Wel de lusten, niet de lasten

Vanochtend bij het wakker worden pakte ik het vogelboekje er weer bij. We hadden in de tuin hier en bij Work With Nature weer zoveel nieuws gespot, dat moest natuurlijk genoteerd worden in onze vogelspotlijst. Op de laptop van Matthijs voegde ik de nieuwe soorten toe, inclusief Nederlandse naam en hier en daar een omschrijving. We telden tot nu toe 52 vogels al! Matthijs wilde er vandaag wel 60 van maken, zei hij. Ondanks dat we een relaxdagje zouden inbouwen en het de hele ochtend al regende... Ik zag dat dus eigenlijk niet zo zitten. Eerst maar eens ontbijten, dacht ik, kijken hoe de vlag er daarna voor hangt.

We kleedden ons aan en liepen door de motregen naar beneden. Annabel had een tafeltje voor ons gedekt op het overdekte terras naast hun woonkamer/keuken/receptie/huis. We waren de enige gasten, zoals het stel ons al eerder had gezegd. In een hoekje lag een van hun hondjes te slapen. Binnen stonden Marc en een andere kerel de boel te verven. "Gutten morgen" zei hij ons, waarschijnlijk in de veronderstelling dat het Nederlands was. Terwijl het steeds harder begon te regenen, schonk Annabel ons ieder een kopje koffie in, tevens enthousiast "goodmorning!" roepend met haar luide, hoge stem. Ook zette ze een bordje met wat gesneden fruit op tafel, een mandje met stokbrood, een schaaltje roomboter en een schaaltje jam. Daarna kwam nog een schoteltje met 2 mini-appelflapjes met poedersuiker en een soort caramelsaus erin. We hadden wel graag een eitje gegeten of iets anders hartigs, maar daar durfden we niet om te vragen. We waren natuurlijk de enige gasten, en misschien was alles al op. Toch rekten we het ontbijt zo lang mogelijk op, want wellicht kwam het nog? Annabel stond wel achter de pannen en we roken iets zoets... Pancakes misschien? Maar nee. Helaas.

Op den duur riep Marc dat er toekans vanuit de keuken te zien waren! We sprongen op, hadden natuurlijk onze camera's met telelens meegenomen naar het ontbijt, want je weet nooit. En ja hoor, mooie collared aracari's in de struiken vlakbij! Helaas wel in de mistige regen, maar toch cool! Matthijs en ik mochten van Marc wel even verderop, op het balkon van huisje 3 gaan kijken. Er waren toch geen andere gasten meer. Daar namen we inderdaad ook wat foto's, maar het was toch te nevelig. Dus we besloten maar weer naar boven te gaan. Genoeg te doen opzich, op zo'n regenachtige dag als dit, op de laptop en online. Gelukkig hadden we nu wifi. 

Eenmaal boven keken we op de klok. Een uur of 9:45 uur was het. En het regende nog steeds. Wat te doen..? Relaxdagje of niet? Terwijl Matthijs nog eens in de vogelgids bladerde en opmerkte dat veel locaties waar vogels worden gespot gewoon lodges en hotels zijn, bladerde ik nog eens door de Lonely Planet. Verdomd als het niet waar is: een van die vogelspotlodges was gewoon superdichtbij onze huidige locatie! Rancho Naturalista was voor ons een veel te duur hotel, maar wel één van de hotspots voor vogelaars. Ik kon me de plaatjes van internet nog herinneren: zo'n enorm balkon waar mensen zij aan zij staan met hun statieven en telelenzen gericht op van die roodplasticen hummingbird feeders. Eígenlijk is het valsspelen, om op die manier, vanuit je luie stoel, de kolibries gewoon voor je lens te krijgen... Maar ja. Het regende wel en we wilden ook de 60 halen vandaag, grapten we nog... Laten we het doen. Laten we er gewoon heen rijden, daar een luxe, uitgebreide lunch eten (hoeven we meteen geen beroep meer op Marc en Annabel te doen vanavond) en dan de rest van deze regenachtige dag daar besteden. En zo geschiede.

Maar eerst moesten we nog even douchen, en aangezien Rancho Naturalista op maar 45 minuten afstand was en we daar voor de lunch wilden aanschuiven, hadden we nog wel anderhalf uur. Genoeg tijd nog voor een andere prima activiteit voor zo'n regenachtige dag: de was doen. Veel van onze kleding zat nog onder de modder, het zweet, zonnebrandcrème en Deet van gisteren. En we hadden niet voor niks een fles wasmiddel gekocht. Bovendien hadden we hier een groot bad waar de was ook prima in gedaan kon worden, dus... waarom niet. Eerst douchten we zelf. Matthijs merkte de bubbelbadjets op: is dat niet een perfecte functie voor de was! Briljant. Dus na onze eigen wasbeurt lieten we het bad langzaam vollopen, gooiden we er een flinke scheut wasmiddel in, en nadat ik er nog even lekker in de kleding had staan stampelen - heel nuttig natuurlijk, was het bad op den duur vol genoeg om de bubbelfunctie aan te zetten. Hilariteit alom!

