Aan de zuip met vrouwtje Theelepel

Nadat we wakker waren geworden in onze shabby kamer en onze spulletjes weer hadden gepakt, namen we plaats op het terras bij Santa Montagna in afwachting van ons ontbijtje. We wisten niet zo goed wat we konden verwachten, de voordeur van het restaurant zat in de eerste instantie nog dicht en het terras was helemaal leeg, op een aantal jonge zwerfkatjes na. Even later schoof nog een ander stel aan en tenslotte kwam er gelukkig een medewerker van de konoba (want zo heten alle kleine restaurants/taveernes hier). Matthijs wilde vooral koffie (as always)!

Dit eerste ontbijtje deze vakantie dat we niet zelf hadden verzorgd, was meteen een flink zware: het mens van Santa Montagna serveerde ons 2 Turkse koffie (heel sterk met veel suiker en koffieprut onderin), een bak boterhammetjes (brioche-achtig brood) en een mega-omelet met spek en kaas en tomaat en ui. Een mooie bodem voor de rest van de trip (hoewel de drie zwerf-kittens onder de tafel natuurlijk wat van Wens spek hebben meegepeuzeld).

Eenmaal op pad bleek Lovćen inderdaad een fenomenaal mooi natuurpark te zijn. Ons onderkomen lag in een soort dal, om eruit te komen moesten we dus opnieuw klimmen. Een paar haarspeldbochten verder vond Matthijs een tentje met terrasje voor een verfrissend sapje en extra water voor in de bidons (heerlijk plaatselijk bronwater uit de bergen daar), wat welkom was aangezien we alleen nog maar dikke koffie hadden gedronken en ik er weer eens achteraan kwam hijgen. Iets verderop, na ca. 8km zaten we op de volgende top (bijna 1200m, het hoogste so far! De dag ervoor hadden we daarvan overigens al 900m afgelegd...).

En toen begon het lange, heerlijke dalen! Allerlei nieuwe haarspeldbochten die we op de route hadden zien liggen bleken downhill en de uitzichten...! Niet normaal, zo mooi. We gingen ook nog over een stuk waar aan de weg gewerkt werd, wat ook wel boeiend was om te zien hoe ze de berg afhakken en -zagen voor een nieuwe weg. En voor we het wisten fietsten we Cetinje in! Hier hebben we fruit, nieuw water (je drinkt wat af op zo'n dag) en een fles zonnebrand (je smeert idem) gekocht, bij een tankstation weer de bandjes wat lucht gegeven, voor de zoveelste keer de handen gewassen en toen doorgefietst richting het Skadarsko meer. Eerst weer over een klein stukje drukke weg (helaas kan je die niet overal ontlopen) maar snel was daar weer de afslag de prachtige natuur in. Je fietst dan langs zulke waanzinnige uitzichten... Echt, dit hele land is zó geweldig mooi!

Halverwege deze volgende afdaling reed Matthijs (zoals meestal voorop) langs een gek hutje waar hij hartelijk werd begroet door een rare mevrouw. Matthijs draaide om en riep in een opwelling blij terug of ze ook koffie serveerde (inmiddels reed ik er ook), en prompt werden we uitgenodigd om erbij te komen zitten. Nou dat hebben we geweten! Eerst moesten we aan geïmproviseerd boomstam-meubilair gaan zitten om al haar zelfgebrouwde drank te drinken. Voor we het wisten waren talloze borrelglaasjes ingeschonken met vijgenlikeur, walnotenlikeur, een soort grappa met een alcoholpercentage waardoor je alleen door de geur al van je stoel viel, er kwam een fles tevoorschijn waar allemaal brandnetels, bessentakjes en plantenwortels in zaten. En hop, werd er weer een dopje ingeschonken... Mevrouw sprak eigenlijk geen Engels of Duits maar ze schreeuwde gewoon extra hard als we elkaar niet begrepen. En vooral moesten we drinken van haar. "Proba, proba!" riep ze dan (proef, proef!). Bovendien had ze een notitieboek waarin e.e a. netjes was genoteerd in verschillende talen. Althans, de namen van al haar toverdrankjes. "Is medical!" riep ze ook. Naast het hutje lagen wat hondjes te chillen, en in het hutje (want we werden van harte uitgenodigd om ook binnen te komen kijken) was een verzameling van flessen drank te zien en één bed. Zij woonde hier gewoon! Vervolgens kregen we ook nog "yugoslavien coffee" (een soort Turkse espresso, maar heerlijk!) en intussen hield ze de borrelglaasjes goed gevuld. Zo zag dit tafereel er ongeveer uit:

