Van de zonsopkomst boven het ene strand, naar de zonsondergang vanaf een volgend schitterend strand

8 mei 2018 - Mellon Udrigle, Verenigd Koninkrijk

Onze wekker op Mellon Udrigle Beach ging extreem vroeg, omdat Matthijs een timelapse van de zonsopkomst wilde maken en de zon zou iets na 5 uur opkomen. Dus Matthijs wandelde om 5 uur vastberaden richting de kust, met al zijn camera gear bij zich én een handdoek en schone onderbroek in zijn rugtas, om hierna meteen een stiekeme douche te kunnen nemen in de stacaravan. Ik had iets meer moeite met het tijdstip en treuzelde wat met aankleden en tas inpakken, tot ik om 5.30 uur ook zo ver was om foto's te gaan maken van de oostelijke horizon, en - hopelijk - de rijzende zon daarboven.

Zonsopkomst vanuit Mellon Udrigle Rabbit Town

Ik liep in de richting waar we gisteren ook foto's hadden staan maken, terwijl her en der diverse konijntjes hun holen in schoten, en vond Matthijs achter een heuveltje waar zijn camera al op statief stond te klikken. Hij was alleen niet heel blij. Hij vond de gekozen compositie niet mooi en had net besloten om de timelapse te onderbreken en het statief een stukje te verplaatsen. Bovendien was er een issue met een vol geheugenkaartje. Ik gaf hem één van mijn reserve geheugenkaartjes, maar was er met mijn aandacht niet helemaal bij omdat ineens super nodig naar de wc moest. Ik besloot dus weer terug te haasten naar de stacaravan. En daarna kon ik ook in alle rust wat foto's nemen.

Zonsopkomst vanuit Mellon Udrigle Beach Zonsopkomst boven Mellon Udrigle Beach Zonsopkomst boven Gruinard Bay De zee in Gruinard Bay Gruinard Bay in de vroege ochtend
Na ongeveer een uur foto's nemen stelde ik voor om inderdaad die douche te gaan nemen. Matthijs besloot zijn camera op statief achter te laten, hier kwam toch geen hond op dit tijdstip (of misschien juist wel een hond, maar over het algemeen voelden we ons hier aardig alleen op de wereld), en samen het doucheavontuur aan te gaan.

Helaas werd het een koude douche. Dat hadden we natuurlijk kunnen verwachten, dat er ergens een switch omgezet had moeten worden, maar we legden ons er direct bij neer. Wilden we illegaal douchen, dan moesten we het met ijskoud water doen. We hadden natuurlijk de grootste lol met ons ongehoorzame gedrag. Steenkoud was het wel, maar we hielden vol want we waren allang blij om eens goed te kunnen wassen. Na afloop lieten we de boel keurig netjes achter, om daarna een ontbijtje te gaan eten in ons huis-op-wielen. Omdat het inmiddels zachtjes begon te regenen moest Matthijs opnieuw zijn camera ophalen om de timelapse af te breken. Tenslotte namen we afscheid van de aardige campingmeneer die net zijn schapen stond te voeren, maakten we nog even gebruik van de mogelijkheid om het afvalwater uit de on board water tank weg te gooien daar waar je ook water kon tappen, en tenslotte waren we om 9.30 uur on the road again.

Na een klein uurtje rijden zouden we bij een volgend paars pinnetje op de kaart aankomen: Corrieshalloch Gorge. Van deze indrukwekkend diepe kloof met spectaculaire watervallen, omringd door bossen, had ik tijdens onze voorbereiding op internet gave foto's gezien en veelbelovende verhalen gelezen. Ik moest en zou dit dus ook met eigen ogen zien. Maar nog voor we bij de kloof waren, stopten we de auto op een parkeerterrein omdat we wederom een mooi uitzicht zagen. Er parkeerden hier meer auto's, waaronder een hoogbejaard Brits echtpaar - duidelijk toeristen in eigen land die ook kiekjes kwamen nemen van de lovely daffodils en gorgeous view. Matthijs en ik maakten voor het idee ook wat foto's, maar vreesden voor het kiekerige resultaat dat het ook bleek te worden.

wederom een mooi uitzicht langs de kant van de weg

De kloof zelf viel vervolgens ook erg tegen. Allereerst begon het net weer te spetteren toen we de auto op het parkeerterrein hadden geparkeerd. We hadden al tegen elkaar gezegd dat dit waarschijnlijk een tourist trap zou zijn en we onze verwachtingen daarop moesten bijstellen. Dit bleek ook het geval. We gingen het hek door, een keurig paadje met gesponsorde bankjes erlangs leidde ons naar de kloof, en er overheen was een hangbrug waar, volgens nog meer bordjes met instructies, maar een beperkt aantal mensen tegelijk op mochten omdat het niet stevig zou zijn. Dit vond ik nog het meest spectaculair. 

Corrieshalloch kloof

Overigens betekent Corrieshalloch in het Schotse dialect Gaelic "onaantrekkelijke Corrie", dus we hadden kunnen weten dat we de kloof een beetje stom zouden vinden. Het regende ook nog steeds, dus we besloten naar de auto terug te keren en door gaan naar het volgende paarse pinnetje. Maar terwijl we weer gingen rijden ging het steeds harder regenen. Dit zou niet relaxt zijn, om buiten te lopen met de camera's. Flexibel en creatief als we zijn bedachten we al snel een alternatief plan: we waren in de buurt van de grotere plaats Ullapool. Laten we daar gewoon uitgebreid gaan lunchen zolang het regende. Wellicht konden we in het restaurant ook gebruik maken van stopcontacten om onze apparaten in te pluggen, aangezien onze master battery nog steeds leeg was en dit inmiddels ook gold voor Matthijs' laptop. En onze telefoons en powerbanks konden ook wel wat juice gebruiken.

