Dag 4: Improviseren op reis, daar zijn wij goed in

​Vanochtend werden we opnieuw megavroeg wakker en Matthijs wilde dolgraag een herkansing bij het enge pad, dus we kleedden ons gauw aan en liepen met onze gear naar het einde van het resort, waar we gisteravond als laatste die joekel van een kikker hadden gefotografeerd voordat onze zaklampen het begaven. 

​Dat pad bleek nu toch niet zo eng. Het was een soort stalen loopbrug vlak boven de natte grond, met hier en daar een afslag en ook ongebruikte platforms waar toeristen kunnen ziplinen door de jungle. Dat lees je dan op internet, en er staan folders bij de receptie. Niks voor ons, dat soort pretparkattracties in de schitterende natuur. Gelukkig was het nog vroeg in de ochtend, en sowieso laagseizoen, dus waren er geen andere toeristen die vermaakt moeten worden omdat ze de schoonheid van de natuur op zichzelf niet kunnen inzien. Ja, er kwam één meneer aan met tevens dikke camera. Die mogen er zijn! Je groet dan ook met zo'n veelbetekenende "hallo" (meaning: "wij snappen elkaar"). 

​We kwamen er al vrij snel van die knalrode aardbeikikkertjes tegen, kleine giftige kikkers uit de familie pijlgifkikkers, in het Engels genaamd: strawberry poison arrow frog, of blue jeans frog, omdat ze blauwe beentjes hebben. (De inheemse bevolking zou de aerodynamische doornen van een palm insmeren met het gif van deze kikkers, en deze pijltjes in de billen van apen schieten om ze hiermee uit te schakelen. Dat hadden we al eens op tv gezien of gehoord, en zouden we tijdens deze vakantie ook van diverse tour guides horen). We hadden in de uurtjes na zonsondergang al prachtige groene en gele kikkertjes gefotografeerd, dus deze in daglicht tegenkomen vonden we ook erg leuk. Deze rode kikkers zijn nl. maar zo groot als je duimnagel, maar ze zien er heel cool uit en ze hebben zo'n schattige manier van hun jongen opvoeden: elk kikkervisje wordt door pa of moe naar een andere bromelia gebracht, vaak hoog in verschillende bomen waar een plasje water in staat, waar moeders vervolgens een onbevrucht eitje voor het kikkervisje achterlaat, bij wijze van voer. 

​Aangezien de zon nog maar laag stond (we arriveerden om 5:45 uur al op dit pad) en het bladerdak ook hier erg dicht was, hadden we alsnog onze zaklampen nodig om het beestje wat meer in de spotlight te zetten. We zagen er op den duur diversen rond een zelfde boom, tussen en op de bladeren, takken en een kapotte boomstam. Het leek me aannemelijk dat er eentje bij zou zitten die deze boom zou gaan beklimmen. En inderdaad, daar ging er één, de hoge boomstam op. Hij bleef keurig stilzitten toen wij onze lampen en lenzen op hem richtten, zodat we er mooie shotjes van konden maken. 

We klommen ook nog even zo'n ziplineplatform op. Daar, zo'n 2 meter boven de grond, zagen we de zon mooi door de bladeren piepen. Diverse spinnenwebben werden er ook prachtig door verlicht. We zagen ook een gek insect op een blad zitten, om ons heen kwamen witschouderkapucijnaapjes door de boomtoppen slingeren en verderop zag ik een specht met een groot rood hoofd op een boombast hameren (pale-billed woodpecker). In de bosjes onder ons was een watervogel aan het scharrelen (grey-necked wood rail). En er vlogen vogels om ons heen die zich niet goed lieten zien, maar waar wel heel tropische geluiden uit kwamen. Wat heerlijk weer allemaal.

​Toen we hier bijna 2 uur hadden zitten spelen met de camera's, kregen we zin in ontbijt. We keerden terug naar de eetzaal, waar onze Albert Heijntas vol met schone kleding voor ons klaarstond. Heerlijk! Ook het ontbijtbuffet stond dit keer vol. Er arriveerden ook net een groot aantal toeristen (Nederlanders op een groepsvakantie, grappig om hun commentaren aan te horen. De gids riep geruststellend tegen de groep dat al het fruit was gewassen met "clean water", zodat niemand bang hoefde te zijn voor een spontane diarree-uitbraken).

