Dag 2: Tortilla's fungeren prima als pancakes

​Weer waren we erg vroeg op vanochtend. Dat was sowieso al het plan, aangezien Alexis om 8.30u klaar zou staan voor onze boat tour. Maar eigenlijk om 5:00 uur 's-ochtends al besloot ik dat slapen er echt niet meer in zat. De jetlag speelde nog steeds mee, en ook de enorme hoeveelheid bijzondere geluiden om ons heen hadden het toch een vrij lichte slaap gemaakt, met veel dromen waar ik uit wakker werd en er tussendoor uit moeten om te plassen. Matthijs dacht er hetzelfde over. Nog éven in bed zochten we samen in ons vogelboek op welke vogels we gisteren allemaal al hadden gezien. Best een score al, en dat voor de eerste dag...!

​Toen we daarna onder de douche stonden viel het ineens op dat het omgevingsgeluid was veranderd. Bleek er ineens een enorme wolk boven ons te zijn opengebroken! Matthijs wist niet hoe snel hij zich moest afdrogen en aankleden om met de camera naar buiten te kunnen gaan. Ik dacht er iets anders over, en maakte me rustig klaar voor ontbijt. Waar we stipt om 7:00 uur binnenstapten.

​Het ontbijt werd geserveerd in de eetzaal. Vanochtend kon ik het gebouw eens even wat beter bestuderen. Het was eigenlijk een grotere variant van onze eigen hut: een houtenpalenhuis met horren als muren. Voorin de tafel-bij-wijze-van-receptie, daarnaast twee wc's, achterin een open keuken, daar strak tegenaan een rij tafels met buffet-achtig servies erop, en daartussen een achttal ronde tafels met felgekleurde tafelkleden en zo'n 6 stoelen er omheen. In de keuken stond een klein, dik dametje met een gebloemde schort aan en een haarnetje om haar kop. We werden ontvangen door een verlegen meisje dat niet zo goed Engels sprak. We waren de enige gasten die zo vroeg al kwamen ontbijten, of misschien wel überhaupt de enige, aangezien er maar één tafel gedekt was voor 2 personen. Iemand had ons ook al gezegd dat het momenteel laagseizoen was en dat leek hier in de ontbijtzaal inderdaad het geval. We gingen dus maar zitten aan die ene gedekte tafel. We konden zelf koffie tappen en een sapje. Vervolgens vroeg het verlegen meisje of we scrambled or fried eggs wilden, en 1 of 2 fried eggs. Matthijs wilde er eentje, and for me too. Nee, niet two. One. Nee, niet 1 in totaal... Aaarch, een taalbarrière en spraakverwarring alom. De bakken op het buffet bleven leeg. Wel stond er vers fruit (ananas, papaja en banaan), een bakje volledig nat zout (bijna niet meer herkenbaar als zout), een flesje tabasco, een potje zwarte peper, een fles maple syrup, een heel klein beetje aardbeienyoghurt, een flink bak fruitcompote, een bakje muesli, wat gortdroge boterhammetjes zo hard dat je er iemand  mee zou kunnen verwonden, en enorme stapels borden voor drukkere tijden. Een beetje onwennig pakten we wat fruit en bespraken we in het Nederlands wie durfde te vragen naar meer yoghurt dan dit. Nee, dat had het lieve meisje niet. Nou, dan maar wat fruit eten in afwachting van de gebakken eieren. Die kwamen vervolgens met wat rijst met zwarte bonen en een stuk bacon! Best lekker eigenlijk. We dachten de geur van pannenkoeken te ruiken, en zagen het dikke dametje een hele ovenslee met op pancakes lijkende flapjes apart zetten. Dus opnieuw bespraken we wie zo brutaal durfde te zijn om daarnaar te vragen. Toen het meisje een bordje met wat gefrituurde bananenschijfjes kwam brengen was ik degene die er toch naar vroeg. Maar nee, die had ze ook niet. Maar wacht!, zei ze terwijl ze wegliep, en ze kwam terug met 2 tortilla's op een bordje. Nou, die konden we ook best eten bij wijze van pancake! Met wat maple syrup, de spek en de gebakken banaan leek het werkelijk een beetje op een Hollandse pannenkoek met spek en stroop. Prima!

​Na dit uitgebreide ontbijt gingen we gauw nog even onze spullen pakken, want een half uurtje later kon ons nieuwe avontuur met Alexis alweer beginnen. Hij haalde ons keurig om 8:35 uur op bij de bar waar we gisteren waren afgezet.

