A total eclipse of North America

Mijn biologische klok had kennelijk besloten dat ik nog maar zo'n 4 uur slaap per nacht nodig had, want dit was al de derde waardeloze nacht op rij. Nu ook: vanaf 2u lag ik wakker en na anderhalf uur ontspanning- en ademhalingsoefeningen werd Matthijs rond 4u ook wakker. We zouden om 5.10u de deur uit gaan. Dus toen we allebei klaarwakker waren, helemaal opgewonden voor de eclips, hadden we in ieder geval ruim de tijd voor een douche, een geïmproviseerd ontbijtje met de boodschapjes van gisteren (water koken in de magnetron voor oploskoffie), en het halen van een vroege tram.

Het was nog donker toen we in de tram en daarna bus stapten. We hadden priority boarding geboekt, niet omdat we onszelf nou zo belangrijk vonden maar omdat dat de enige plaatsen waren die nog beschikbaar waren toen we boekten. Na even te hebben gewacht op de bus, terwijl er om ons heel steeds meer mensen verzamelden in het busstation, mochten we zodoende langs de rij lopen en als eerste instappen om de mooiste stoelen te kiezen. In toch wel een brakke bus en uiteraard met veel te koude airco, maar goed, hij had wél WiFi! Ik schat in dat 95% van de reizigers voor de eclips in deze bus zaten, waaronder opvallend veel Aziaten. Matthijs was erg nerveus over mogelijke vertraging, stond op het punt de chauffeur te gaan wijzen op naderende files en alternatieve routes, maar gelukkig hield hij zich in want het viel allemaal reuze mee. Het was inderdaad ontzettend druk op de weg en af en toe was er langzaamrijdend verkeer, maar we hadden een vroege bus waardoor we een flinke buffer hadden. Toen we eenmaal in het "path of totallity" reden kon Matthijs pas wat ontspannen. Langs de weg zagen we al diverse plekken die speciaal ingericht waren voor de eclips, zoals een klein sportstadion dat al flink volstroomde, maar ook vele mensen die hun campingstoeltjes gewoon naast hun auto uitvouwden. Op de snelweg zagen we waarschuwingsborden waarop werd aangegeven dat het niet toegestaan was om te stoppen op de snelweg. Het was duidelijk een heel ding hier. Het zonnetje scheen in ieder geval aan een kraakheldere hemel, dus ook slecht weer konden we van het risico's lijstje schrappen.

We kwamen rond 8.30u aan in Salem en moesten toen nog met al onze bagage naar de plek wandelen die we hadden bedacht: het Riverfront City Park. De eclips zou beginnen om 9.10u dus we zetten flink de pas erin omdat het nog wel een half uurtje lopen zou zijn. Bepakt, bezakt, ietwat bezweet en vooral erg opgewonden kwamen we inderdaad rond 9u aan bij het park. De parkeerplaats stond vol met auto's, het park vol met tentjes, hier en daar een mobiele telescoop, er waren portable wc's, er was een podium neergezet en overal zaten mensen op picknickkleedjes in het gras alvast hun eclipsbrilletjes te testen. Matthijs had een kunstwerk van een globe op Google Earth gezien, naast een voetgangersbrug over een laagstaande rivier. Dat leek ons wel een passende plek om te gaan staan. Deze globe op de voorgrond van een foto zagen we wel voor ons. En mocht de zon nog te laag staan en zouden er hoge gebouwen of bomen staan, dan konden we daar eventueel oversteken.

Dit bleek niet nodig. Matthijs installeerde de camera op het statief met het speciale filter voor de lens, en binnen no time begon de show. We zagen zowel op het display van zijn camera als door onze eclipsbrillen dat de maan van rechtsboven langzaam voor de zon kroop. Matthijs' camera klikte door, legde intussen ook prachtig diverse zonnevlekken vast, en de spanning steeg.

Om ons heen was het vrij druk maar toch rustig. Mensen zaten op het gras, op bankjes en muurtjes, stonden op de brug of in het park erachter, een aantal mensen was met een kajak de kalme rivier opgegaan, en eigenlijk was iedereen gewoon lekker aan het babbelen, met camera's aan het klooien, door eclipsbrilletjes aan het kijken, er liepen mensen rond die gratis eclipsbrilletjes uitdeelden en gelukkig was eventuele muziek of entertainment van het podium verderop niet hoorbaar. Kortom, een gemoedelijk geheel. Op de rivier was ook een ouderwetse river boat verschenen, zo'n schip dat met een groot rad wordt aangedreven, het dek vol met toeristen. Zo leuk om te zien hoeveel mensen interesse toonden in dit bijzondere fenomeen! Ook wij maakten hier en daar praatjes met de buren; dat je voor 2 minuten helemaal uit Nederland hierheen bent gekomen! etc.

Maar op den duur hadden we geen aandacht meer voor de andere mensen om ons heen. Na zo'n drie kwartier begonnen onze schaduwen er gek uit te zien. Alsof er drie zachte spots tegelijk op je stonden. We stonden op een betonnen stoep waar je die driedubbele schaduw goed op kon zien. Zeker als je de schaduw van je hand met gespreide vingers bekeek. Ik had echt het gevoel een beetje scheel te zien. Heel raar. Het werd steeds donkerder, alsof je de wereld door een sterke polaroid bekeek.

