Een jetlag en veel daklozen in Portland

Iedereen die je spreekt vraagt meteen of je hier bent voor de eclips - zo ook de mensen in het vliegtuig en de mevrouw van het motel - en waarschuwt je voor de verwachtte verkeersdrukte. De zonsverduistering wordt waarschijnlijk echt drukbezocht. Daarom besloten we gisteravond al dat ons plan voor vandaag zou worden: vandaag gaan we eerst dubbelchecken of de gereserveerde Greyhoundbus het morgen op tijd zou gaan halen, en als we toch dreigden te laat te gaan komen i.v.m. verkeerschaos, proberen om alsnog treintickets te kopen. Daarna koffie (normaal gesproken Matthijs' eerste prioriteit), en tenslotte zouden we een kijkje gaan nemen in Portland.

Ons ontbijt was een restje noodles met meatballs (doggybag van gisteravond) uit de magnetron. Zonder bestek was het een beetje improviseren, maar met een opengeknipt plastic bekertje (oppassen voor de scherpe randjes) en je vingers kom je een heel eind.

Het zou lekker zonnig weer worden, een graadje of 27 C. Dus we gingen voor de wandelschoenen, factor 30 op de neus, een camera om onze nek en we konden gaan. ...Nee, nog even naar binnen rennen want ik had afzaksokken gekozen en die moest ik wisselen ter voorkoming van blaren op de eerste dag van de vakantie. En toen konden we écht gaan.

Portland is een grote stad waar een dikke rivier dwars doorheen loopt (van zuid naar noord, komt uit in de oceaan), met diverse bruggen die beide zijden verbinden en met een vergelijkbaar metrosysteem als Amsterdam of Rotterdam, maar dan geheel bovengronds. Ons motel zat aan de oostzijde, in een soort rustige woonwijk, met wat hippe restaurants in de omgeving, concurrerende motels in de buurt en recht tegenover ons motel een megafoute karaokebar met veel neonborden. Bijna voor de deur zat ook de tramhalte van de gele lijn, heel handig. Deze zelfde lijn reed ook recht langs het treinstation én het Greyhoundbusstation dus dat was makkelijk. Met een dagkaartje op zak konden we overal in de stad van dit vervoer gebruikmaken.

Bij het busstation zag alles er een beetje verlaten uit. Het was dan ook zondag, dus wellicht was het dicht? Terwijl we een rondje om het blok liepen, zagen we opvallend veel rare types op straat rondhangen. Daklozen, ingevallen drugshoofden, mensen onder invloed... We wisten wel dat het openbaar vervoer in de VS vooral door arme mensen wordt gebruikt, maar ze zagen er niet uit als reizigers.

Bij de informatiebalie stelde een aardige dame ons gerust: ze dacht dat er inderdaad file zou komen, maar er werden extra bussen ingezet en de ervaring leerde: met dagen als Thanksgiving of sportevenementen werd Salem ook altijd op tijd gehaald. De bus van 6.30u moest vroeg genoeg zijn.

Dus wij konden het station achter ons laten en liepen opgewekt de stad in. Onze emoties namen echter al gauw een wending. Niet alleen rond de OV-hub, maar straat na straat werden we geconfronteerd met het trieste beeld van ontzettend veel daklozen en verslaafden. Om de 50 meter lag ofwel een zwerver op de stoep te slapen, soms een eenling met slechts een deken over z'n hoofd, soms een stel met hun hele hebben en houwen, op elke straathoek stond een junk te dealen of z'n high te beleven, soms hele groepen junks... Werkelijk overal zagen we ze. Heel veel en vaak de weg kwijt. Echt veilig voelden we ons niet, met onze dure camera gear bungelend om de nek. Maar vooral ook ongemakkelijk, je voelt je ineens weer de rijke toerist, of voyeur - alsof je in Azië op vakantie bent... Bovendien begonnen we ons na een paar blokken toch wel serieus af te vragen wat voor stad dit eigenlijk was. Waar bleef het bruisende centrum, waar we volgens Google Maps toch echt in de buurt waren? De mensen in het vliegtuig waren toch zo positief geweest, of liepen we compleet de verkeerde kant op wellicht? Of was dit het zichtbare effect van Trumps beleid, of gewoon überhaupt een jarenlang gebrek aan social benefits en healthcare? We lazen een maand geleden nog in het NRC over de drugsepidemie in Amerika, maar dat ging toch niet over de noordelijke staten? Nog meer junks passeerden we, jong en oud, man en vrouw, uitgemergeld en obees, soms zichtbaar aan het gebruiken, crackpijpje nog in de hand, kapotte huid, blote benen vol met zweren, vieze kleding, kapotte (of geen) schoenen, soms met een vriendje, soms alleen, soms schreeuwend in een psychose, soms slapend op de stoep, soms in de rij bij een kerk of de salvation army... We waren er echt stil van. Gechoqueerd is een understatement.

