De fietsen inpakken

Vandaag zou het gaan regenen en onweren, dus deze dag zouden we besteden aan het inpakken van de fietsen (prioriteit 1) en verder zouden we misschien nog een massage, saunaatje of zwempje kunnen doen. Desondanks was het droog in de ochtend, dus na het uitslapen en wederom een uitgebreid ontbijt, opperde Matthijs om niet tóch te proberen of we nog een klein stukje konden fietsen. We hadden immers de dag ervoor gezien dat er in dit gebied mooi asfalt lag (wellicht ook de andere kant op, of een andere berg op) en zolang het niet regende konden we misschien toch nog wat van de buitenlucht genieten. We besloten onze fietskleding aan te trekken en het erop te wagen. Terwijl Matthijs nog één poging zou doen om de schijfrem van z'n achterwiel te fixen, zou ik bij de receptie vragen of ze niet een goedkopere taxi voor ons konden regelen dan degene die wij via internet hadden besteld, om ons op dinsdagochtend naar Dubrovnik terug te brengen. De man die wij hadden gevonden, had ons namelijk beloofd er te zijn morgenochtend, maar wel tegen een fikse prijs. En mocht er hier ter plekke een goedkoper taxibusjes kunnen komen, dan zou ik hem gewoon afzeggen.

Matthijs toog dus naar de garage waar de fietsen stonden, en ik ging bij de receptie navraag doen. Daar was ik snel klaar met mijn verzoek (we zouden het nog horen van die meid), en Matthijs bleek ook vrij snel klaar met zijn fiets inspecteren. Het leek echt onverstandig om met dat volledig versleten remblokje nog de bergen in te gaan. We zijn ons dus gaan omkleden om dan maar verpakkingsmateriaal bij de plaatselijke supermarkt te gaan halen, en over te gaan tot het demonteren en inpakken van onze fietsen.

De plaatselijke Voli bood een uitgebreid assortiment waaronder rollen gafford tape en een rol gigantische vuilniszakken (200 liter ofzo?!), en een vakkenvuller was zo vriendelijk om ons een paar dozen te geven die we konden gebruiken onderdelen van de fietsen goed mee te kunnen beschermen. We hadden onze fietshoezen nog van de heenweg, en het touw dat erbij hoorde hadden we bewaard, een lege plastic fles door de lengte gehalveerd moest de derailleur beschermen en we hadden besloten onze oude, vieze handdoeken ook op te offeren. Daarmee konden we onze fietsen wel omtoveren tot mooie, stevige, veilige pakketjes voor in het vliegtuig. We hadden de speciale fietsdozen immers moeten achterlaten op het vliegveld, bij gebrek aan kluisjes of een vriendelijke winkelmedewerker die ze wel 10 dagen voor ons wilden opslaan. Dus dit was het materiaal waar we het mee moesten doen.

We zijn 2 uur lang bezig geweest met alles goed inpakken. Pedalen weer verwijderen, het voorwiel eraf, een speciale bescherming voor de nu extra kwetsbare voorvork verzinnen, voor alle kabels en hendeltjes, bedenken hoe je losse onderdelen vastzet aan het frame zonder dat je overal lijmresten op krijgt door dat stevige tape... Het was een groot knutselwerk. We hadden allebei zo onze methodes, Matthijs moest nog een keer terug naar de supermarkt voor nog meer tape, maar na langdurig geklooi hadden we toch allebei een mooi pakketje gemaakt van iets dat ooit op een fiets leek. Met het zadel als een soort handvat.

<Matthijs heeft nog een telefoon-foto van de inpaksessie gemaakt, die heb ik niet>

Gelukkig zijn die fietsen lichtgewicht en hadden we een vrij eenvoudige terugreis in de planning. We hoefden ze in principe alleen maar achterin een taxibusje te tillen, daarna op het vliegveld bij de odd bagage drop-off te brengen, en tenslotte op Schiphol bij de bagageband weer op te halen om in elkaar te zetten. Intussen was het meisje van de receptie ons tijdens het knutselen in de garage komen melden dat ze inderdaad een taxibusje had geregeld die ons op dinsdagochtend om 8u voor het hotel zou oppikken, en ons (voor minder dan we oorspronkelijk hadden gereserveerd) op Dubrovnik airport zou afzetten. We konden die originele aanbieder dus cancelen. Fijn, want dat scheelde toch weer wat centjes. Ondanks de tegenslagen met de fietsen en de wandeling van gisteren, zat het ons wel weer mee dus!

Na het fietsen inpakken hebben we, bij gebrek aan beter, wat geluncht in het hotelrestaurant. Daarna ben ik uitgebreid in de jacuzzi gegaan (waar Matthijs bij wijze van badschuim een hotel-shampootje in had gedaan, waardoor ik tot mijn kin in het sop zat te bubbelen), en Matthijs is gaan zwemmen in de krochten van het hotel. En tenslotte hebben we gedaan wat we de dag tevoren ook hadden gedaan: relaxen op de hotelkamer, lezen, schrijven en luisteren naar het onweer buiten en bedenken waar en wat we gingen eten. Toen het etenstijd was zijn we naar een grappig tentje genaamd Zlatni Papagaj gegaan, wat Gouden Papegaai betekent.

Terwijl het buiten stortregende hebben we hier daadwerkelijk goed gegeten! Ik mocht als voorgerecht een dikke fruitsmoothie, en daarna hebben we allebei een soort ongepaneerde kalfsschnitzel met respectievelijk kaassaus en paddenstoelensaus, gepofte aardappels en sla gegeten. Oké, eigenlijk had ik kip besteld, maar inmiddels waren we zo gewend dat er in iedere horecagelegenheid wel iets mis was met de bestelling, dat we hier niet meer van op keken. Bovendien was het goed voer, lekker! Dat was ook een redelijk unicum.

Toen de regen op was gehouden en Matthijs klaar was met lokale digestiefjes proeven, zijn we opnieuw met een pijnlijk lijf in bed gedoken, met de wekker heel vroeg want morgen zou de vakantie ten einde zijn.