Een bergpas, zeehonden, een otter en een parelwit strand

Die ochtend werden we wakker in een redelijk koude auto (en master battery was dusdanig leeg dat we niet meer hadden kunnen verwarmen). We hadden een paar missies voor de komende dag: er was brandstof nodig, zowel voor de motor als voor de binnenboordaccu als voor onszelf. En daarnaast zouden we een bergpas over moeten en daar bovenop zou een beroemd, magnifiek viewpoint zijn. Dus we sloegen het ontbijt over (eten kon altijd nog later, ergens op een mooiere plek) en we gingen direct op pad. 

Eerst moesten we nog een stuk terugrijden, door het dorpje Ardaneaskan, terug over de kust-/bosweg, langs de ruïne Strome Castle, over de mooie weg ten westen van Loch Carron. Bij het dorp Lochcarron sloegen we linksaf, een nieuwe avontuur tegemoet. Maar na ongeveer 20 km vanaf ons startpunt moesten we alweer even stoppen, want de weg voer zojuist rond een prachtig kweldergebied, het leek een beetje op een soort rivierdelta of een wad, en toen we aan de andere zijde wat begonnen te klimmen kregen we daar een prachtig zicht op. Dus we parkeerden de auto maar weer eens in de modderige berm en stapten uit voor wat kiekjes.

Eenmaal terug in de auto leek het me goed om de rit weer eens te filmen vanaf het dashboard. Daar heb ik geen spijt van.

Bekijk het filmpje van de prachtige rit aan de voet van de Bealach na Ba: https://wen.reislogger.nl/roadtrip-schotlands-north/video/bergpas-bealach-ba.44344

De klim waar we aan waren begonnen, wás al de bergpas die we op de planning hadden staan. Deze heet de Bealach na Ba, wat 'pad van het vee' zou betekenen omdat het in het verleden door veedrijvers werd gebruikt. Deze weg bestaat geheel uit één rijstrook met haarspeldbochten en dusdanig stijle hellingen, dat hij zou niet in alle omstandigheden berijdbaar zou zijn en bovendien wordt afgeraden voor chauffeurs met weinig rij-ervaring. Bovenaan zou dus een prachtig uitkijkpunt zijn. Nou, dat beloofde wat... En de weg stelde inderdaad niet teleur. We moesten al gauw weer stoppen om de mooie uitzichten te fotograferen. De vele passing places dienden mooi als parkeerplaatsen. 

Bekijk hier hoe we de bergpas Bealach na Ba verder beklommen: https://wen.reislogger.nl/roadtrip-schotlands-north/video/bergpas-bealach-ba.44345

Na ca. 10 km "bochtjes draaien" (dat roept Matthijs altijd na verloop van tijd, als hij de zoveelste haarspeldbocht inrijdt) en 600 m klimmen, tussendoor nog een aantal keer stoppen en dezelfde groep hijgende wielrenners steeds opnieuw inhalen, arriveerden we op de viewpoint. En helaas... De dikke wolk waar we in waren gereden bleef hier op de top hangen en ontnam het uitzicht totaal. Daarom besloten we daar op de parkeerplaats uitgebreid te ontbijten. Wellicht zou de wolk dan later wat zijn weggedreven. Dus we draaiden de stoel van de bijrijder weer om, zetten een heerlijke dampende pot koffie, bespraken of we die helden op hun racefietsen zouden trakteren op koffie (toch maar niet, méér voor ons!) en bakten onze laatste eitjes voor een verrukkelijk ontbijt op deze bijzondere plek. 

Na het ontbijt leek de wolk inderdaad wat te zijn opgetrokken, maar nog steeds was het zicht niet om over naar huis te schrijven. De omgeving was wel heel bijzonder, het leek wel buitenaards, dus we besloten toch nog maar even uit ons warme huisje op wielen te komen en nog wat rond te lopen met de camera's.

Terwijl we het bizarre landschap in ons op aan het nemen waren, zag ik in mijn ooghoek ineens een soort grijswitte hoen, uitstekend gecamoufleerd op zijn rode vlek op zijn kop na. Zoals gebruikelijk verstijfde ik en kon ik alleen maar Matthijs waarschuwen (ik doe dat altijd, wijzen waar ik een cool beest zie en dan vergeten zelf foto's te maken). Hij stond verder weg maar kon gelukkig nog net een fotootje schieten:

Matthijs dacht het beest te herkennen van zijn reis naar Spitsbergen. Het bleek de ptarmigan, oftewel een alpensneeuwhoen! Zijn verenkleed is in de winter sneeuwwit, maar in de zomer is het mannetje grijs met witte buik en bovenvleugels, met felrode wenkbrauw en daaronder een zwarte streep van oog naar snavel. Leuk!