Tijdens ons ontbijt bespraken we de gecancelde, of eigenlijk verlate vlucht terug. We maakten ons allebei wel enigszins zorgen over het vervolg van de reis. Oorspronkelijk zouden we om 12:40 uur retourvliegen naar San José, via een tussenstop op het vliegveld Fortuna Airport, nabij de vulkaan Fortuna. We zouden dan arriveren om 13:50 uur op San José, in de middag al onze huurauto hebben en via de boodschappen nog bij daglicht naar San Gerardo de Dota rijden. Maar nu we pas om 17:00 uur zouden landen, het tijdstip dat ook de zon onder gaat, zou dat betekenen dat we zowel voor het halen van de huurauto, als het voor het eerst rijden door een drukke spits de stad uit, over modderige wegen naar een nieuw natuurgebied in de bergen, in het donker zou plaatsvinden. En dat leek ons beiden geen goed idee. Ik stelde voor om dit pragmatisch aan te vliegen: we zouden 3 nachtjes in San Gerardo de Dota slapen. Stel dat we het eerste nachtje zouden cancelen en in San José of Alajuela zouden blijven. Dan hoefden we alleen maar door het donker te rijden in de stad, wel in de spits, maar als we een onderkomen zo dichtbij mogelijk bij de autoverhuur zouden kiezen, en dan de volgende ochtend zouden gaan rijden. Wellicht zouden we onszelf dan een hoop stress besparen. Matthijs ging akkoord. We zochten met het Wifi van de ontbijtzaal via Booking.com naar een goed onderkomen in Alajuela, boekten 1 nachtje daar en stuurden intussen een berichtje naar Peter, de eigenaar van Quetzal Valley Cabins die ons eerder had gemaild met waarschuwingen over een slechte weg daar naartoe:

​"Dear Peter, 

Thank you very much for your email. 

Unfortunately, our flight from Tortuguero to San Jose at noon was canceled. We will take the next plane, but will be delayed. After landing we have to pick up our rental car, get some groceries and drive through rush hour, but it will be long dark by then. We are both inexperienced drivers and your warnings about the muddy road are a bit worrying to us. Especially driving after sundown.

So... we decided to book a transfer hotel near the airport and drive to you tomorrow morning. We hope you understand and it isn't a big inconvenience to you and perhaps you won't charge the first night, that would be very kind.

Best regards, Matthew and Wendela"

Nu konden we met een gerust hart ons ontbijtje eten. Improviseren op vakantie, daar zijn wij goed in! 

​Het was intussen heerlijk weer geworden buiten. Het zwempje van gisteren was goed bevallen, dus we besloten dat vandaag nog eens dunnetjes over te doen. We hadden nu immers zo'n vier uur langer in Tortuguero, dus dan moesten we het er ook maar van nemen! Dus we brachten gauw onze camera's en schone kleding naar de cabin, ruimden wel alvast wat op voor het uitchecken later, en toen hop, gauw zwemkleding aan, laptop en boeken mee naar de zwembadbar, nog even het wifiwachtwoord fixen (dit was het zwembad dat bij de luxere, andere toko op het terrein hoorde) en dan heerlijk dat water in. En daarna insmeren, want man, wat was het al snel heet. Zelfs zo vroeg in de ochtend nog. Gelukkig was het nog vrij rustig bij dit zwembad. Terwijl Matthijs even wat moest werken, heb ik heerlijk zitten zonnen en in de schaduw aan dit verslag zitten werken. We ontvingen ook nog een positieve reactie van Peter: "I changed the reservation to two night instead of 3. You said something about buying groceries but the cabin you reserved does not have a kitchen. If you want an upgrade just contact us. Please send us your expected time of arrival so Nelson or Sandra can be near the gate to take you to your cabin and give you the keys. You can also call Francisca at number [xxx]. Cheers, Peter." Helemaal goed! 

​Pas toen het een half uurtje vóór het afgesproken tijdstip van Alexis' komst was, stapten we helemaal relaxt op bij het zwembad. We haalden onze grotendeels al ingepakte tassen en gingen in de aanlegsteigerbar zitten waar we nog een fruitsmoothie dronken en waar de betaling van het eten en de drankjes in de bar etc. plaatsvond. We kregen niet een officiële bon ofzo, de knul waar we tot nu toe steeds mee te maken hadden gehad, maakte er een soort achterop-een-bierviltjeberekening van. We rekenden wel drie keer mee, omdat het steeds niet klopte wat hij deed. Bovendien moesten de dollars ook nog omgerekend worden naar colones. Gedoe. Uiteindelijk kreeg hij een fooi waarbij hij mij moest beloven daar een deel van aan de laundry lady te geven. 

