Een treinrit naar het noorden tijdens het ochtendgloren

Vanochtend zijn we heel vroeg opgestaan en naar het station in Virpazar gefietst, om vervolgens 100km naar het noorden te rijden in een superdeluxe sprinter. Er was zelfs WiFi in de trein en stopcontacten en alles was brandschoon. Kaartjes konden we gewoon bij de conducteur kopen. Moeiteloos de fietsen mee en de rit heeft ons in totaal €14 gekost. In Nederland kosten dat de fietsen alleen al. Supercheap dus! Maar er zijn hier maar 2 trajecten in het hele land dus ze hebben er ook niet zoveel werk aan. Behalve dan aan de vele tunnels die voor ons traject zijn gegraven... De rit was wáánzinnig mooi. Eerst nog een stukje langs het Skadar meer, daarna dwars door hoge bergen, over diepe canyons, door stukken tunnel, over bruggen... En steeds weer die uitzichten over heel ruig landschap met de ochtendzon erop, geweldig mooi.

Daar waar een bergtop niet al te steil is groeit groen. Ik vind het meevallen hoe weinig dor het is, maar het schijnt (op juli en augustus na) dan ook veel te regenen hier. Dat maakt het een vruchtbaar geheel: overal bloeit het struikgewas, staan fruitbomen en vliegen vogeltjes. En we hebben dus al eens bronwater van een bergstroompje gedronken. Dit hele land lijkt zo puur!

De taal is geen touw aan vast te knopen. We hebben één woord geleerd, "hvala" (dank) en ze zeggen dat het niet zo uitmaakt, waar je ook komt, Servisch, Kroatisch, Montenegrijns, het is allemaal het hetzelfde en iedereen begrijpt elkaar. De mensen komen nors over in de eerste instantie, maar blijken heel vriendelijk in de tweede. Het is een lelijk volk, ze lachen weinig. Non-verbaal zijn ze afstandelijk en supernuchter. Maar als je iets loopt te zoeken in een supermarkt of als je blijkt te moeten overstappen op een andere trein, dan verschijnt die spontane hulpvaardigheid... Doet me denken aan die Kroaat die ons destijds spontaan kwam helpen toen we panne hadden! En ze zijn ook heel relaxed allemaal. Het is een groot contrast met de opgefokte bemoeials die ons in Marokko voortdurend lastig vielen. We zagen aan de kust wel veel van die bruingebrande, ordinaire fitness-types, getatoeëerde jongeren, geblondeerde mokkels. En natuurlijk is de ene kassamedewerker aardiger dan de andere. Overigens geen Kroatische Kruizenkrabbers gezien hier, dat zal wel een fase zijn geweest. In het binnenland zie je meer oudere mensen. Hardwerkende, potige wijven met kort haar, de mannen bonkig, als ze wat ouder zijn zonder tanden. En dan op van die kromme pootjes de berg op klauteren.

Van religieuze uitingen zie of merk je weinig. Ik heb een paar gouden kruisjes om nekken zien hangen. Kan ook een fashion item zijn. Geen gesluierde vrouwen hier. Op zondag werd ieder kwartier gebeierd, maar de supermarkt en het tankstation waren gewoon open. Je ziet zo nu en dan gedenktekens langs de weg maar die hebben meer met verkeersslachtoffers te maken dan met geloof. En we zien veel oorlogsmonumenten, maar dan van WO II.

We zijn nu dus in Kolašin. Die s met een dakje spreek je uit met een sjj.

Vanochtend stapten we ca. 8u uit de trein en gelukkig hadden we lange broek en mouwen aan want het was meteen een stukje frisser hier. Heerlijke berglucht, de geur van wintersport kwam ons tegemoet. We hebben tot 11u gewacht met een boek, veel koffie en pannenkoeken met banaan en chocoladesaus, totdat we in onze hotelkamer mochten. Daarna hebben we een dikke slaap gedaan, een douche genomen en vanmiddag zijn we dit skidorpje gaan bekijken. Rare wereld hier. Ons hotelletje zit aan een soort boulevard waar het allemaal gebeurt, maar wat er precies gebeurt is vooral drinken onder het genot van harde 90's muziek. In het plaatselijke supermarktje mochten we geen biertje kopen want "empty bottle!". We snapten er niks van. We mochten dus geen biertje kopen in de supermarkt. Wel een ander flesje appelcider, maar de kassadame liep resoluut terug met het bierflesje naar de koelkast, met het bericht "no no, empty bottle!". We snapten er niks van. Iets met statiegeld? Of met dronken lui die niet met glaswerk op straat om kunnen gaan? Wij zeiden vertwijfeld "We'll bring it back...?" maar nee, zei ze streng, want empty bottle. Matthijs ging daarop alsnog het biertje halen en was duidelijk: "we will buy this beer madam!" waarop ze chagrijnig alsnog het biertje moest aanslaan. Haha, rare lui hier.

Vanavond hebben we een pizza gegeten. Heerlijk. Met uitzicht op het parkje hier met een megamonument in het kader van de Turkse invasie hier. En (leuk voor Wen) met uitzicht op gezellige zwerfhondjes die lief spelen en afval vreten. 

We gaan zo slapen want willen morgen weer vroeg op om het natuurpark in te fietsen voordat de zon hoog staat. Want ondanks dat het hier wat koeler is, moeten we opnieuw flink gaan klimmen zien we op de kaart, en dat willen we dit keer wat beter aanpakken. Dus de wekker gaat weer vroeg! Biogradska national park belooft een ruige tocht te gaan worden. We hebben liters water en fruit en brood met salami en andere snacks die energie opleveren (Snickers is de favoriet) bij ons. We willen picknicken bij het meer en slapen morgen in een hotelletje ten noorden van het park, nabij de plaats Mojkovac. Spannend...