Al gauw reden we het plaatsje in en voor een kerkje vonden we een uitstekende gratis parkeerplaats. Aan de kade van Ullapool vonden we vervolgens een gek winkeltje waar ze allerhande gereedschap verkochten. Het leek ons dat ze daar ook wel een verloopstekker hadden. Handig, want we hadden er al één maar dan konden we twee apparaten tegelijk opladen. Naast dit winkeltje vonden we een apotheek, waar ik nog even naar binnen liep in de hoop de pijnstillers te vinden die ik nodig had. Maar helaas, degene die ik wilde werden hier niet zonder recept verkocht. Dan maar naar het restaurant door.

We kwamen een eindje verderop terecht bij The Arch Inn, tevens aan de kade. Hier hebben we 1,5 uur heerlijk warm en droog gezeten, met uitzicht op de haven, en uitgebreid warm geluncht met een verrukkelijke dessert. Omdat we toch nog een snoertje misten ben ik tussendoor nog even terug naar de auto gelopen, zodat we inderdaad allebei onze elektronica konden opladen. Matthijs kon met zijn laptop ook zijn geheugenkaartjes leegmaken waardoor ik de mijne, die hij in nood geleend had, weer terug kreeg. Kortom, een handige actie en wel zo relaxt omdat het buiten toch een beetje grijs en nat was.

In dit restaurant hingen trouwens mooie zwart-wit foto's (van een plek die we later nog tegen zouden komen). En onderweg naar de auto liepen we langs een soort Bever Sport-achtige winkel waar ik spontaan naar binnen wilde, en waar we op de tweede verdieping een koffie to go kochten. Ook hier hingen weer grote foto's van het prachtige landschap. Het was duidelijk: dit land is echt landscape photography heaven.

Met onze koffie, opgeladen apparaten en volle buiken stapten we vol goede moed weer in de auto, op weg naar het volgende paarse pinnetje op de kaart: Knockan Crag National Nature Reserve, een park met bijzondere geologie, highlands, pieken en lochs. 

Een half uurtje rijden kwamen we aan bij een parkeerplaats waar volgens de bordjes het Knockan Crag visitor centre zou zitten. We deden gauw een plas bij het keurige openbare toilet aldaar en liepen toen door naar wat het bezoekerscentrum zou zijn. Het bleek een soort gammele hut met open zijkanten, waar op ietwat vervallen borden informatie te lezen was over de geologische kenmerken van het gebied, tevens wat poëzie, er stonden wat sculpturen en er was vrolijke informatie gericht op de jonge bezoeker. We keken er wat rond en constateerden dat er ook verschillende trails waren die je kon wandelen, maar het regende nog steeds en we werden er niet echt geïnspireerd. (Achteraf gezien hebben we hier wellicht wel wat gemist, want het schijnt echt een prachtig gebied te zijn. Maar we hadden pech met het weer en echt geen zin in de regen, dus helaas.)

Na wat dralen in dit hutje besloten we toch maar weer door te rijden naar het volgende paarse pinnetje in de buurt: een meer genaamd Loch Assynt, omgeven door een iconische bergrug Suilven, met aan de oevers de eeuwenoude ruïne genaamd Ardvrek Castle. Hier kwamen we een klein half uurtje later aan, en net toen we de auto parkeerden brak de zon door! Daar hadden we al de hele dag op gewacht. Ik las het bordje bij het parkeerterrein met de informatie over deze ruïne. Kennelijk bouwde men hier in 1590 dit kasteel, dat in 1795, toen het al verlaten was, getroffen werd door bliksem en grotendeels werd vernietigd. Maar de overblijfselen van de toren en verdedigingsmuur stonden er dus nu, ruim 400 jaar later, nog. Wat bijzonder eigenlijk, bedacht ik me, hoeveel momenten van extreme weersomstandigheden deze stenen hadden overleefd. Zou mijn huis er nog steeds staan als ik zelf niet meer leef? Waarschijnlijk niet.

Ardvreck Castle aan de oevers van Loch Assynt Ardvreck Castle, een ruïne van een kasteel uit de 16e eeuw Ardvreck Castle van dichterbij

Matthijs en ik liepen wat rond met onze camera's en kozen verschillende plekjes om foto's te nemen. Ondanks de harde wind was het met het zonnetje best behaaglijk en we hadden er lol in. Wel stoorden we ons aan de grote hoeveelheid medetoeristen. Ze liepen steeds door het beeld of je zag ze aan alle kanten op de ruïne klimmen, ondanks de bordjes waar vriendelijke verzoeken op stonden om de boel niet te slopen. Toen we zelf eenmaal genoeg plaatjes hadden geschoten, waren we er dus ook wel weer klaar mee.

Stenen muur bij Ardvreck Castle  Eindelijk zon! Op Ardvreck Castle

Even zoeken naar welke camping het beste zou zijn, tenslotte toch naar Clachtoll Beach Campsite
19:46 aankomst

Foto’s