Toen we klaar waren met dit uitkijkpunt vervolgden we onze reis. We reden nog een half uurtje door dit prachtige landschap (maanlandschap was het woord dat in ons opkwam) naar beneden. We kwamen daarbij nog een paar andere auto's tegen die ofwel voor ons aan de kant gingen, ofwel wij voor hen (en één keertje moesten we achteruit omdat we net te laat waren voor een passing place). Volgens de kaart zouden we in het plaatsje Applecross sowieso een pompstation kunnen vinden en wellicht ook wel een winkeltje. En ja hoor, eenmaal beneden, meteen op de kruising zagen we een kleine self-service pomp waar we met de creditcard de tank konden volgooien, en op een verkeersbord hadden we ook een winkel aangegeven gezien. Dat was mooi, want dit "pompstation" had ook echt niets anders dan benzine aan te bieden.

credits: Google streetview

Na het tanken reden we verder door het plaatsje Applecross, over een kade of een soort kleine boulevard waar ook enkele toeristen liepen, waardoor het eerder voetgangersgebied dan een weg leek, langs een aantal kleine restaurants of hotelletjes, zo hup het dorpje alweer uit. Zo leek het althans. Het was wel prachtig hier. En we zagen opnieuw een bordje dat er een grocery shop zou zijn over een paar kilometer. Dus we reden door. En ja hoor, even verderop vonden we een woonhuis met een schuur ernaast dat ingericht was als winkeltje. Helemaal blij parkeerden we de auto en stapten we bij deze schuur naar binnen.

credits: Google streetview

Er waren groentes te koop, fruit, koffie, thee, pasta en rijst, broodbeleg, er was zuivel, een diepvries met verpakt vlees, en achter de kassa stond een mooie verzameling drank waaronder Matthijs' favoriete whisky. De aardige dame hielp ons aan de boodschappen die we nodig hadden, zo kregen we onder meer een plastic emmertje vol verse eieren, Matthijs koos een fles whisky en ook kregen we nog wat tips van haar over deze prachtige regio. Ze haalde een geweldige folder tevoorschijn met daarop de kaart van de regio, en welke dieren er allemaal te vinden zouden zijn. Daar stonden onder andere otters bij, dus we vroegen enthousiast of die makkelijk te vinden zouden zijn. Ja hoor, gaf ze aan, dat is gewoon een stukje doorrijden naar de eerstvolgende baai op de kaart en daar zouden ze gewoon in de zee dobberen. De rekening die we vervolgens voor de boodschappen kregen was bizar, maar dat vergaven we deze mevrouw direct want we hadden een nieuwe missie: otters vinden!

Eenmaal op de parkeerplaats vulden we onze watertank nog even met het zojuist gekochte water, we leverden de lege plastic flessen meteen weer in bij die mevrouw en Matthijs maakte nog even snel een foto van dit geweldige shoppie, waarbij ik zogenaamd op de kaart stond te kijken. Vervolgens reden we nog zo'n 5 kilometer door, met nog een tussenstop voor een kiekje van droogliggende bootjes, en toen rechtsaf naar het uiterste puntje van het piepkleine dorpje Culduie, waar we onze camper op een parkeerplaatsje tussen loslopende schapen kwijt konden. Het moet een uurtje of 11 in de ochtend zijn geweest dat we onze queeste begonnen.

  credits: Google streetview

We gingen te voet verder, over de stenen en rotsen aan de kustlijn richting het zuiden. Want daar zouden de otters zijn... De wandeling vorderde echter nog niet heel vlot, want de zon brak een beetje door en sowieso was de omgeving weer zo prachtig dat we voortdurend bezig waren de mooie vergezichten te fotograferen, en de vele (water)vogels, en de prachtige korstmossen op de stenen. En de stenen die een beetje nat waren of waar wier op zat geplakt waren spekglad, waardoor we daar ook niet snel overheen konden bewegen. Maar vooral was het weer erg mooi hier en dat leidde ons ook erg af van ons doel.

Bovendien zagen we al gauw naast ons in het water alweer het hoofd van een zeehond, die ons nota bene volgde. Hij zwom echt met ons mee in dezelfde richting als waar wij liepen, steeds nieuwsgierig of achterdochtig naar ons kijkend. Erg grappig.