Alexis had, zoals aangekondigd, nog twee andere toeristen bij zich en een stuurman die een open motorboot bestuurde (want dan kon Alexis zich helemaal concentreren op zijn verhaal, zo bleek later). Matthijs stelde zich keurig voor aan het Canadese stel, ik vervolgens ook (waar zijn mijn manieeeeeren...!) en off we went. Eerst op weg naar een stel kaaimannen die op een tak lagen te zonnen die uit het water stak. Daar zat ook weer een jesus christ lizard, mét jonkies! Een van de kaaimannen had een groot insect op z'n neus, die ander lag met z'n bek open. Volgens mij om een beetje te koelen.

 

Daarna voeren we langs de bosrand waar heel hoog in de bomen een troep brulapen zaten. Dat plaatje had echter zoveel tegenlicht, en bovendien hadden we die gisteren al op de foto gezet, dus hier deed ik iets minder hard mijn best voor. Intussen vroegen we Alexis het hemd van het lijf over de vegetatie. Wat voor vrucht is dat? Is die plant parasitair? Wat is dit voor drijvende grasmat, riet, bamboe? Overal had hij wel een interessant, uitgebreid antwoord op. Overigens stelden wij de meeste vragen. De medepassagiers hadden niet zoveel interesse in de natuur kennelijk. Of ze waren heel verlegen. Maar ze hadden ook geen verrekijker of telelens bij zich, dus ze zagen ook lang niet zoveel als wij. Misschien dat ze daarom een beetje stil waren. Deze tour konden zij gewoon niet zo ervaren als wij. Want na de brulapen zag de stuurman bijvoorbeeld ineens grote groen/blauwe ara's, hoog in een andere boom! Alexis noemde het scarlet macaws, maar dat klopt niet. Dit waren Buffons ara's, een papegaaiensoort die met uitsterven bedreigd wordt, las ik later, in tegenstelling tot de scarlet macaws of geelvleugelara's, die eigenlijk overal in Costa Rica wel voorkomen. Dus eigenlijk heel bijzonder dat we ze hier spotten! En wéér ging de kapitein vol in de ankers zodat wij deze prachtige kleurrijke vogels konden fotograferen. Met het blote oog kon je daar eigenlijk weinig van zien, dus ik snap ook Alexis zijn vergissing wel. En: arme Canadezen, want die zagen er überhaupt niks van. Het was trouwens wel gaan spetteren en we kregen poncho's om een beetje droog te blijven. En het lukte daarmee aardig om nog te blijven fotograferen, maar toen de regen snel daarna alweer ophield waren onze lenzen wel beslagen en dat kwam niet lekker uit met die ara's. Maar goed. Het tegenlicht was ook lastig en bovendien zaten ze hoog.

  

Daarna vlogen hoog in de lucht een paar magnificent frigatebirds voorbij, oftewel fregatvogels! Heel gaaf. Dat zijn zulke prachtige, gestroomlijnde zeevogels. En dichterbij, op de takken langs de kant van het water zaten nog veel meer andere gevederde vrienden, waaronder weer van die anhinga's, gieren en ijsvogels... Wederom leek het net een dierentuin waar je doorheen voer!

  

​We voeren een kanaaltje in en Alexis vertelde intussen waarom het water daar zo goed als zwartgekleurd is: er groeien bepaalde woekerende struiken, die vooral erg succesvol worden op het moment dat andere bomen worden gekapt. De zaden die hier uit vallen kleuren het water zwart. Ik had dit al vanuit het vliegtuig gezien, en inderdaad, toen we de hoek om draaiden een kleiner kanaaltje in, was het water niet meer lichtbruin maar inktzwart. Heel bizar ook om de scheidslijn te zien. Ook hier volgden weer veel beesten, waaronder groene ibissen. Ook al zulke mooie vogels!

 

We voeren door tot iets voorbij een Canadees onderzoekscentrum voor biologie en ecologie, leuk voor het Canadese stel, en zagen hier een rivierschildpad zijn kop boven het water uitsteken! Daarna volgden nog meer leguanen en Jesus Christ lizards in de bomen, nog wat onbestemde vogeltjes, en spider monkeys, oftewel slingerapen! Alexis en de stuurman wezen moeiteloos het ene na het andere beest aan en we wisten niet hoe snel we weer aan de wieltjes van onze camera's moesten draaien om de instellingen weer goed te zetten voor het volgende bijzondere plaatje. Ook vanwege het licht trouwens, want de poncho's gingen ook steeds weer aan en weer uit aangezien het dan weer regende en dan weer zonnig, warm en klam was.