  
Zie rechts tussen die boomstammetjes een van die hondjes. De hang-oudere die er ook zat aan de linkerkant heb ik niet op de foto gezet, Vrouwtje Theelepel was net even binnen toen ik mijn foto's maakte. Toen Matthijs vervolgens z'n camera ter hand nam wilde ze maar wát graag met mij op de foto.

En toen kwam ook nog haar bejaarde man langs en was het feest helemaal compleet. Volgens die man maakte mevrouw inderdaad de mooiste drank. Dan wees hij bijvoorbeeld naar de vijgenlikeur en pruttelde dan met veel consumptie: "figs, figs! I'm 77 years old but I drink this and I fuck my wife every night! Hahaaa!" En dan Matthijs op z'n schouder slaan. Zo ging dat nog even door maar op den duur besloten we dat we wel echt moesten gaan, anders bleven die glaasjes maar volgeschonken worden en zouden we onze bestemming weer niet halen. Dus uit schuldgevoel hebben we een fles walnotenlikeur gekocht (heel lekker trouwens, beetje port-achtig) en hebben we afscheid genomen.

Eenmaal onderaan de berg vonden we een visrestaurantje vlakbij het Skadar meer, aan de rand van het Skadarsko nationale park, waar we trout (forel) en carp (karper) hebben gegeten. Ook hier was het weer waanzinnig mooi. Karper blijkt hele vette, superzoute vis te zijn. Niet per se voor herhaling vatbaar. Enfin, weer wat geleerd.

Vanaf daar restte ons nog 25km door overweldigend natuurschoon. Skadarsko jezero heet het meer waar we op navigeren, Skadar Lake in het Engels of het meer van Shkodër volgens Wikipedia in het Nederlands. Dit is alweer bijna bij de grens van Albanië, die dwars door het meer ligt. Maar het is gigantisch, met een oppervlakte van minstens 368 km² het grootste meer op de Balkan. 

Onze fietsroute ging van het noordwestelijke puntje naar het plaatsje met de Indiaas klinkende naam Virpazar. Met nog een aantal klimmetjes, maar ook veel tussenstops vanwege de breathtaking views. Af en toe fietsen we door een stukje binnenland, tussen de bergen in, en dan kwamen we weer over een weg langs het meer.

Uiteindelijk zagen we Virpazar en zelfs ons Hotel Vir liggen, beneden aan het meer, en lonkte een welverdiend koud biertje en een douche. Nog één fijne afdaling (en dan tóch weer wat foto's onderweg, want de zon stond zo mooi laag) en toen was daar onze bestemming.

Van de lieve jongen bij de receptie kregen we meteen de uitnodiging om morgen een toeristisch boottochtje over het meer te maken, wat ons een goed plan leek vanwege het bird watching dat hier zo goed zou kunnen. We besloten zo vroeg mogelijk te gaan (boot van 7u) om zoveel mogelijk vogels en zo weinig mogelijk mede-toeristen te treffen. Verder mochten we onze fietsen in de lobby parkeren, hebben we boven een douche genomen, een berg bezwete fietskleding in een grote sop gedaan, en na een bord pasta in het dorpje hier zijn we in een diepe slaap gevallen.