besloten we twee strandbedjes en een parasol te huren om daar een plonsje te kunnen doen.

Na een paar uurtjes op dat kiezelstrandje zijn we een plek gaan zoeken voor een stevige hap voor de rest van de rit, wat we vonden in het oude centrum. We parkeerden onze fietsen weer en liepen over een brug, door de poort van de stadsmuur het oude centrum in. Ook hier was het weer razend toeristisch. We streken neer op een willekeurig pleintje, bestelden, kregen niet hetgeen we besteld hadden en heel stevig was het ook niet, maar goed, het was wel lekker.

Nadat we hadden afgerekend en de zoveelste hoeveelheid liter water hadden ingeslagen, konden we de rit wel aan. Dachten we... We moesten namelijk een berg op.* En dat was prachtig, wat een uitzichten, maar ook loeizwaar. Na ongeveer 58 haarspeldbochten hadden we samen zo'n 5 liter water gedronken (niet overdreven) én uitgezweet. Terwijl Matthijs dapper doorbikkelde werd ik met iedere haarspeldbocht wanhopiger en steeds vaker moest ik afstappen om stukjes te lopen. Wat een bizarre weg voor mijn ongetrainde lijf zeg. De automobilisten die toeterden en bemoedigende woorden uit hun raampjes riepen ten spijt. In iedere bocht waar Matthijs besloot om op mij te wachten, maakte hij intussen mooie kiekjes van het uitzicht.

We kwamen rond zonsondergang ongeveer boven aan. Goddank. Hier namen we uitgebreid de tijd om bij te komen. Intussen stopten er meer mensen om de zonsondergang te fotograferen, waaronder twee vriendelijke Italianen die ons een zeer welkome literfles water cadeau gaven.

We reden weer door, maar intussen begon het donker te worden, waren we uitgeput en begonnen we het koud te krijgen. We hadden nog maar weinig water en de fietslampjes moesten er inmiddels op, want aan lantarenpalen doen ze hier niet. Dat waren geen veilige omstandigheden om nog veel langer door te fietsen, moesten we tegen elkaar toegeven. We wisten ook niet goed wat ons op of achter de berg nog te wachten stond. Langzaam maar zeker kwam het besef dat we het volgende stadje Cetinje misschien niet meer moesten willen halen. Dat zou gevaarlijke situaties opleveren. We besloten dat we de laatste 20km moesten laten voor wat het is, en zouden zoeken naar een hotel op de berg. Misschien zouden we het aankondigde Harvey Davidson motel kunnen vinden?

We stopten bij het eerste de beste restaurant met waanzinnig uitzicht op de baai waar het inmiddels schemerde. Volgens het vriendelijke meisje hadden ze wel een kamer, maar deze was helaas al bezet. Nadat we warmere kleding hadden aangetrokken en 2 grote glazen cola achterover hadden getikt, durfden we een vervolg op de fiets wel weer aan. We moesten toch een slaapplek vinden. Inmiddels was het helemaal donker en waren we blij met onze fietslampjes. Ook waren we blij met de kleine afdaling die volgde, dwars door het natuurpark dat achter de berg lag, nationaal park Lovćen. En met de maan, als een grote schijnwerper op de weg scheen en ons een beetje hielp met deze fietstocht onder de sterrenhemel. Prachtig en spannend. We vroegen ons hardop af of we de gaten op de weg wel snel genoeg zouden zien, spraken af dat we niet te hard zouden gaan in afdalingen, en fantaseerden intussen over wolven en beren op ons pad. Er schijnen hier wel beren te leven, de Montenegrijnse bruine beer leeft op een hoogte tussen 900 en 2600 meter. Maar vooral in het noorden. Wolven zijn er ook en lynxen en jakhalzen...! Maar niets van dat alles kwam op ons pad. Alleen van die oorverdovende cicaden.

Uiteindelijk vonden we restaurant 'Santa Montagna', een gekke soort kroeg die bij navraag nog wel een kamer bleken te hebben. Dolgelukkig waren we. We mochten de fietsen in een lege eetzaal parkeren en dronken nog een ontzettend verfrissend biertje aan de bar. Voor onze kamer moesten we buitenom. Het leek op de logeerplek van het personeel (het scheerschuim stond nog in het naar riool stinkende badkamertje), maar er was een douche en een bed en het leek schoon genoeg, en het kostte allemaal geen drol (€30 inclusief ontbijt) dus we waren allang dolblij dat we niet meer verder hoefden te fietsen. In ieder geval zouden we niet door de beren worden opgegeten of door een dronken Montenegrijn worden aangereden. We zijn na het eten van een pakje tuc koekjes in bed in een diepe slaap gevallen. Wát een avonturen!

* Pas veel later ontdekte ik dat dit de roemruchte 'Kotor Serpentine' is, "one of the most famous hair pinned roads in the world," met als meest uitdagende deel de 8.3km lange klim met 16 haarspeldbochten. Nou, die heb ik toch maar gedaan dan! Vraag me alleen niet hoe...