Daarna hingen we de was op aan de gordijnrails in de slaapkamer en de trapleuning in de gang, en toen was het tijd om naar Rancho Naturalista te rijden. Buiten kwamen we Marc en Annabel tegen, die net hun ritje omhoog hadden gedaan. Terwijl ik schone handdoeken en een nieuwe wc-rol in mijn handen gedrukt kreeg, maakte Matthijs nog een praatje met Marc. Hij vertelde wat we gingen doen en dat we waarschijnlijk pas vanavond weer terug zouden zijn. We kregen nog een tip voor een goed restaurant in de buurt, en daarna reed Matthijs ons weer ons spannende pad af, wat ik nu extra spannend vond omdat het niet alleen steil maar waarschijnlijk ook glibberig was door de regen. Gelukkig konden we goed op onze 4x4 Hyunday vertrouwen. En op Matthijs' rijvaardigheden natuurlijk.

Zo'n 7 kilometer verderop, waar ook de restauranttip van Marc was, zat een groot tankstation. Het leek ons goed om de halfvolle tank daar maar eens helemaal vol te gooien. Een knul hielp ons met tanken en waste op mijn verzoek ook meteen even de ramen. Hij sproeide daarbij net iets te hard met de tuinslang waardoor hij ons onderspetterde. De man in de auto achter ons moest er hard om lachen. De knul kreeg desondanks een fooi. 

De weg naar Rancho Naturalista was er al net zo één als het pad naar Bella Vista Ranche: eerst gewoon een soort bochtige provinciale weg, en na de afslag een hobbelig pad met grote keien, diepen kuilen, glibberig, van tijd tot tijd steil en op de meeste plekken erg smal. En deze weg naar boven was bovendien veel langer nog dan ons pad. Fingers crossed dat je dan geen tegenliggers tegenkomt... Wederom waren we blij met de 4WD. Je voelt gewoon dat je grip hebt en een beetje slippen is dan ook niet zo'n ramp. 

Eenmaal boven parkeerde Matthijs de auto keurig naar de enige andere auto die er stond, en met onze gear liepen we het ontzettend luxe hotel binnen. Bij de ingang zat een jongen te roken en te kijken op zijn telefoon, iemand die duidelijk geen zin had om zoekende gasten te woord te staan. Aan de achterzijde was een open eetzaal, waar al het personeel gezamenlijk aan een grote tafel leek te zitten. Misschien was het lunchtijd voor het personeel? Er waren alleen geen gasten te zien, en het voelde een beetje alsof we stoorden. Er stapte een Engelssprekende chica op ons af en daar voegde een Amerikaanse blondine zich bij. We vroegen of we misschien hier konden lunchen en tegelijk de vogeltuin mochten fotograferen. Dat bleek lastig zonder reservering, want normaal gesproken, zo vertelde het meisje ons, kwamen mensen ook logeren en hadden ze vervolgens een hele dag de tijd om in en om het huis rond te hangen. Tegen een bepaalde prijs natuurlijk. En nu kwamen wij pas rond het middaguur, zonder reservering nota bene, en dat paste niet zomaar in hun schema. We hadden de vogelrijke ochtend natuurlijk al gemist, dus dit zouc mogelijk een beetje een nutteloze actie zijn. Matthijs vroeg of we desnoods koffie aan de bar konden krijgen. Dat zou toch niet zo'n probleem hoeven zijn? Dat kon wel, en dan mochten we dat boven op het kolibriebalkon, terwijl deze meid even bij de kok zou navragen of er toch nog wat eten te serveren was.

Enkele uren volgden van prachtige kolibries fotograferen, die zich overigens niet lieten weerhouden door de regen. Boven op dat balkon, waar inderdaad feeders hingen met talloze felgekleurde kolibries zoevend er omheen, stonden enkele onderuitzakstoelen, twee krukken, tegen de muur een tafel met koffiezetapparaat, waterkoker, cookie jar... en daar omheen genoeg ruimte om verschillende statieven naast elkaar op te stellen. De koffie en koekjes mocht je gewoon pakken. Niet dat we daar tijd voor hadden, want de kolibries hielden ons natuurlijk direct volledig bezig. Soms vloog er eentje even razendsnel langs je heen, of kwam hij zelfs even naast je zweven om je te bekijken. Zo dichtbij soms, dat je het beestje bij wijze van spreken uit de lucht zou kunnen pakken. Dan hoorde je die vleugeltjes razendsnel fladderen, alsof er een groot insect naast je zoemde. Echt indrukwekkend. En soms kregen er twee ineens ruzie en vlogen ze keihard piepend samen weg. Maar de meeste zaten te chillen op takjes in de struik naast het huis (of was het een klimop?) of vlogen bij de feeders om daar, elkaar en wespen ontwijkend, slokjes suikerwater te sabbelen. Fascinerende beestjes en móói om te zien!

We kregen een verrukkelijke lunch, beneden aan dezelfde tafel waar we al het personeel hadden zien lunchen., en daarna een heerlijke lunch nuttigen en andere vogels en beestjes zien en fotograferen... Heerlijk. Eerst boven, waar je ook zelf koffie of thee kon zetten en koekjes mocht pakken 

, en tenslotte weer boven bij de hummingbirds

Door de mist terugrijden: best eng. Zeker als je de bochtige bergweg niet kent, de zon al onder is, er geen straatverlichting is, de strepen op de weg weggesleten zijn, achter je een slinger bumperklevers hangt, en er om elke bocht een voetganger of fietser zonder licht kan verschijnen. Het pad naar boven, tenslotte, was