   

​We voeren overigens niet in ons eentje door dit stroompje, af en toe kwamen er ook andere bootjes langs, stampvol toeristen gehuld in zwemvest. We prijsden ons gelukkig om zelf zo ongeveer een privétour te krijgen, van iemand die ons werkelijk alles kon vertellen over het gebied, in goed Engels bovendien, en zonder dat we een zwemvest aan moesten. Dat ziet er toch iets minder toeristisch uit.

We voeren het zwarte kanaaltje weer uit, de bruine rivier weer op. ​Daar waar de Canadezen weer werden afgezet toonde Alexis ons, onder het dak van de steiger, the worlds smallest mammals, volgens Alexis: neusvleermuisjes. Daarmee eindigde de tour wel, want hierna voeren we weer terug naar Rana Roja. Ondanks dat het nu alweer een tijdje droog was, zei Alexis dat er nu echt bad weather op komst was. Dat bleek correct, want we waren nog niet thuis afgezet of het begon echt keihard te regenen. Bij het afscheid bespraken we daarom met Alexis dat we beter morgen de vulkaan konden gaan beklimmen. Dat vond hij prima. Morgenmiddag na 13:00 uur zou hij ons komen halen. 

​Het was nu nog maar 11:15 uur, gek eigenlijk want het voelde alsof we al een hele dag erop hadden! We hadden alleen geen lunch gereserveerd, wat eigenlijk wel moest, zo had die incheckknul ons gisteren verzekerd. Dus we besloten dan maar een tijdje bij de bar te blijven hangen, met een paar biertjes en de chips die we nog hadden in onze hut. Dat is ook prima maagvulling. Matthijs trotseerde de moesson om de chips en zijn laptop uit onze hut op te halen, terwijl ik 2 biertjes aan de bar bestelde. Hier konden we ons voorlopig prima vermaken, bijvoorbeeld met het nabewerken van de eerste 1.000 foto's die we al hadden geschoten. Matthijs kwam terug met een geleende paraplu, waarvan er een hele bak beschikbaar werden gesteld bij de receptie.

  

​​​​​In deze bar zat ook een jong Duits stel. Matthijs raakte met ze aan de praat. Zij bleken die ochtend schildpadjes te hebben gezien! Heel bijzonder eigenlijk, aangezien het "seizoen" hiervoor eigenlijk al voorbij was. Matthijs' nieuwe Duitse vrienden legden uit hoe en waar, en wij besloten natuurlijk meteen dat wij dat de volgende ochtend ook gingen proberen. We moesten zorgen dat we bij zonsopkomst op het strand achter Tortuguero waren, dan maakten we de meeste kans.

​Intussen bleef de regen maar uit de hemel stromen. Bakken en bakken kwamen er uit de lucht. Dus wij dat natuurlijk filmen en fotograferen, tussen de fotobewerking en het schrijven van dit reisverslag door... De jongen die achter de bar stond had een slechte muzieksmaak. Op een grote tv aan de muur achter hem stond een soort MTV op dat latino dance hitjes en rapmuziek toonde, in videoclips met rondborstige dames die hun billen stonden te schudden. Iedere clip weer. Het volume ging af en toe nog wat hoger als onze barman het een heel leuk nummer vond. Ook neuriede hij af en toe heel monotoon mee. Hij had het, kortom, naar zijn zin. Wij daarentegen, begonnen het op den duur een beetje zat te worden in die bar. Er klonk immers toch wel echt veel kutmuziek. Dus toen de regen ook eindelijk wat verminderd was, gingen we toch nog maar even op het terrein kijken of er nog wat te fotograferen viel. Gekke krabbetjes, kikkertjes, salamanders of misschien wel vogels. Who knows. Bij het zwembad zagen we inderdaad een salamander hangen (ik denk een gecko, bij nader inzien), en er vlogen wat onherkenbare vogels rond. Niet veel te beleven. Eigenlijk hadden we toch best zin in een lunch, ondanks de chips en bier...

