Tweede dag op Skye

Die ochtend werden we wakker in een totaal beslagen camperbusje op een parkeerplaatje aan een doorgaande (maar volledig verlaten) weg nabij Brothers Point. Enerzijds wilden we een beetje uitslapen omdat we gisteren zo'n intensieve dag hadden gehad, en onze spullen bovendien nog de tijd nodig hadden om droog te worden, anderzijds zou ook dit toch weer een lange dag worden en we wisten dat we veel kilometers voor de boeg hadden. Dus iets later dan gisteren gingen we toch maar weer aan de slag: Matthijs met het bereiden van een befaamd Matthijs-ei, en ik met de waslijn en vochtige kleding en natte ramen, om de bus rijklaar te maken. We trokken ons tweede paar (droge) kleren aan, Matthijs maakte nog een praatje met de schaapjes en toen waren we klaar om te gaan.

We hoefden wederom nog geen 3 mijl verder te rijden naar ons eerstvolgende paarse prikkertje op de kaart: Kilt Rock. Dit is een basalten klif in de vorm van een kilt die ongeveer 35 meter verticaal uit de zee rijst. Er was een viewpoint met een parkeerplaats ervoor, dus daar konden we de bus alweer stil zetten. 

Dit keer waren we als eerste aanwezig. Terwijl ik eerst een geschikt plekje zocht om een behoefte te doen, ging Matthijs het spiegelgladde meertje naast het parkeerterrein fotograferen. Daarna parkeerde een tweede stelletje hun auto, atypische toeristen, ze leken Indonesisch, zij met een hoofddoekje, hij met een Aziatisch accent. Ze vroegen Matthijs hoe ze dáár verderop (ze wezen in de richting van Brothers Point) konden komen. Ze wilden kennelijk naar het water of onderaan de klif wandelen. Wij wisten natuurlijk wel waar zij moesten zijn, en verwezen ze naar 2 mijl verderop, naar de parkeerplaats en het wandelpad waar wij die avond tevoren waren geweest. En daar gingen ze weer. Daarna liepen we samen naar het uitkijkpunt waar keurig bordjes en hekken waren neergezet zodat toeristen geïnformeerd en veilig waren (houden wij niet van, overigens).

Matthijs ging aan de slag met de waterval Mealt Falls, ontdekte daar een nestje van meeuw-achtigen op de klif en spotte een gannet (jan-van-gent) die langs vloog en in het water dook. Ik was minder gemotiveerd. Ik schoot wat plaatjes her en der, maar intussen arriveerden er steeds meer toeristen. Het stond me een beetje tegen. De gannet kwam niet meer terug, dus we schoten nog een laatste kiekje en waren toen weer on our way.

Het volgende reisdoel was het gebied rond de berg Quiraing. Ook hier waren we al vlakbij: het was nog geen 10 minuten rijden. Volgens alle omschrijvingen over dit gebied en de plaatjes die we op Instagram hadden gezien zou dit wederom fenomenaal mooi zijn, dus we hadden weer een gaaf volgend vooruitzicht. De 543 meter hoge berg en het gebied er omheen zou zijn ontstaan door een aardverschuiving. Het schijnt dat dit gebied ook nu nog steeds verschuift en dat de weg aan de basis van de berg nog ieder jaar moet worden hersteld. 

Halverwege de weg met haarspeldbochten moesten we de auto al stilzetten in de berm omdat het er nu al fantastisch uit zag. Golvende groene bergen, ruige hoge kliffen met mysterieuze wolkpartijen rond de toppen, uitgestrekte plateaus en scherpe rotsformaties kenmerkten dit gebied.

Tijdens deze stop zagen we steeds meer auto's voorbij rijden. Het begon ons te dagen: het zal hier bovenop de berg wel weer een populaire toeristische attractie zijn. Dat klopte. Een paar bochten verder was een parkeerplaats op het grote plateau en deze stond al helemaal vol. We moesten iets verderop langs de kant van de weg parkeren. Je zag waar de wandelroute startte aan het modderige pad en de hoeveelheid mensen die er liepen. Je zag ook waar hij eindigde, bij een berg die in mist gehuld was. Helaas begon het ook weer te spetteren. Matthijs was meteen alweer blij plaatjes aan het schieten want, ja, toegegeven, het was hier echt schitterend. Ik was alleen nog niet helemaal in m'n hum. Ik had geen zin om mijn tweede paar kleding ook helemaal nat te laten worden, en de hoeveelheid mensen die ons die ochtend steeds vergezelden stonden me ook tegen. Bovendien bekroop me hetzelfde gevoel als we hadden bij The Old Man of Storr: loop je straks dat hele eind, glibberend over een modderig pad samen met 100 anderen, om uit te komen bij een berg die ongetwijfeld heel mooi is maar nu totaal onzichtbaar omdat er een wolk omheen hangt. Daar sta je dan met je goeie gedrag. We bespraken mijn gedachtes hierover en Matthijs was het eigenlijk wel met me eens. Het was wel heel mooi hier, maar misschien was de bergketen wel mooier vanaf hier... Hij zag het bovendien niet zitten om zijn tweede paar schoenen (met gladde zolen) ook helemaal zeiknat te krijgen. Dus we waagden er nog een korte fotoshoot aan en keerden tenslotte terug naar de auto.

