Vliegen naar de zonsverduistering in de VS

Met motregen vertrokken we eind van de ochtend uit Utrecht. Lopend met op zowel rug als buik een rugtas, op naar Schiphol. Eerst de trein, dan het lange wachten op het vliegveld. En toen de lucht in.

Deel 1 van de reis, de vlucht van Amsterdam naar Reykjavik, verliep vrij soepel. Ca. 16u lokale tijd landden we veilig op IJsland. Een kleine 1,5 uur zouden we doorvliegen. Wat een prachtig eiland, zo te zien uit het raampje! Helaas zaten we aan de zeekant van het vliegtuig dus hebben we er niet heel veel van gezien. We hoopten meer te zien als we weer zouden opstijgen. Maar hoe dan ook moesten we hier zeker maar eens terugkomen. Stond ook al op het lijstje...

Bij de overstap werd Matthijs voor een "random security check" apart genomen. Ik was voor hem al door het doe-het-zelf-poortje gegaan, maar hij moest in een andere rij en verdween al gauw uit beeld. Balen, want we hadden ons verheugd op een hapje samen eten hier. Reizen maakt hongerig. Gelukkig hadden we mobiel internet om te communiceren want roaming was hier gratis dankzij Nelie Kroes - althans, dachten we.

Toen we elkaar eindelijk weer ontmoetten vertelde Matthijs dat het net als in de film was, en niet zo heel grappig eigenlijk. Hij moest helemaal mee naar een apart kamertje om daar vragen te beantwoorden en te vertellen waar 'ie naartoe ging, en z'n hele tas uitpakken zodat men alles kon scannen met de ionenscanner... Eigenlijk heel vervelend, want je hebt geen idee hoe lang het zal duren en waarom je eruit wordt gepikt en of je misschien iets verkeerd hebt gedaan... Je moet zo'n hok in met 2 doodserieuze douanebeambten, hebt geen idee waarom, waarom al die vragen, waarom al je handbagage weer helemaal doorzocht moet worden.. Je gaat dan toch twijfelen, ik heb toch niks raars in m'n tas ofzo.. Je weet ook niet hoe lang het gaat duren. En wij waren ineens van elkaar gescheiden, dat geeft dan ook een beetje een onrustig gevoel.

Eenmaal terug hebben we als troost een pizza gedeeld en biertjes gedronken. Voor véél te veel geld overigens, nog nooit troffen we zo'n dure food court. Ze hadden trouwens ook megaluxe wc's op Reykjavik airport. Ieder wc-hok (niet eens hokje, nee, je kreeg praktisch een eigen badkamer) had z'n eigen wasbak en spiegel over de gehele achterwand. Alsof je de gehandicaptenplee had gekozen, maar dan waren álle wc's zo. Ik moest me inhouden om er geen foto van te maken, na mijn bezoekje.

We waren blij dat we onszelf op het vliegveld hadden getroost met een gedeelde pizza, want tijdens de vlucht erna kregen we tot onze verbazing geen eten. Ondanks het tijdstip van reizen en de tijdsduur. Je kon wel wat kopen natuurlijk, niets warms althans maar wel salades en sandwiches, maar we bleven lange tijd in twijfel of ze echt niet later alsnog langs zou komen met een maaltijd. Dat zijn we toch gewend van intercontinentale vluchten. Maar nee hoor, niks daarvan. Waarschijnlijk te goedkope tickets gekocht? Gelukkig had Matthijs onze standaard reisitems gepakt: zoals altijd hadden we een nood-appel en nood-Snickers bij ons waarmee we het na die halve pizza redelijk konden redden.

Op een willekeurig moment keek ik uit het raampje en zag ik ineens een kustlijn opdoemen. We hadden zojuist de gehele Groenlandzee overgevlogen dus dit moest de oostkust van Groenland zijn! Wát een waanzinnig mooi uitzicht hadden we ineens op immense ijsschotsen, spierwitte sneeuwvlaktes en scherpe pikzwarte bergtoppen... Dankzij het interactieve kaartje in de stoelen voor ons konden we inderdaad vaststellen dat we over Groenland vlogen! Matthijs pakte snel zijn camera waarmee ik door het raampje wat foto's van beneden maakte. Zéér indrukwekkend, vonden we dat. Vooral de gedachte dat je op 10km hoogte zit en toch veel details kunt waarnemen, zoals al die ijsklontjes die je voor de kust in zee zag dobberen. Die "details" moeten in werkelijkheid gigantische ijsschotsen zijn geweest!