We namen een kijkje bij het restaurant van naastgelegen resort, maar daar waren we niet welkom als gast van de buren. Stom. Ook al hadden we geen lunch bij ons eigen resort gereserveerd, we besloten erop te gokken dat er misschien toch wel eten voor ons zou zijn als we daar om vroegen. Brutale mensen hebben de halve wereld, immers. Ja hoor, het lieve meisje dekte gauw een tafel voor ons en we kregen keurig een driegangenmenuutje met een heerlijke soep vooraf, iets met rijst en bonen als hoofdgerecht en een stukje cake toe. Ongeveer zoals de avondmaaltijd van gisteren, maar nu waren we iets wakkerder om ervan te genieten. We hadden ook al besloten dat we het zonder avondmaaltijd zouden doen vandaag, want die hadden we ook niet gereserveerd en we hadden eigenlijk ook geen zin meer om nog een keer in een boot(taxi) te stappen naar de restaurants in Tortuguero town. Dus het was maar goed dat we per ongeluk pas om 13:50 uur onze eetzaal in waren gestapt, 10 minuten voor sluiting.

​Na deze lunch vertrokken we naar onze hut, want het was weer gaan regenen en we hadden wel zin om nog wat te ontspannen. Misschien een douche nemen of wat lezen, het was eigenlijk allemaal wel prima. Maar de hut was toch een beetje saai en buiten zouden we toch meer zien, dus we besloten tóch weer naar de aanlegsteigerbar te gaan, wie weet of er nog een otter in het water glijden daar. En daar was ook wifi, en het leek ons toch ook wel leuk om alvast wat van de net nabewerkte foto's naar het thuisfront te sturen. Dus we liepen opnieuw daarheen. Onderweg kwamen we onze incheckknul nog tegen, die we vroegen om een taxiboot voor ons te regelen voor de volgende ochtend, heel vroeg (echt, zo vroeg? Ja, zo vroeg), zodat we ons eigen schildpadjesavontuur bij zonsopkomst op het strand konden beleven. En bij aankomst zagen we dat de steigerbar ook een tweede verdieping had, met een helling aan de achterkant. Dat scheelde iets met de barjongen en z'n slechte muzieksmaak. Er zaten alleen wat kindertjes maar daar hadden we weinig last van, dus daar hebben we heerlijk nog een uur zitten klooien op Matthijs' laptop, tot het begon te schemeren en we de bar echt definitief zat waren.

Met het ondergaan van de zon barstte het kikkerconcert weer los. En de regen was zo goed als opgehouden. Wellicht waren er dus weer nieuwe kikkertjes te vinden om fotoprojectjes mee te doen, ze woonde hier immers allemaal in je achtertuin! Dus weer gingen we met zaklampen en camera's met telelenzen naar buiten om ze dichterbij te halen. Met paraplu, geleend uit de paraplubak bij de receptie, zaklampen en camera's op statieven gingen we weer het resort door op zoek naar gekke kikkertjes. En weer slaagden we binnen no time!

  

Wat is dit ook leuk om te doen zeg. Al die gekke amfibieën en insecten ontdekken in de donkerte en die dan met telelens op macroformaat fotograferen... Heerlijk! De ene na de andere kikker verscheen voor onze camera's, sommigen schuw, anderen half in slaap, en we konden weer uitgebreid onze hobby op hen botvieren.

  

Net toen ik even een nieuwe batterij ging halen, sprak Matthijs met een dame die zei dat er echt talloze kikkers zouden zitten op het pad achteraan het resort. Er zou ook een kaaiman wonen. Toen ik bij hem terugkwam vertelde Matthijs me dat, en hij stelde voor om daarheen te gaan. Ik wist het niet zo. Het was al hartstikke donker, ik was best moe, en dan die kaaiman... Waar zou die dan zitten? We gingen toch even een kijkje nemen. We hadden immers goeie zaklampen. Er zat meteen een gigantische (brul?)kikker waarvan de ogen het licht van onze zaklampen reflecteerden. Cool! Deze ging op de foto. Maar vlak daarna raakte het krachtige zaklampje van Matthijs op, en ik durfde eigenlijk niet verder het pad op, bang om een voet te verliezen. Matthijs wilde dolgraag door, verder het pad op, maar ik kreeg de bibbers van de duisternis en de mogelijkheid van onzichtbare enge beesten rond mijn enkels. Gelukkig wist ik hem over te halen om hier op een ander moment terug te keren, en nu mee terug te gaan naar onze hut. Kort daarna gingen we weer slapen, met de wekker op héél vroeg.