A room with a view... op de Pacifische kust!

​Lekker uitgeslapen 

muggensteken behandeling. Ik telde ca. 60 kriebelbultjes en jeukplakkaten op mijn ene been inclusief voet, enkel, knie en bil, en 70 op de andere. En toen hadden we m'n armen, ellebogen en handen nog te gaan... 

Ontbijtje bij mister Bean

Foto gemaakt van de voorkant van de Costa Ricaanse vogelbijbel

Ingepakt en uitgecheckt 

Naar Sky Adventures gereden voor een wandeling over een vijftal hangbruggen, hoog door de boomtoppen van een regenwoud, de zgn. Sky Walk. Hopelijk geen tourist trap maar een oprecht gave wandeling door de boomtoppen in de wolken. 

Laarzen aan want het regende. 

Kaartjes gekocht, best duur maar goed, we hadden een goeie review hierover gelezen op internet (best hanging bridges walk in Costa Rica) dus laten we maar toegeven aan het hoge toeristische gehalte. 

Matthijs nog even koffie. Voelt in zijn zak: sleutel van Mariposa nog bij zich. Wat een geluk dat we op nog maar een kwartier afstand waren. Ik bellen met het hotel, voicemail ingesproken: duizend excuses, we komen de sleutel direct na onze wandeling terugbrengen. 

Toen de wandeling. Best nat allemaal. Contraptie met vuilniszak om Matthijs' rugzak gemaakt. Want die werd weer zeiknat. Paar gekke foto's genomen met de fish eye lens. Shortcut genomen, dus 1 brug overgeslagen, want veel van hetzelfde.

Plasje gedaan en ca. 12:00 uur reden we weer terug naar Mariposa om daar een kwartier later de sleutel weer in te leveren. 

Daarna weer een relatief lange rit. Matthijs de eerste 45 km bergweggetjes, ik de laatste 60 km snelweg. 

Nog in de bergen, net over de bergkam waar mister Bean over had verteld, was het inderdaad direct opgeklaard. Duidelijk te zien dat de wolken echt op die specifieke plek blijven hangen. Ook was het meteen warmer. Wel woei het er nog even hard. We moesten al gauw stoppen voor mooie landschapsshotjes van het uitzicht op de kust, of eigenlijk de Golf van Nicoya. Bij de eerste mogelijkheid om de auto veilig aan de kant te zetten, hadden de bewoners slim een mooi platform gebouwd waar je goed kon staan om rond te kijken, en een spaarpotje neergezet waar je muntjes in kon dumpen. Wat we dus maar deden. Van 4 hondjes kwamen er 3 superenthousiast naar ons toe hollen en kregen we liefdesbijtjes. Ook de rest van de bergweg was het genieten van het uitzicht. Als het niet het verre uitzicht was, was het wel een zoveelste roofvogel die laag over de weg scheerde. 

Rond 13:30 uur reden we een dorpje in waar we diverse restaurants zagen aangekondigd op borden langs de weg. Best een goed idee eigenlijk, lunchen. Het eerste restaurantje, Tica Linda, bleek gesloten. De volgende die we vonden was een blokje verder, naast de kerk, soda Papaturros. Hier heerlijk gegeten. Een hamburgueso met frietjes en mayonaise en ketchup, en een salade met kip - wat we allebei hebben gedeeld. We kregen er ook allebei een enorm glas fruitsmoothie bij, ik schat in 750 cl. Heerlijk, want het was inmiddels heel warm geworden en ik had eigenlijk nog meer dorst dan honger.

De laatste 60 km reed ik zoals afgesproken over de snelweg naar hotel Carara Ocean View. Daar aangekomen kregen we alweer een zogenaamde upgrade. Kingsize bed en een fantastisch uitzicht op zonsondergang op de golf van Nicoya. Niet erg, natuurlijk. Meisje wilde Matthijs' e-mailadres (no, we're not going to spam you), zijn telefoonnummer en of hij WhatsApp had, want daar zouden we de tijden voor ontbijt en uitchecken op ontvangen, en het menu. Ze noemde de prijs en even was er verwarring over wanneer we dan moesten betalen, nu al? Tenslotte liet ze ons de kamer zien, die prima was, alleen de deuren sloten niet zo lekker maar goed. En toen wilden we toch even gebruik maken van het zwembad, bewolking of geen bewolking. 

We trokken onze zwemkleding aan en sprongen, inmiddels in de regen, in het kleine zwembad. Heerlijk, dat koude water aan mijn aangedane benen. En wat een waanzinnig uitzicht over de kust zeg. Ook hier cirkelden weer grote roofvogels in de lucht. In een hoge boom vlak naast het terrein van het hotel zat een toekan te fluiten naar het vriendje dat net naar een andere boom was gevlogen. In een andere boom zat een roofvogel op een horizontale tak te chillen. 

Toen we genoeg van het koude water hadden (baantjes trekken was hier niet echt een optie), zag ik op weg naar onze kamer, op de overloop, een megagrote mot of nachtvlinder zitten, op de muur in de hal! Wat een enorm beest. Die moest natuurlijk op de foto, met mijn hand ernaast suggereerde Matthijs, om de afmeting goed te kunnen zien.

Daarna kon ik weer over tot de hoogste prioriteit: die extreem kriebelende bultjes weer insmeren. Er waren ook steeds meer blauwe plekken omheen verschenen. Mijn benen zagen er echt totaal gehavend uit.

Daarna beetje chillen op de kamer met vieze wijn en vieze chips.

Toen de zon echt onder ging, daar nog wat foto's van gemaakt, en toen door met nog meer spelen op de laptop, foto's nabewerken, en met de supertrage wifi probeerde Matthijs nog wat te werken terwijl ik mijn verslag ging schrijven. Afleiding hielp bij de extreem nare plekken op mijn benen.

Daarna toch maar wat gaan eten. Op Google Maps stond duidelijk dat dit een hotel/restaurant was, maar het meisje beneden zei dat ze geen restaurant hadden. Of toch wel, maar niet alle dagen. Het was een beetje vaag. Maar er zaten wel restaurants in de buurt! Hoewel, degene op loopafstand was gesloten. Omdat we echter al wijn hadden zitten drinken, wilden we niet meer in de auto stappen. Matthijs toonde haar Google Maps: waar was dan Carara Ocean View restaurant? Nee, dat klopte niet. Ooit stond zelfs dit hotel verkeerd op de kaart, veel verderop de weg. Maar... Als het echt moest kon ze alsnog wat serveren. Waar we zin in hadden? Something healthy, vegetables, salad? 

We mochten een tafel kiezen en kregen twee glazen wijn, ieder een bordje met twee spiezen tomaatjes, mozzarella en basilicum met balsamicoazijn, een bord met wat geroosterde boterhammetjes met geraspte kaas erover en wat stukjes avocado in het midden, en nog een apart bordje met wat plakjes chorizo en een onduidelijk soort ham. Wel schattig, ze had er toch haar best op gedaan. 

Tenslotte zijn we naar onze kamer teruggegaan en daar ben ik als een blok in slaap gevallen.