Dag 5: Aankomen in een koud bos op een berg

​Weer waren we vroeg wakker, ca. 4:00 uur dit keer. Ik werd gek van de muggenbeten, 28 telden we er in totaal, op mijn gezicht, armen, handen, buik, rug, billen en benen. Wat goed dat ik eraan heb gedacht om een tubetje Azaron in te pakken! Nog in bed verzorgde Matthijs daarmee liefdevol en zorgzaam elk kriebelbultje waar ik zelf niet bij kan. We zouden pas rond 8:30 uur ontbijt geserveerd krijgen (op het balkon buiten de kamer, zo bleek tegen die tijd), want we wilden sowieso niet in de spits gaan rijden, dus we hadden alle tijd om wakker te worden en ons voor te bereiden op de rit naar San Gerardo de Dota. 

​​Het leek ons handig om nog wat proviand in te slaan voor het geval dat we in ons volgende onderkomen niet konden koken noch in de buurt konden eten. Maar ook voor andere noodgevallen was het altijd handig om wat te drinken en te snacken achter de hand te hebben. In de buurt zat een mall waar een supermarkt in zou zitten volgens Google, we gingen liever daar te voet heen dan met de auto naar de Walmart die naast een drukke snelweg zat, en volgens internet was de supermarkt in de mall ook al geopend. Dus met boodschappentassen gingen we op pad. Het was al lekker warm buiten. Natuurlijk liepen we eerst verkeerd, door een woonwijkje met blaffende hondjes achter de hekken, vogeltjes op de elektriciteitsdraden, dames die hun tuintjes stonden te verzorgen met een peuter in luier ernaast, en mannen die aan hun auto stonden te sleutelen op hun korte oprit. Een paar straten verderop was het parkeerterrein en de ingang van het grote, moderne winkelcentrum, en van de bewaker onderaan de roltrap mochten we inderdaad doorlopen naar de winkel. De rest van het winkelcentrum boven was kennelijk nog niet geopend. In de kleine supermarkt kochten we natuurlijk onze befaamde noodrepen (Snickers), wat fruit, instant noodles, chips, een potje kruidenmix, een grote fles water, fris, wijn en bier, pijnstillers (Naproxen in de supermarkt! Die kon ik niet laten liggen), AAA-batterijen voor Matthijs' hoofdlamp. We rekenden af bij een kereltje dat geen Engels sprak, en liepen door het zonnetje terug naar ons hotel.

Daarna konden we het niet langer uitstellen: we moesten nu echt op pad. We vertrokken 10:30 uur exact, Matthijs eerst dapper achter het stuur en ik de navigator, door dramatisch druk verkeer, in files, langs ongelukken, onvoorspelbare medeweggebruikers ontwijkend, dwars door San Jose en Cartago (ringwegen doen ze hier niet aan), op veel lagere snelheden dan je zou verwachten op snelwegen, verkeerde afslagen nemend... Estimated time of arrival: 13:30 uur, gaven we Peter door, zoals afgesproken.

​Na Cartago draaiden we een snelweg op die dwars door de bergen liep en goddank steeds ietsje rustiger werd. Het werd ook steeds mooier hier. Hier en daar zagen we bordjes met aankondigingen van koffietentjes en restaurantjes langs de weg, en vrij spontaan besloten we bij eentje te stoppen. Jack and Charlie Souvenir, stond er op een bord. Na al dat ellendige verkeer had Matthijs wel een goeie kop koffie verdiend. We werden meteen begroet door een kwispelend hondje en een meneer die ons zijn winkel wees. Ja, koffie had hij wel, dat ging hij direct halen en wij moesten maar even in zijn winkeltje gaan kijken intussen. Want: "look! I have many things!" Inderdaad, héél véél spulletjes had hij daar. Allemaal mooi houtsnijwerk ook veel minder mooie prullaria. We besloten een prachtig houten vogeltje van hem te kopen als hij terugkwam. Zijn vrouw kwam twee bekers heerlijke koffie brengen, die we in een hoek van de winkel op mooie houten schommelstoelen mochten opdrinken. Zij pakte intussen het souvenirtje voor ons in. Meneer kwam daarna ook nog even kletsen. Het houtsnijwerk werd door een vriend gemaakt, niet door hemzelf. Waar we vandaan kwamen? Oh Holland! Dat kenden ze wel van de wooden shoes natuurlijk. En of we wisten dat de koffie die we nu dronken uit deze buurt kwam? En dat we daar natuurlijk ook een zak van konden kopen. Enfin. Veel kletsverhalen voor de hooguit 10 minuten dat we daar zijn geweest. Bij vertrek kreeg ik nog een bloem voor de beautiful lady. Schattig.