Het vliegtuig vloog verder, over het noorden van Canada en boog vervolgens af naar het zuiden over de westkant van de VS. Ook hier was het wolkenvrij. Toen we al een tijdje aan het dalen waren over Washington state (ligt boven Oregon) zagen we daar toch een hoop natuurpracht! Indrukwekkend hoge, besneeuwde vulkanen tussen kilometers en kilometers aan groene bergen, daartussen grote blauwe meren... Ja, dit deel van Amerika is echt prachtig!

In het vliegtuig spraken we uitgebreid met een ontzettend aardig Amerikaans stel (in de 40, democratisch, gingen de partial eclipse maandag ook wel even bekijken in Portland, hadden zelf Rome, Parijs en Londen in 3 weken gedaan, vroegen zich af of hun hond ze nog zou herkennen, verontschuldigden zich voor politieke situatie in het land). Van hen kregen we een paar tips voor leuke restaurants in Portland.

Rond 18.15u zijn we veilig geland in Portland. Voordat we echter officieel het land mochten binnenkomen hebben we ruim een uur doorgebracht bij de douane. Trump policy wellicht, met nog strengere controles? Nog in Nederland, in februari al nota bene, heb ik voor ons netjes tijdelijk verblijf aangevraagd online. Dat is verplicht. Je moet dan al je gegevens doorgeven, paspoortnummers etc., reden en duur en plek van verblijf... En daar mag je dan $24 aan administratiekosten voor afrekenen. De bevestigingspapieren neem je dan geprint mee. Maar dan ben je er nog niet... Want in het vliegtuig krijg je vervolgens een formulier dat je moet invullen met exact dezelfde gegevens. Bij aankomst staan er vervolgens 200 jetlagged foreign citizens met jou samen te twijfelen welk bordje ze moeten volgen en word je door chagrijnige douanebeambten in een rij gejaagd voor scan apparaten... waarop je vervolgens wéér allemaal dezelfde soort vragen moet beantwoorden. Ook moet je dan zelf je paspoort scannen op het glasplaatje, je vingerafdrukken op een ander glasplaatje, je moet je foto laten maken met een soort webcam (niet lachen)... En tenslotte moet je in een volgende rij om exact dat gehele proces nogmaals te doorlopen, maar ditmaal bij een persoon in plaats van een machine. Hoewel die man achter de balie zó klaar was met deze baan dat 'ie ook een beetje overkwam als een robot. (En dan te bedenken dat we hier nog geen 48 uur verblijven voordat we alweer doorreizen naar Canada!). Inmiddels ruim een uur op de grond konden we eindelijk door naar de bagageband, daarna in een bus over het vliegveld naar de terminal, toen moesten we de sneltram zien te vinden - die vervolgens vertraagd was vanwege een aanrijding eerder die dag (dus helemaal niet zo snel..). Al met al was het nogal een vermoeiende aankomst, met lege maag en raar tijdsbesef.

Rond 21u kwamen we aan in de Economy Inn, een typisch Amerikaans maar keurig motel dat werd gerund door Hindoestanen (neem ik aan. Bij de receptie zat in ieder geval een in Indiase klederdracht gehulde dame met stip op haar hoofd). Na het inchecken, het dumpen van de tassen en wisselen van onze schoenen, vonden we een heel grappig Japans restaurantje vlakbij, waar we verrukkelijk hebben gegeten op het terras, en dat wat over was zonder gêne in een doggybag mee konden nemen.

We hebben nog weinig van de stad meegekregen. Het was inmiddels donker toen we in de tram zaten. Maar de man die we in het vliegtuig spraken gaf de indruk van een vrij progressieve stad. De mensen die we verder onderweg tegenkwamen zagen er inderdaad vrij vrijgevochten uit: hip gekleed, piercings en tattoos, veel studententypes en alto's. Ook het Japanse restaurantje werd gerund door een soort alternativo's. Maar dat kan ook gelegen hebben aan de wijk waar we verbleven. Morgen zouden we het wel wat beter gaan zien. Eerst maar eens proberen te slapen met onze jetlag de komende nacht.