Aangezien dit het meest noordelijke paarse pinnetje op onze kaart was, moesten we weer terug naar het zuiden, het eiland af om de North Coast 500 route op te pakken. Terwijl we terugreden bleef het bewolkt, mistig en miezerig. Ook toen we langs The Old Man of Storr reden zagen we nog steeds dikke wolken rond de rotsformaties hangen. Die reden we dus toch maar voorbij. Het liep tegen lunchtijd, en aangezien we in ons reisplan hadden opgenomen dat we eventueel konden lunchen in Portree maar dit op de heenweg niet goed uitkwam in de tijd, besloten we dat we dit nu wel konden doen. Dus zodra we weer wat bereik hadden kozen we via Google Maps een plek in Portree waar de kans op restaurantjes het grootste was: aan het haventje. We parkeerden onze auto inderdaad daar, helemaal aan het einde van haven op de kade, en besloten de camperverwarming te laten blazen in onze afwezigheid zodat de vochtige spullen nog wat beter zouden drogen. Wel een beetje spannend, want je hoorde de motor zachtjes blazen en ik vroeg me af of voorbijgangers het niet een verdachte situatie zouden vinden. Enfin, we lieten het maar even zo achter.

Het haventje waar we vervolgens onze benen strekten zag er eigenlijk best mooi uit. We maakten daarom eerst nog wat foto's voordat we een van de restaurantjes uitkozen.

Nog niet alle restaurants waren open, het was net 12u 's-middags en op diverse deuren zagen we bordjes hangen dat ze pas vanaf 12.30 uur open zouden gaan. Degene die we kozen, The Lower Deck Seafood Restaurant, had echter prima beoordelingen op Google dus daar gingen we naar binnen. Matthijs had op één van de gevels "fish&chips" zien staan dus daar had hij spontaan heel veel zin in. Ik wilde ook wel iets dergelijks, dus ik koos voor kerry-gekruide vis met iets meer groentes en friet van zoete aardappel. Intussen hadden we de Lonely Planet en diverse kaarten die bij de camper geleverd waren erbij gepakt, om een plan te maken voor het vervolg van onze reis. We waren niet helemaal zeker van de volgende wildkampeerplek, en wellicht dat de kaart nog extra informatie kon geven. Maar al snel kwam ons hapje en hebben we heerlijk zitten eten.

Na de lunch zetten we onze rit voort. We moesten nog best een flink stuk, zo'n 100 km, maar gelukkig konden we er weer goed tegenaan met een gevulde maag, een opgewarmde auto en weer iets drogere kleding.

We reden al snel Skye af, maar het leek ons maar niet te lukken om echt lange stukken te blijven rijden. Want steeds reden we een bocht om en zagen we alweer een fotogeniek plaatje. Af en toe maakte ik gewoon een foto vanaf de bijrijdersstoel, maar veelal besloten we toch maar weer de camper langs de kant van de weg te zetten. Zo reden we bijvoorbeeld over de zuidelijke oever van Loch Carron (opnieuw langs Loch Carron viewpoint waar we ook even stopten en ik een spontane fotoshoot hield met een roodborstje), over de westkust van de Schotse lieutenancy Ross & Cromarty (lieutenancy areas zijn de gebieden waarin Schotland is verdeeld voor ceremoniële doeleinden). Hier loopt tevens de enkelsporig spoorlijn Kyle of Lochalsh Line. Wéér brak de zon door en voor de zoveelste keer riepen we tegen elkaar "ooooh, wat is het toch mooi!", en wéér besloten maar weer om even te parkeren en wat foto's te schieten.

Op het meest noordoostelijke punt van Loch Carron, vervolgden we de weg aan de andere zijde van de inham weer langs de oever naar het zuidwesten te rijden, langs het gelijknamige dorp Lochcarron. Ook hier moesten we wéér stoppen voor kiekjes. Wat een ontzettend mooi land voor landschapsfotografie!

We hadden een pinnetje gezet bij Strome Castle in Stromemore. We parkeerden op een smal doodlopend weggetje met aan het einde een talud waar wat mensen een bootje in of uit het water aan het halen waar. Tot mijn vreugde werd ik begroet door twee grote, vrolijke zwarte honden. Bovenaan het weggetje bleek ook het 600 jaar oude kasteel te staan, of eigenlijk een ruïne ervan, met een prachtig uitzicht.

Na een klein wandelingetje en een langdurige fotoshoot van de ruïne, moesten we enige moeite doen om de camper te keren en onze weg te vervolgen. We hadden bedacht te willen wildkamperen in een natuurgebied dat helemaal aan het eind van de weg zou zitten. Dat hadden we althans op internet gezien, dus we gingen een beetje op de gok. Volgens Tripadvisor moest je aan het einde van de openbare weg bij Ardneaskan de bosweg nemen over de heuvel naar Reraig Forest. De plaatjes op Tripadvisor logen er niet om, hier zouden we morgenochtend wakker worden tussen de herten in een typisch Schots hooglandschap als een soort open plek in een prachtig bos. We reden inderdaad over een steeds dichter begroeide, kronkelende weg, over heuveltjes, zonder dat we afslagen tegenkwamen, door het dorpje Ardneaskan, en kwamen uiteindelijk uit bij een bord dat aangaf dat we een eigen terrein op reden.