​We kwamen uiteindelijk om 13:45 uur aan bij de plek waarvan Waze (de Costa Ricaanse navigatie-app) zei dat het moest zijn. Inderdaad, tegen een boom zat een bordje 'Quetzal Valley Cabins' gespijkerd, er stond een hek open en daarachter bevond zich een horizontaal stukje grasveld geschikt om te parkeren, naast een houten hutje. Net toen we de auto hier hadden stilgezet zagen we een ander autootje verschijnen. Een kleine, wat oudere meneer met kromme benen stapte uit en begon enthousiast tegen ons te praten in het Spaans. Engels sprak hij niet. Maar hij wilde iets met de auto. Onduidelijk wat precies. Moesten we hem volgen? Moesten we elders parkeren? Matthijs kwam op het lumineuze idee om hem te vragen eerst het huisje te tonen. Te voet. Dat was handig, konden we nog even duidelijkheid krijgen wat nu precies de bedoeling was. Meneer vond het ook goed. Op een drafje hobbelde hij voor ons uit, de volgende afslag in, een dirt road af, de hoek om en wat provisorische traptreden van houten balkjes in de roestbruine modder naar beneden. Daar was Cabina Uno, oftewel huisje 1, de onze kennelijk. Het werd ons inmiddels ook duidelijk dat hij eerder had willen uitleggen dat we met de auto tot huisje 2 konden rijden, nog iets verderop, en dat we daar konden keren.  

​Het houten huisje had een balkon of veranda waar de voordeur zat, bij binnenkomst stond je direct in de woonkamer. Het huis had, tegen alle verwachtingen in, een volledige keuken inclusief fornuis, koffiezetapparaat, koelkast en magnetron, aan de andere kant van de woonkamer grensde een slaapkamer met tweepersoonsbed, er was een wc met douche en er was een zolder met nog eens zes bedden en een balkon. Van alle gemakken voorzien, kortom! De meneer toonde ook nog een soort straalkacheltje op gas en toen konden we weer terug naar de auto om deze te halen. Matthijs reed hem vervolgens voorzichtig naar beneden, terwijl ik buiten de auto aanwijzingen gaf op basis van de krappe ruimte aan weerszijden van het voertuig. Tenslotte konden de tassen naar binnen en kon ons nieuwe avontuur hier beginnen. 

​Om onze aankomst hier te vieren trokken we twee biertjes open, en pakten we een zak naturelchips (gemaakt van cassavewortel), om dit samen met het restantje nachos, guacamole en een onduidelijk wit sausje op onze veranda op te eten. Er stonden plastic tuinstoelen en Matthijs regelde een bijzettafeltje van binnen om de snacks op kwijt te kunnen. Uiteraard kwamen de camera's, statieven en lenzen ook direct tevoorschijn. Want wat een mooie plek! Het huisje was tegen de heuvel gebouwd en vanaf het balkon op de achterkant had je uitzicht op de hele vallei. Dichterbij keek je recht tegen boomtakken met bladeren en op de bovenkant van struiken. Daartussen heel veel varens, hier en daar bloemen en op de grond harde of glibberige roestkleurige modder, als deze zichtbaar was tussen al dat groen. Verderweg keek je dus in de vallei, met waar je ook keek nog meer groen of een nevel tussen de oerwoudbomen. Op de horizon bergtoppen met wolken ertussen. 

​Maar wij focusten ons op de plaatjes dichterbij. Want wát een hoop vogels! Overal om ons heen zagen we gefladder en hoorden we onbekend gekwetter. Matthijs noemde het, terecht, een vogelwalhalla. Zo volgden we een vrij grote, felgroene kolibrie die steeds op dezelfde tak ging zitten en daar onafgebroken het geluid van een chifchaf maakte. En dan zagen we weer een felgeel vogeltje in de boom tegenover ons, dan weer een soort merels met blauwe ogen in de bessenstruik recht onder het balkon, dan weer een soort mussen met roestkleurige vegen, dan zagen we weer iets felgroens voorbij schieten, dan weer iets roods... We werden helemaal gek! Maar vooral eigenlijk omdat het niet goed lukte om ze te fotograferen. De vogeltjes bewogen veel te hard, en de nevel die eerst ver weg over de bergtoppen en tussen de bomen hing, was inmiddels dichterbij gekomen. De zon was definitief weg en wolk die nu over onze achtertuin hing begon zelfs te lekken. En wat koelt het snel af hier! We wilden nog wel even doorgaan met fotograferen, en gelukkig kon dat ook vanaf onze overdekte veranda, maar het werd wel steeds donkerder (zag ik aan de instellingen van mijn camera). Het werd op den duur ook wel erg koud. We hadden onze truien en jassen al tevoorschijn gehaald. Dit was wel even andere koek dan de sauna van Tortuguero waar we 24 uur geleden nog waren.