Toen we eenmaal een eerste doel hadden bereikt, een parkje bij de rivier, kwamen we voor even terug in de normale wereld. Er was een marktje gaande waar je allemaal gekke producten kon krijgen, zoals tie-die t-shirts, houten beeldjes, hippie-achtige rommel, er waren talloze foodstands met verse sapjes en veganistische etenswaren, er was een terras ingericht waar je je versgebakken pannenkoek kon opeten, en ineens werden we omringd door alternativo's en hippies en live muzikanten. We zijn even over het marktje gelopen, kochten er een welkome, heerlijke bak koffie bij een man in een minibusje dat ingericht was als espressobarretje, en dronken deze op aan het eind van het marktgebeuren, in het park aan het water. Ook hier lagen, zaten en liepen weer talloze junks en zwervers. Maar ook vele normale mensen op deze boulevard. Veel hardlopers en racefietsers, en toeristen op oranje huurfietsen. We besloten zelf ook maar een beetje de toerist uit te hangen, ook al voelden we ons best wat ongemakkelijk met al die daklozen en junks om ons heen. Dus we dronken onze koffie op, maakten nog wat foto's en liepen vervolgens verder richting de eerstvolgende brug, heerlijk in het zonnetje.

Op de brug sprak een stel hardlopers ons aan of we een foto van hen wilden maken: een broer en zus die samen een rondje deden. We hebben nog een praatje met ze gemaakt (ook zij stelden de veelgestelde vraag "So where are you guys from?" en voor je het weet gaan mensen zich helemaal aan elkaar voorstellen etc. Echt anders dan we in Nederland gewend zijn), ook over de eclips. Maar dat vonden zij zelf minder boeiend. Ik vroeg ook naar dat daklozenprobleem en ze gaven aan dat dit vooral komt doordat Portland zo'n dure stad is om in te wonen. "Dat soort mensen komt dan naar de stad, hopend op een baan en een huis, slagen daar niet zomaar in en raken vervolgens snel aan lager wal." Ik vond het een beetje een magere uitleg, maar er werd ook een beetje overheen gepraat. Alsof het allemaal wel meeviel. We kregen wel meteen tips waar we vooral heen moesten gaan om leuk te winkelen en naar hippe barretjes te gaan. Die richting zijn we toen ook maar opgegaan. Allemaal te voet, hoewel we ons hadden voorgenomen veel gebruik te maken van ons dagkaartje van het openbaar vervoer. Maar de tram reed niet aan die kant van de rivier.

Dus een fijne wandeling langs de rivier staken we drie indrukwekkende bruggen verderop, nog steeds te voet, weer over naar de andere kant. Plots stonden we tussen de hoge glazen gebouwen (waaronder een WTC gebouw, waarover stadsgids net uitleg aan een groep toeristen aan het geven was) en zagen we wat meer van die beloofde rijkdom.

Onderweg naar 'Pearl District', waar de hippe barretjes zouden zitten, liepen we tegen een Chipotle aan, een soort fastfoodtent voor heerlijk Mexicaans eten als burrito wraps of taco's gevuld met sla, tomaat, bonen, mais en chilisaus, crème fraiche, kaas en guacemole etc. Het was lunchtijd dus we besloten daar een hap te eten: Matthijs taco's en ik een salade. Het drinken dat je erbij besteld moet je zelf tappen bij de postmix tap, dat is even wennen maar dat herinnerde ik me inderdaad van de vorige keer in de VS: je krijgt een lege beker, en je mag vervolgens eindeloos je zoete drankjes tappen. Ook water trouwens.