In totaal liepen en klauterden we al fotograferend hemelsbreed ongeveer een kilometer van de auto vandaan. We hadden zojuist ontdekt dat er niet één zwemmende zeehond was, maar verderop een hele groep zeehonden lag te chillen in het ondiepe water. We waren zo goed en zo kwaad als dat kon dichterbij geslopen en hadden ons tussen de rotsen genesteld om echt goeie foto's te kunnen nemen met onze telelenzen en camera's op statieven. Met de otters hadden we het eigenlijk al opgegeven want ondanks dat het hier stikte van de zeehonden, hadden we al die tijd nog geen otter gezien.

En net toen ik nog één rotsje verder klauterde zag ik 'm ineens: een klein hoofdje dat nietsvermoedend vrij dichtbij langszwom en er toch wel heel anders uit zag dan een zeehond. Ik siste "OTTER!!!!" richting Matthijs en begon wild te wijzen waar ik 'm zag, zodat Matthijs er foto's van kon maken. En gelukkig was ik dit keer zelf ook zo helder om door mijn zoeker te kijken, scherp te stellen en de knop in te drukken.

YESSS, gelukt!! De euforie die we op zo'n moment voelen is onbeschrijfelijk, maar dit is waar Matthijs en ik altijd zo blij van worden. We gaan met die camera's op stap, vaak op hopeloze tijdstippen, door de regen en kou, over onbegaanbaar terrein... om dat ene vogeltje of dat ene beestje te spotten. Als dat dan lukt, dan gaan we samen altijd zó uit ons dak! Heel gaaf.

Het was net een beetje begonnen te miezeren en we waren voor ons gevoel véél verder van de auto verwijderd dan 1 kilometer, dus we besloten na al deze opwinding en vreugde maar weer eens rechtsomkeert te maken. Wie weet hoe lang de weg terug nog zou duren. En we hadden inmiddels ook wel honger gekregen want we het grote ontbijt bovenop de Bealach na Ba was ook alweer uren geleden. De rotsen waar we overheen waren geklauterd waren in moeilijkheidsgraad toegenomen, en nu het ook nat (en steeds glibberiger) begon te worden besloten we dat we beter een pad naar boven toe konden zoeken om via het wat hogergelegen grasland weer terug te wandelen.

Het zal rond 14 uur 's middags zijn geweest dat we eindelijk terugkwamen bij de auto, waar enkele schaapjes en een aantal kwetterende huismussen ons begroetten. We waren blij weer even naar binnen te kunnen, want we waren een beetje koud geworden, hadden ieder wel minstens één kletspoot gehaald in het zompige gras, en bovendien waren we hongerig en redelijk moe van deze hele belevenis. Nadat we ons hadden volgepropt met druiven en mueslirepen moesten we alweer door, want de plek die we op het oog hadden voor een overnachting was nog ruim 120 kilometer verderop. We hadden dus nog wel een flinke reis voor de boeg.

Een lange maar prachtige rit met weer vele tussenstops volgde.

Een filmpje van de rit naar de volgende overnachtingsplek: https://wen.reislogger.nl/roadtrip-schotlands-north/video/onderweg-volgende-overnachtingsplek.44346

Bij onze voorbereiding op deze reis had Matthijs nog een paars pinnetje op de kaart gezet bij Loch Maree, dat op onze route lag, waar een lone pine tree zou staan. Met de ruige bergen op de achtergrond zou dit een fotogeniek plaatje opleveren, volgens het alwetende wereldwijde web. Deze hebben we echter gemist. Wel zagen we onderweg reeën waarvoor we stopten, maar wel heel ver weg en in een veld waar hun schutkleur goed z'n werk deed. Dus die foto's van mijn hand mislukten. Ook stopten we weer regelmatig voor mooie uitzichtjes (en werden we vervolgens herhaaldelijk ingehaald door twee heren op leeftijd die dezelfde weg per fiets aflegden, wat ik erg indrukwekkend vond gezien hun leeftijd en de vele steile heuvels op de route).

En we stopten opnieuw voor een kleine kudde roodbruine schotse hooglanders met hun karakteristieke haardossen en lange horens, die gewoon langs de kant van de weg lagen en stonden te herkauwen. Er was ook een ultiem schattig kalfje dat niet van de zijde van één van de runderen week. Al gauw stopten er ook andere toeristen die ook allemaal foto's hiervan namen. En waarom ook niet. Wat een prachtige beesten, die ondanks hun gigantische omvang erg zachtaardig overkomen.

Ons einddoel was de baai met de grappige naam Mellon Udrigle Beach, waar we na de eerste 3 wildkampeernachtjes een eerste camping zouden aantreffen. We verheugden ons al op de douche die we hier zouden nemen...