Alexis arriveerde en nam ons met alle bagage weer mee in zijn boot. Hij had een jonge Tico bij zich, ik dacht eerst dat dat misschien zijn zoon was, maar het was een architectuurstudent zo bleek later, die hier voor onderzoek was. Alexis stopte onderweg opnieuw regelmatig voor beesten die we in de groene randen langs het water konden zien. Daar zat niks nieuws meer bij, maar toch was het weer een leuk boottochtje. De zon stond mooi laag en we konden op deze manier toch nog even genieten van dit prachtige gebied.

​Rond 16:00 uur waren we weer terug op het vliegveld. Terwijl wij onze tassen bij het vervallen huisje zetten en ik daar mijn slippers voor schoenen verwisselde, trok Alexis zijn Sansa-hesje aan (hij was namelijk ook Sansa-grondpersoneel). Hij liep vervolgens wat verder de runway op, wees in een boom en riep: "kom kijken, weer een luiaard!" Inderdaad, daar hing, vrij laag in de bladeren, weer een vrij grote tweevingerige luiaard met een dikke, groenige vacht. Alexis floot weer als een roofvogel zodat hij zijn hoofd zou draaien voor de foto. Dat deed hij, maar ik vond dat eigenlijk wel een beetje zielig. Want hij schrok daar wel van, en als je gewoon ietsje verder liep, zoals ik deed onder die boom, kreeg je vanzelf beter zicht op zijn gezichtje. We maakten nog wat andere foto's, van de laagstaande zon op het water aan de ene zijde van de landingsbaan en de zee aan de andere zijde, en Matthijs maakte nog een praatje met die architectuurstudent. En toen wilde Alexis ineens heel officieel onze paspoortnummers en contactgegevens voor noodgevallen noteren en onze bagage wegen. Overigens gewoon met een personenweegschaal op de grond, zo eentje die je vaker in een badkamer zult tegenkomen dan op een vliegveld. Heel grappig en een beetje onwerkelijk om je ineens te realiseren dat je ook gewoon aan het inchecken bent voor een vlucht. In de buitenlucht, met maar vier man en een luiaard in de boom. Eigenlijk een vrij absurde situatie. Verder zagen we een kerel op een fietsje over de airstrip fietsen, terwijl Alexis net had verteld hoe vervelend en gevaarlijk het was dat hier nog wel eens kinderen aan het spelen waren. De vliegtuigen komen zo plotseling de hoek om zeilen hier, dat je ze pas op het laatste moment hoort aankomen. 

​Zo was het ook: ineens hoorden we de motoren van een vliegtuig en binnen een paar minuten stond het ding voor onze neus. Alexis legde onze bagage in het ruim, we bedankten hem voor alles, namen afscheid en klommen de nauwe cabine in. De twee stoelen voorin waren nog leeg, en we grepen onze kans om die twee in te pikken voor een goed uitzicht door de voorruit van het toestel. Ik deed op tijd mijn oordopjes weer in, en toen vlogen we met zonsondergang, in een half uurtje weer terug over dit prachtige land naar de hoofdstad, San José. 

​Hier moesten we zoeken naar een vertegenwoordiger van het autoverhuurbedrijf Adobe in een blauw shirt. Zij hebben geen auto's op de luchthaven, dus brengen hun klanten dan per shuttlebus naar hun kantoor, een paar kilometer verderop, waar je je huurauto krijgt. Bij onze vertrek- en aankomsthal voor binnenlandse vluchten stond niemand, dus we besloten al gauw om dan maar weer naar die drukke taxistandplaats te lopen voor de grote vertrekhal. Inderdaad, ik zag het shuttlebusje van Adobe al daarheen crossen. We werden aangesproken door één van de kereltjes die eruit sprong, onze tassen werden in de achterbak geladen en wij kregen de laatste twee stoelen - er zaten al diverse andere toeristen in. En off we went, het drukke verkeer in.

​We waren nu al opgelucht dat we onze plannen hadden gewijzigd, want het was inmiddels donker, megadruk op de weg en het verkeer was een drama. Niet alleen was het spitstijd met files, ook op onze eigen rijstrook, maar de automobilisten hier hielden zich ook aan geen enkele verkeersregel zoals wij ze ooit geleerd hebben. Getoeter, chaotisch ritsen, meerdere auto's naast elkaar dan je rijstroken telde, en via open raampjes gezellig met elkaar ouwehoeren. Zo reed je dus hier in de stad. 