​Terwijl ik even ging plassen hoorde ik Matthijs van buiten ineens roepen "hey! Afblijven!" Bleek een eekhoorn het gemunt te hebben op de chips die er nog stond.

Het moet tegen 17:00 uur zijn geweest dat we stopten met fotograferen. Kou, nattigheid en naderende zonsondergang betekenden dat het fotograferen voorbij was. Matthijs had gelukkig goed opgelet toen het Spaanstalige meneertje ons eerder uitlegde hoe het straalkacheltje op gas werkte. We hadden sinds onze aankomst hier nog niets opgeruimd, alle tassen en spullen slingerden nog bij de ingang, dus tijd om eens wat orde op zaken te stellen. Eerst de lichtknopjes zoeken, het bijzettafeltje weer naar binnen halen, een pan zoeken en kijken hoe het fornuis werkt om wat water te koken voor een kop thee, de inhoud van de koelbox overhevelen naar de ijskast, en de rest van spullen een plekje geven, etc. Veel kledingstukken die uit mijn tas kwamen voelden nogal vochtig aan, dus die werden eerst over de schommelstoel gedrapeerd die naast het straalkacheltje stond. Het fornuis begrepen we niet, maar Matthijs was zo slim om water door het koffiezetapparaat te laten lopen en met dat warme water konden we een mok oploskoffie maken. Met die warme bak koffie nestelde ik mij tenslotte in de schommelstoel met mijn e-reader, tussen de vochtige kleding maar naast de straalkachel, terwijl Matthijs even heerlijk op de laptop aan de slag kon, alvast wat van de honderden foto's nabewerken. 

​Toen de zon definitief onder de horizon was verdwenen, de regen was overgegaan in dikke mist en wij weer wat waren bijgekomen van de eerste indrukken op dit nieuwe plekje, besloten we dat we de wandeling naar boven wel aandurfden. Het was immers ook etenstijd geworden. Op naar de restaurants! Op Booking.com hadden we een recensie gezien van een gast die tijdens zijn of haar verblijf bij Quetzal Valley Cabins, alle maaltijden steeds bij Miriams restaurant had genuttigd. Op de een of andere manier hadden we bedacht dat Miriam vast de vrouw van, of een kennis van de eigenaar van Quetzal Valley Cabins was. Of dit restaurant erbij hoorde, somehow. Ook hadden we het idee dat hier Wifi moest zijn. Dus het leek ons handig om dan ook maar daarheen te gaan voor het avondeten. Eerst liepen we onze dirt road weer omhoog, toen verder over het asfalt, langs Dantica Cloud Forest hotel en restaurant. Dit leek ons chique en duur; om achter de hand te houden als Miriam gesloten was. Daarna passeerden we het winkeltje. We waren nu al buiten adem, wat een steile weg zeg! De vochtige lucht hielp ook niet mee. We liepen immers nog steeds in een wolk. Of we hadden gewoon een slechte conditie. Het was trouwens ook al pikkedonker. Gelukkig had Matthijs een hoofdlamp op zijn hoofd en ik een zaklamp in mijn hand, en stond er hier en daar een lantaarnpaal. In de verte, op een andere berg, zag je ook andere zaklampen bewegen. Af en toe passeerde een auto. In een door een bouwlamp verlichtte schuur bij een woning stonden twee mannen aan een auto te sleutelen. Veel geluiden waren er in deze omgeving kennelijk niet te horen, niet zoals de kakofonie die elke avond losbrak in Tortuguero. 

​In Miriams restaurant hing de heerlijke geur van gerookte forel. Een jongeman ontving ons en Miriam stak haar hoofd om het hoekje van de keuken om ook gedag te zeggen. Er zat nog niemand anders, dus we kozen het beste tafeltje om gezellig naast elkaar te gaan zitten. De ruimte was verder aangekleed met vrij ongezellige verlichting, wéér plastic servettendispensers op de tafels, een kast met wat artikelen die ze verkochten en talloze foto's en schilderijtjes van diverse vogels aan de muren. Ik had mijn keuze op de menukaart snel gemaakt: gegrilde forel filet met frietjes en mixed salad, en een glas witte wijn erbij. Matthijs nam hetzelfde. Wifi hadden ze niet. De wijn was werkelijk niet te drinken. Maar het eten was verrukkelijk. En we kregen nota bene mayonaise en ketchup bij de frietjes. Heerlijk!

​Na het eten liepen we door het pikkedonker en door de wolk die er nog steeds hing, de steile weg weer naar beneden, opnieuw dankbaar voor de zaklampen die we hebben meegenomen op deze reis. Het moet pas 20:00 uur 's-avonds zijn geweest toen we ons houten huisje weer binnen stapten, maar ik was al weer klaar om te gaan slapen. Dus niet lang na thuiskomst viel ik moe maar voldaan, onder de 4 of 5 dekbedden en dekens die over het bed lagen, in slaap.