Weer verder op weg naar Pearl District kwamen we een soort to go-shop tegen waar we wat boodschapjes konden doen. (Een echte supermarkt vind je in zo'n Amerikaans stadscentrum niet.) Gewapend met ontbijt voor de volgende ochtend - een potje oploskoffie, een flesje fruitsap, een kant&klaar sandwich, Snickers, yoghurt en muesli - vervolgden we de tocht. Een beetje op de bonnefooi want we hadden inmiddels wel al veel gelopen en wat kies je dan als rustige activiteit? We waren wel benieuwd naar de local breweries waar zowel onze buurman in het vliegtuig als de hardlopers op de brug het over hadden. Dus Matthijs koos er eentje op de kaart. Helaas stond er een lange rij tot buiten op de stoep. Nog iets dat ik me ineens herinnerde van de vorige keer in de VS: bij populaire restaurants en bars gaan mensen rustig een uur staan wachten om naar binnen te kunnen. Wij waren dat dus niet van plan. Echter, de jetlag was inmiddels wel goed voelbaar, de lange wandeling door de stad begon ook fysiek z'n tol te eisen, en er was ook een koffiebehoefte, dus Matthijs vond op Google Maps een koffiebarretje in de buurt en dan was het slechts nog hopen dat daar geen rij stond.

Het barretje bleek in een ontzettend mooi, opgeknapt oud warehouse te zitten met een verhoogd terras ervoor. Reuze hip allemaal. Daar hebben we een kop koffie gekocht en even zitten kijken naar de vele studenten die elkaar daar ontmoeten, en intussen een plan de campagne verzonnen voor de rest van de dag. Waar konden we heen voor een héle relaxte activiteit? ...de bioscoop! En er zat er eentje op 20 minuten loopafstand. Dus dat werd ons volgende doel.

Onderweg naar de bioscoop zagen we ineens honderden daklozen verzameld rond een plein. Charity was maaltijden aan het uitdelen. We hebben er een tijdje staan kijken. Daklozen, verslaafden en geestelijk gestoorden stonden er allemaal in een enorme rij, vaak met hun hele hebben en houwen, of zaten hun warme hap ergens op of rond het plein op te eten. Ook hier zagen we een grote variatie van mensen. Daarnaast was een heel leger van vrijwilligers (ook tieners) met hesjes aan, bezig ervoor te zorgen dat iedereen aan de beurt kwam. Hele bakken rijst werden leeggeschept en er stond een grote grill waar maïskolven op werden gegrild, en er waren zelfs bakken water en hondenbrokken voor de honden van daklozen. Een vreemd gezicht zo midden in een stad. We waren wederom zeer onder de indruk.

De bioscoop zat op de bovenste verdieping van een overdekt winkelcentrum. Een biertje mocht je alleen bestellen als je je kon identificeren en dan kreeg je een bandje om zodat de kaartjescontroleur kon zien dat je je had geïdentificeerd. De gekozen scifi-film was grappig maar ook heel slecht, en werd op den duur zó slecht dat we besloten voortijdig te vertrekken. Tijd om terug naar "huis" te gaan. Dit keer namen we het trammetje terug, wel zo relaxt. 

Behalve dat er met ons ook een stel hele luidruchtige, viezige daklozen waren ingestapt waar ik me heel ongemakkelijk bij voelde. Matthijs vond mijn reactie grappig, dus heeft dat vastgelegd...

Bijna bij het motel hebben we nog een paar foto's gemaakt, eenmaal daar hebben we onze boodschapjes gedumpt en tenslotte zijn we nog een salade met kip en frietjes gaan eten bij een hippe tent in de buurt, gerund door punkers getuige hun uiterlijk en de harde muziek die er gedraaid werd. Daarna was het wel bedtijd, we moesten de volgende ochtend immers knettervroeg opstaan voor de zonsverduistering...