Ik schat in dat we zo'n 3 kwartier deden over enkele kilometers. Na een tevens langdurig registratieproces in een steenkoud kantoortje bij Adobe, inclusief vreemde manier om ons tegen meerprijs de volledige verzekering aan te smeren, reed Matthijs als eerste in onze witte Hyundai 4x4 weg bij de autoverhuur, het ellendige verkeer in. Natuurlijk kregen we meteen met eenrichtingsverkeerbanen te maken die Google niet begreep, waardoor we al heel vlot moesten keren. Wel een goede oefening om de auto beter te leren kennen. Na toch nog een half uurtje door het drukke avondverkeer ploeteren, bereikten we uiteindelijk zonder kleerscheuren het hotelletje. Melrost lag in een soort slapende woonwijk, met nauwelijks straatverlichting, hoge hekken en dichte rolluiken voor elke woning, en daarachter keffende waakhondjes. We hadden geen idee waar de ingang van het hotel was of waar we moesten parkeren. Er stonden ook geen andere auto's op deze straat. Matthijs ging het maar even vragen bij een kerel die aan het einde van de weg zijn auto stond uit te ruimen. Melrost bleek net om het hoekje te zijn. Een vriendelijke twintiger checkte ons rond 19:00 uur in. De jongen opende een garagedeur waar Matthijs onze auto perfect in paste. Hij hielp ons ook met wat eten bestellen met zijn Ubereats-app. Want we hadden totaal geen zin meer om nu nog te moeten zoeken naar een restaurantje. Dus dit was een prima optie.

Nadat we naar onze kamer waren gegaan, zelf opnieuw de Ubereats-app hadden geïnstalleerd (want het bedrag was te hoog voor een contante betaling, dus dan maar zelf met creditcard), werd er op de deur geklopt. De jongen die ons ontvangen had, vertelde een enigszins onsamenhangend verhaal over de auto. Of hij de sleutel kon krijgen voor de valet parking en dat de auto dan door iemand naar een andere garage zou worden gebracht, want er waren andere gasten en die moesten op ons plekje in die krappe garage, en dat ze dan de sleutel beneden bij de receptie zouden houden, en morgen zou deze dan weer keurig voor de deur staan... Hmmm, oké...? Waarom was dit ineens een probleem, hij stond toch gewoon goed geparkeerd? We gaven hem aarzelend de sleutel. Dit voelde een beetje raar. Toen hij weg was vroeg ik Matthijs of hij had meegekregen dat de kilometerstand was genoteerd bij het ophalen van de auto. Want allemaal leuk en aardig, dit vage verhaal, maar als meneer vannacht met zijn vrienden ging lopen joyriden, nadat zij op vergelijkbare wijze auto's van nietsvermoedende hotelgasten hadden geregeld... Ik weet het niet. Dat zou onze volledige verzekering vast niet dekken. We besloten ons schoenen aan te trekken en toch maar even terug naar beneden te lopen. Ons eten zou elk moment bezorgd worden, dus dat zat toch al in de planning. Beneden stonden inderdaad twee mannen voor de deur bij hun auto. Ik stelde me zo voor dat het criminelen waren met iets illegaals in de achterbak, die koste wat kost wilde voorkomen dat een ander hun auto zou rijden. Er stond ook een man bij de receptie die ons wat duidelijker kon uitleggen wat nou de issue was. Inderdaad, deze heren wilden per se zelf hun auto in de garage direct naast de ingang zetten, en de auto's van alle overige gasten werden dan in een andere, grotere garage verderop geparkeerd. Aangezien deze helemaal vol werd gepropt, en gasten op verschillende tijdstippen zouden vertrekken, moest dit door een speciale parkeermeneer op een Tetrismanier worden volbracht. En daarom wilden ze de sleutel ook liever beneden houden. Oké, begrijpelijk. 

Intussen arriveerde in al deze hectiek ook nog een brommertje met een Ubereats-bezorger. Ik gaf haar wat contanten als fooi en toen vertrokken we met ons eten naar onze kamer. Ze zochten het verder maar uit met die auto's. 

Het eten dat we van een Spaanstalige website besteld hadden, bleken gefrituurde wortel, uienringen en andere voor de frituur geschikte groenten te zijn, in een korstje met een dipsausje, een gepofte aardappel, en een bak tortillachips met guacamole. Niet supergezond, wel erg lekker allemaal. We aten het op op het gezamenlijke balkon. Wat een gek buurtje waren we beland. Wat een avonturen weer. En wat een goede beslissing om nu niet naar San Gerardo de Dota te gaan rijden. We konden tevreden gaan slapen.