Nog steeds onderweg: https://wen.reislogger.nl/roadtrip-schotlands-north/video/onderweg-mellon-udrigle.44347

Toen we, inmiddels aardig moe van de lange rit, daar aankwamen, zagen we al gauw dat hier minder faciliteiten waren dan gehoopt. Sterker, de camp ground was super basic. Het landschap was wel heel prachtig, want het kampeerterrein was een glooiend grasveld aan een duin en een parelwit strand. De zon die nu en dan doorkwam scheen mooi op het helderblauwe water in de baai erachter, alsof we aan de mediterrane kust terecht waren gekomen. We reden dus door het hek, langs containers voor apart ingezameld afval en bordjes met instructies over het kampeerterrein. Her en der stonden enkele auto's, kleine campervans en tenten, maar er was geen toiletgebouwtje te zien. Ook zagen we geen palen met elektriciteit. Even twijfelden we of we niet even door moesten zoeken. We hadden immers ook stroom nodig om de master battery op te laten voor toekomstig gebruik van de verwarming. Maar we waren wel erg moe, en hadden honger, en wisten ook eigenlijk niet of er nog wel andere campings in de wijde omgeving waren... en het was hier bovendien zó mooi! 

We besloten toch te blijven, en de auto te parkeren naast het huis waar volgens de bordjes waarschijnlijk de camp manager te vinden zou zijn. Voor dit huis een omheind weitje met wat schapen en lammetjes. En inderdaad, na even "hello..?" roepen verscheen een enigszins timide man. We vroegen hem als eerste of er ook een mogelijkheid was om te douchen op zijn camping, maar helaas, er was inderdaad geen toiletgebouw. Hij vroeg ons op zijn beurt of we een chemische portable wc achter onze bus wilden met een speciale tent er omheen. (We hadden ons al afgevraagd waarom we zo'n gekke hoge tent vlak achter een andere auto hadden zien staan.) En we moesten eerlijk zijn, eigenlijk wilden we dat liever niet... Maar we hadden ook geen on board toilet, obviously... Of hij niet een andere mogelijkheid aan te bieden had, was onze wedervraag. Hij had nog wel een "chalet" beschikbaar, en hij wees opzij, waar twee stacaravans stonden. Moesten we iets meer betalen, maar daar was wel een gewone wc. Die eerste, daar kregen we dan een sleutel van, dan konden we daar naar de plee. Nou, daar deden we het voor! We betaalden, namen afscheid en parkeerden de auto op een mooi plekje ver van de andere kampeerders en met het kontje richting de zee, zodat we daar mooi uitzicht op hadden als we 's ochtends wakker werden.

De zon scheen en het was hier prachtig, en ondanks dat het ongeveer borreltijd was jeukten Matthijs' handen om meteen aan de slag te gaan met een nieuw fotografieproject (hij wilde een timelapse van de zonsondergang maken). Terwijl hij een kijkje nam bij het water, ging ik de wc maar eens inspecteren. Onze stacaravan-wc bleek een uitstekende oplossing en er was bovendien ook een minibadkamertje met een douche! Ook al hadden we daar niet voor betaald... het leek me toch wel heel fijn om die eens te nemen...

Vervolgens pakte ik mijn cameratas uit de auto en vergezelde Matthijs een eindje verderop waar hij al allerlei moois had ontdekt. In deze baai zwommen en vlogen veel watervogels, zoals bergeenden, kuifaalscholvers, scholeksters, bontbekpleviertjes en Jan-van-Genten. Maar het landschap was zo oogverblindend mooi dat ik me vooral daarop richtte.

Toch had ik ook honger. Bovendien hadden we hier ineens de meest ideale omstandigheden voor een barbecue... En dát trof, want we hadden een wegwerpbarbecue gekocht. En met een lege master battery en langzaam opwarmende koelkast moest het vlees ook nodig maar eens opgegeten worden. Dus ik startte met wat huishoudelijkheden, tapte een teiltje water voor een afwasje en stak de barbecue aan, en wist Matthijs te verleiden om erbij te komen zitten en mee te doen. Best gemeen van mij, want hij wilde ook zo graag met zijn camera spelen. Maar hij besloot zijn camera op het statief vlakbij te zetten zodat hij er gemakkelijk bij kon. 

Hoewel het daarna snel kouder werd aten we heerlijk en genoten we van het mooie uitzicht. Maar uiteindelijk waaide het toch wel erg hard en bovendien ging de zon niet echt mooi onder (teveel wolken en bovendien boven land en niet boven zee), dus Matthijs besloot zijn timelapse opnieuw voortijdig af te breken en we spraken af dat we de wekker heel vroeg zouden zetten om de zonsopkomst te fotograferen en timelapsen.

We sliepen geweldig. Maar wat wil je ook na zo'n dag. Want wat een indrukken en wat een mooiheid hier...!