In de taxi terug naar het vliegveld

Op dinsdagochtend hebben we weer heel vroeg in de ontbijtzaal zitten bunkeren, daarna onze spullen gepakt, afgerekend en de taxi kwam zoals afgesproken om 8 uur. Maar... het was wel een stationwagon, tot onze ergernis, met een fietsendrager nota bene en geen minivan zoals we wel 4x hadden zitten benadrukken. We hadden immers al eens eerder met fietsen en bagage in een station gezeten deze vakantie, en dat resulteerde in een uur samen op dezelfde stoel. Voor een uur is dat prima, maar voor dit bedrag helemaal naar Dubrovnik gingen we dat mooi niet doen. Die man was natuurlijk ook helemaal verbaasd dat er geen fietsen, maar rare grote pakketten moesten worden ingeladen. En het feit dat wij erop hamerden dat die pakketjes écht ín de auto moesten, en niet weer gedemonteerd konden worden, noch dat ze op de fietsendrager gebonden mochten worden, en we bovendien ook gewoon goed wilden zitten, dat maakte de sfeer er ook niet beter op. En dan stond er ook nog eens iemand (ik) doorheen te roepen of die man niet een andere auto kon gaan halen, terwijl hij de hoedenplank niet uit z'n Renault kreeg gepeuterd. Al met al een beetje een vervelende situatie. Uiteindelijk kregen we alles er helemaal in, mét behoud van voldoende zitplaatsen, en Matthijs bedacht ter plekke het briljante plan om op dit moment nog eens €20 van de totaalprijs af te lullen en tegen de betrokken hotelgriet te zeggen: "Tell him we pay him this." Uiteraard sprak die man weer geen Engels, maar hij ging akkoord en tegen 8.15u reden we op hoge snelheid het gebied al uit.

We hadden een flink marge ingebouwd voor eventuele vertraging op de weg of op het vliegveld, met fietsen die niet goed verpakt zouden zijn. Daarom zeiden we nog tegen elkaar: als hij zo hard blijft rijden zijn we er om 11.15u al, en we vliegen pas om 15.20u dus dan kunnen we vást nog even de zon in. Misschien kunnen we na het inchecken van de bagage zelfs nog even van het vliegveld af? Helaas rekenden we ons te rijk. De route ging deels door Bosnië, en grenscontrole 1 (Montenegro > Bosnië) ging nog vlot, maar nummertje 2 duurde al langer, bij nummer 3 (Bosnië > Kroatië) stonden we een half uur in de file en voor nummer 4 stonden we nog eens een half uur in dezelfde file. Uiteindelijk kwamen we rond 12.45u aan op het vliegveld en nadat we daar een broodje hadden gegeten ging de incheckbalie al voor ons open.

Gelukkig was het totaal geen probleem dat de fietsen niet in dozen zaten. We checkten alle ruimbagage in en na het gebruikelijk gelummel op een vliegveld, nog eens een half uur vertraging voor het opstijgen, met uitzicht op de bagage handlers die toevallig in ons zicht de fietsen in het ruim laadden, en na een angstaanjagend wiebelig vertrek vanwege de enorme zeewind op dat vliegveld daar, waren we eindelijk in de lucht rond 16 uur. Onze restte enkel nog het zéér irritante stemmetje van een Brits jengelkind voor ons (en twee jonge ouders die dat volkomen normaal vonden), en rond 18 uur landden we veilig op Nederlandse bodem.

Op Schiphol constateerden we dat het voorwiel van Matthijs' fiets verbogen was. Dat was een dikke baal om de vakantie mee af te sluiten. We zijn nog naar een balie gegaan waar we wellicht terecht konden voor latere claims bij de verzekering. We kregen hier inderdaad een formuliertje mee, maar hier begonnen ze weer over een fietsdoos die er niet om had gezeten. We moeten dus maar zien hoe dat af zal lopen.

Hoe dan ook hebben we een fantastische reis gemaakt. Wát een mooi land, wát een grappige mensen, wát een heerlijke workouts in de ruige natuur hebben we gehad en wát een slechte keuken, haha! We willen best nog een keer terug naar Montenegro. Hopelijk blijft het voorlopig zo onontdekt als hoe wij het hebben gezien, en keren we ooit terug in net zo'n puur land als waar we de afgelopen 11 dagen van hebben mogen genieten.