 
Kijk hier het interview terug dat ik 5 minuten voor totaliteit met Matthijs hield: http://wen.reislogger.nl/video/interview-matthijs-zonsverduistering.35390

En toen ging het ineens allemaal heel snel. Het aftellen was begonnen. Het werd steeds kouder (het temperatuurverschil was echt groot!), maar onze hartslag steeg ook dus het kippenvelmoment werd uitgesteld. De laatste seconden voor totaliteit hoorde je gejuich en applaus aanzwellen vanuit het westen, de boot liet zijn scheepshoorn klinken, het werd ineens helemaal donker, Venus verscheen plots helder aan de hemel... En toen was de eclips totaal. De eclipsbrilletjes konden af, het filter kon van de lens, en met het blote oog was die prachtige corona ineens zo mooi zichtbaar. Zo gaaf om je te realiseren dat je de atmosfeer van de zon ziet met heet plasma van een miljoen graden. In de heldere stralenkrans zag je duidelijke radiale banden en stralen en vlakbij de rand van de maan de donkerroze, parelachtige punten waar zonnestralen van de chromosfeer van de zon nog nét door valleien en kraters van de maan heen vielen. En op het beton onder onze voeten zagen we die gekke schaduwbanden wapperen. Ook heel bizar. We wisten niet hoe we het hadden, waar we moesten kijken, wat we moesten doen. Juichen, huilen, een vreugdedansje doen? En Matthijs wilde nog foto's maken ook. Er waren gewoon geen woorden voor dit moment. Wat was het ongelofelijk mooi en bijzonder. Mooier dan ik had durven dromen. Het voelde een beetje als oud&nieuw maar dan niet per se feestelijk maar vooral heel magisch. En wat was het ook snel weer voorbij. Nog geen 2 minuten duurde het en ineens scheen een prachtig fel licht in de hoek waar we een uur geleden de maan zagen verschijnen. De eclipsbrilletjes moesten weer op, het moment was voorbij.

Hierna begonnen veel mensen om ons heen al gauw hun spulletjes te pakken, maar de maan zou nog een uur lang van de zon af schuiven dus wij bleven voorlopig op dezelfde plek. Bovendien zou onze gereserveerde bus pas rond 13u vertrekken. We maakten dus nog meer praatjes met mensen om ons heen, Matthijs' camera klikte weer voort, en pas rond 11.30u gingen ook wij weer inpakken. Er was inmiddels een grote koffiebehoefte ontstaan, dus de Starbucks die we die ochtend waren gepasseerd was ons volgende doel. Dat dachten meer mensen, het was er flink vol en voor de wc stond een enorme rij. Maar dat maakte ons allemaal niks uit. Gelukkig vonden we een tafeltje, waar we helemaal gelukzalig van de eclips, onder het genot van een verse kop koffie en een warm roombotercroissantje, meteen de foto's hebben teruggekeken. Matthijs had goed werk verricht, de zonsverduistering stond er fenomenaal op. Natuurlijk moest er ook verslag van worden gedaan op de app, wat meteen ook kon dankzij de WiFi van de Starbucks. En tenslotte konden we rustig naar de bushalte lopen, die vlakbij zat.

We waren er nog urenlang helemaal van ondersteboven. Dat was maar goed ook, want ons wachtte een reis met het openbaar vervoer naar Vancouver in Canada die uiteindelijk 14 uur duurde... Oorspronkelijk hadden we 2 treinritten naar het noorden geboekt, eentje van Salem naar Portland en eentje van Portland, via Seatle naar Vancouver. Nog in Nederland was dit reisplan echter al omgegooid. Amtrak had ons gemaild dat er werkzaamheden waren en er vervangend busvervoer op twee van de drie trajecten werd ingezet. Daarom moesten we in Salem opnieuw een bus in naar Portland. En de verkeerschaos die ons bespaard was gebleven op de heenweg kwam nu alsnog. Zodoende duurde de busrit 3 uur in plaats van 1 uur, tot grote frustratie van vooral de chauffeuze die daarover zeer vocaal was. We hadden geen eten of drinken meer bij ons, en na het geïmproviseerde ontbijtje om 4.30u en de koffie met croissant rond 12u ervoeren wij de rit naast lang ook hongerig. Ook vroegen we ons af hoe het zou zitten met de overstap op Portland, zouden we Vancouver die avond of nacht nog wel halen?

Eenmaal in Portland op het station stond een gigantische rij. Het was duidelijk; de trein naar Seatle had gewacht. We kochten snel wat chips en cola op het station en sloten aan in de rij, om gelukkig binnen een kwartier al de trein in geladen te worden. In de trein, die een stuk luxueuzer was dan de NS, bleek een restauratiewagon te zijn waar we ook wat warms te eten konden krijgen. Een bakje rijst met kip, groentes en terryakisausje uit de magnetron ging er dan ook prima in.

De rit voerde door het mooie Washington State, dwars door de bossen en langs de indrukwekkende vulkanen die we al vanuit het vliegtuig hadden gezien. Na een paar uur treinrijden, via diverse stops bij kleine dorpjes, kwamen we inmiddels in het donker aan in Seatle waar we door een waanzinnig mooie stationshal renden op weg naar de volgende bus. Een geweldig aardige, grappige chauffeur bracht ons via allerlei stationnetjes (het was immers vervangend vervoer voor een trein) midden in de nacht de grens van Canada over. De bus was nagenoeg leeg, dus we besloten ieder twee stoelen in beslag te nemen om daar wat op te kunnen dutten. Om 00.30u moesten we even met ons brakke hoofd voor een douanier verschijnen, om vervolgens snel weer in de bus verder te gaan en rond 2 uur 's nachts op het station in Vancouver te worden afgezet. Toen moesten we nog naar het Airbnb appartementje zien te komen. Een zeer betaalbaar taxiritje - met een chauffeur die wel erg hard reed in zijn brakke mobiel, en een nachtelijk bezoekje aan de 24-uurswinkel SevenEleven waar de sleutel van het appartement te vinden zou zijn in een kluisje, en nog een stukje lopen later, vonden we het Airbnb appartement. Hier hebben we nog even gedoucht en zijn toen als een blok in het doorgezakte bed in slaap gevallen.