Ietwat twijfelend reden we door. Moesten we dit wel doen, of zouden we nu opnieuw gaan wildkamperen op een plek waar dat eigenlijk niet is toegestaan? Het was wel heel mooi hier, maar er was niet echt meer sprake van een bospad of bosweg, we reden opnieuw langs een soort baai. Gingen we überhaupt wel de juiste kant op? Aangezien we er inmiddels flink wat kilometers op hadden zitten en ook wel toe waren aan het borrel, besloten we al gauw dat we niet verder zouden zoeken naar Reraig Forest, maar hier zouden parkeren om te overnachten. Dus we kozen een geschikt plekje, Matthijs parkeerde de auto met de achterklep richting de baai, en installeerden de klapstoelen en picknicktafel naast de camper om op de mooie dag te proosten. Matthijs zocht in het koelkastje naar de kaasjes en een blik bier voor zichzelf en schonk alle resterende rode wijn voor mij in een koffiebeker. Aangezien we de camera's altijd bij de hand houden gingen deze ook mee naar onze borrel. Dus resulteerde in alles behalve een rustig momentje zitten, want we gingen eigenlijk direct aan de slag met de omgeving te fotograferen.

De enorme 300mm telelens van Matthijs wekte de nieuwsgierigheid van een eenzame voorbijganger die een praatje kwam maken. Eerst dacht ik dat hij misschien een bewoner was die ons kwam aanspreken op het feit dat we kwamen wildkamperen, er had immers een stukje terug een bordje gestaan dat dit een soort privé terrein was, maar het bleek gewoon een vriendelijke wandelaar. Hij dacht dat Matthijs met een groot wapen liep, zei hij. Nee, schieten kan deze camera wel. Maar alleen plaatjes! Toen die man weer weg was en ik zin had in huishoudelijke taakjes zoals een waslijn installeren, een aantal kleren waren immers nog steeds een beetje vochtig, besloot Matthijs zijn camera op het statief te zetten voor een timelapse. Want de wolkpartijen dreven zo spectaculair voorbij en de ondergaande zon kwam er dan steeds even doorheen prikken. Fingers crossed dat het niet zou gaan regenen. 

Echter, inmiddels begon het ook steeds harder te waaien. Net als gisteren, toen we bij Brothers Point waren. En op den duur woei het zo hard dat de was die ik had gespannen tussen zijspiegel en een paaltje naast de auto ongeveer horizontaal wapperde, en het picknicktafeltje aan de andere kant van de auto omviel waardoor alle kaasjes op de grond terecht kwamen, net als mijn camera, Matthijs' biertje en de beker vol rode wijn (half over mijn camera heen). Gelukkig belooft Olympus dat onze camera's stof- en spatwaterproof zijn, en deze zachte val in het gras en de plons wijn had 'ie dan ook prima overleefd, maar vanaf dat moment rook mijn camera wel alsof 'ie een nachtje was gaan feesten, telkens als ik foto nam. Die heb ik de volgende ochtend in de auto als bijrijder dus maar uitgebreid zitten poetsen met een vochtig doekje.

Terwijl ik ging koken (ik had nog steeds zin in huishoudelijkheden) maakte Matthijs nog een wandelingetje met mijn camera, wellicht dat hij de buizerd die we steeds zagen (en hoorden) overvliegen nog op de foto kon zetten. Maar tenslotte begon het toch weer te spetteren. Dus de was moest weer worden binnengehaald en de timelapse afgebroken. Het regende op den duur toch wel weer hard. Dus toen hebben we het maar gezellig gemaakt in ons campertje. Met kaarslicht, want inmiddels begon de master battery (de speciale accu voor verlichting en verwarming van de camper) een beetje op te raken. Dus met warme truien aan hebben we genoten een heerlijke eenpanshap, daarna nog wat spelletjes yahtzee gespeeld met koffie/thee en chocolaatjes, en tenslotte zijn we gaan slapen met het geluid van de tikkende regen op ons dak.

We hebben overigens nog geen last van midges gehad. Ondanks de gruwelverhalen over deze extreem nare muggetjes. Misschien was het nog net niet het midges-seizoen? Online had ik gelezen dat deze vooral in de zomer, tijdens windstille, zonnige omstandigheden uit het gras opspringen, en iemand anders zei juist weer dat het juist tijdens of na regenbuien erg zou zijn, maar hoewel we sowieso tot nu toe alleen nog buiten zijn geweest met lange mouwen (driedubbel), lange broekspijpen en dikke sokken hebben we nog nergens last van gehad. Wel voelde ik een prikje in mijn voet toen ik er deze nacht uit moest voor een plasje en ik op blote voeten het natte gras in ging. Dat was wel een naar prikje, maar de jeuk was de volgende ochtend alweer voorbij. En het was ook het enige prikje voor de rest van de vakantie. Dus prima.