Een eerste nachtje wildkamperen op Skye

De wekker ging vroeg: om 6 uur 's-ochtends al wreven we onze ogen uit om op te staan. Het is zo leuk wakker worden in je campertje op een bijzondere plek! Je schuift de gordijntjes open en ziet gewoon een hele onbekende wereld.

We hadden de wekker vroeg gezet want we wisten: dit wordt een vakantie met tijdsdruk. Veel te zien en te doen, veel afstand te overbruggen en maar weinig dagen de tijd. Nou heb ik normaal gesproken enige moeite met vroeg opstaan, maar dat geldt niet echt voor zo'n soort vakantie. En bovendien moest ik ontzettend nodig naar de wc. Die er niet was. We hadden immers gewildkampeerd. Wildplassen doe ik niet graag en ik had het die avond tevoren daarom ook niet gedaan, in de donkerte en met miezerregen, dus inmiddels moest ik Echt Heel nodig. Dat was dus mijn eerste prioriteit die ochtend. Nadat ik mezelf had overwonnen en die missie was geslaagd (wat een opluchting) hebben we een ontbijtje gemaakt in onze bus en zijn we in de omgeving van de parkeerplaats wat foto's gaan maken. Het was nog bewolkt en ik vond het niet het meest beeldschone plaatsje, dus ik liep nog een beetje onwennig rond met m'n camera.

Matthijs niet. Die kan al vrij snel ergens de mooiheid in zien, en in een fotografieprojectje duiken. Dus die stond al gauw geconcentreerd aan de oever om foto's te maken van de zee en de vissersboten die al druk op het water rondvoeren. Toen ik bovenstaande foto's had gemaakt en me omdraaide en richting de camper keek, kreeg ik het bordje "no overnight camping" ineens in de smiezen. Díe hadden we niet gezien toen we in de donkerte arriveerden...! Terwijl er één voor één vissers aankwamen die hun auto parkeerden op het parkeerterreintje onder de onze, werd ik een beetje zenuwachtig van ons brutale gedrag. Wél wildkamperen ondanks het bordje, en dan ook nog wildplassen tussen de keien... Ik dartelde nog wat zenuwachtig op en neer, maar gelukkig zag ik Matthijs op den duur ook wel klaar zijn met z'n plaatjes schieten. Ik deed de suggestie om maar eens te gaan rijden, wees naar het bordje en Matthijs was het eens: let's go.

Rond 7.30 uur vertrokken we. Matthijs achter het stuur, ik met mijn telefoon in de hand omdat we altijd navigeren met Google Maps. Hoewel het hier maar één weg terug was. Eerst de steile heuvel weer op, langs het schooltje en een paar huizen... Maar we waren het dorpje nog niet uit of de zon begon tussen de wolken door te piepen. Ik keek achterom en moest Matthijs nu al vragen om te stoppen voor een foto van wat we achter ons lieten. Dus de eerste de beste parkeermogelijkheid stonden we alweer stil.

De weg die we vervolgens terug reden - dezelfde weg als die we op de heenweg in de schemering en stromende regen al zo mooi vonden, bleek fenomenaal mooi met de zon erop. We moesten dus veel vaker stoppen, niet alleen voor een blik op de zee waar we die nacht hadden gestaan, ook voor dat mooie beekje over een bruggetje, voor de ruige meren en kleurrijke bergen die prachtig verlicht werden en voor een begraafplaatsje waar lammetjes lagen te slapen...

Tevens moesten we vaak remmen voor schapen die besloten dat op de weg wilden lopen (twee haalden de auto zelfs in), voor smalle wildroosters, voor andere bestuurders van campers die ook net ontwaakt waren of om locals te laten inhalen die beduidend harder over de smalle weg sjeesden. Vanaf het dorpje waar deze mooie weg startte (en we gisteren een wezel of iets dergelijks op de weg zagen) konden we eindelijk wat sneller doorrijden.

Het eerste doel van vandaag waren de Fairy Pools, waar we mooie watervallen konden fotograferen. De rit er naartoe voer wederom door prachtig landschap, met gemêleerd maar voornamelijk droog weer, over een wat grotere weg maar voornamelijk vele single track roads waar we dan steeds moest uitwijken voor voornamelijk andere campers. (We kwamen daar ca. 10.30 uur aan, we hadden dus drie uur gedaan over een afstand van 70 km. Daarom waren we blij dat we per dag maar zo'n 100 km aan verplaatsing hadden ingepland, want als het de rest van de vakantie zo zou gaan...).

Kijk hier een filmpje dat ik schoot terwijl Matthijs ons naar de Fairy Pools reed: http://wen.reislogger.nl/roadtrip-schotlands-north/video/weg-fairy-pools.37132

We wisten nog niet zo goed wat we konden verwachten bij de Fairy Pools, behalve dan een aantal mooie watervallen. Op het parkeerterrein zagen we al aardig wat auto's staan dus we stelden ons alvast in op vele andere toeristen. Ook stond er een frisse wind buiten en zagen we aan de andere goed ingepakte mensen dat het koud zou zijn, dus we pakten ons warm in en ondernamen toen de wandeling naar beneden, door de Glen (dat is een vallei die vaak is uitgesleten door een gletsjer) Brittle naar de Fairy Pools.

Het bleek inderdaad een populaire hotspot voor medetoeristen, maar desondanks was het er wél prachtig. Bovenaan al bij de weg hing een bordje waarmee fotografen werden opgeroepen om mee te doen aan een fotowedstrijd, en het resultaat van die oproep troffen we dan ook aan beneden: de vele fotografen moesten vaak in de rij om op dat ene perfecte plekje op een rots te gaan staan of zitten om de betreffende waterval mooi op de foto te krijgen. Ook waren er een paar irritante rondrennende kinderen en enkele selfie-makende Russen, maar over het algemeen was men er vooral van de mooie omgeving aan het genieten.

Matthijs vond het leuk om met zijn ND filter foto's met lange sluitertijd te maken. Maar het water van de rivier de Brittle en de pools was ook zo prachtig helder dat we dankbaar gebruik konden maken van onze polarisatiefilters. In het riviertje met de watervallen lagen soms stepping stones waar je overheen moest om op het pad te blijven. Er omheen was een prachtige uitgestrekte, heuvelachtige vallei waar veel heide-achtige planten in groeiden, omringd door zwarte bergen zonder begroeiing maar wel met nog wat sneeuw op de toppen. En rond de bergtoppen hing sluierbewolking. Prachtig. Het waaide wel keihard, je moest echt goed uitkijken dat je niet van het modderige pad in het water werd geblazen of een douche kreeg van opspattend water uit de rivier of van een waterval.

We wisten niet zo goed hoe ver we moesten lopen tot die ene ultieme waterval die we op Instagram hadden gezien. Later las ik online dat het maar zo'n 2,5 km zou zijn tot de Black Cuillins, de bron voor de rivier de Brittle. Maar ik weet niet zeker of we dat hebben gehaald. We liepen wel zo ver door dat we het aantal toeristen steeds verder achter ons lieten, maar na de laatste waterval volgde allen nog maar een steeds minder duidelijk pad door modder, gras, heide, turf, over rotsen en langs enkele kleinere poelen. Met een klein beetje bereik checkte ik op mijn telefoon nog eens of we die ultieme waterval nou toevallig niet al hadden gehad. Wat bleek, die foto op Instagram was zó goed, met een dusdanig goed gekozen perspectief, dat het een vertekend beeld had gegeven van een enorm spectaculaire waterval die we in werkelijkheid allang hadden gezien. Dus we besloten terug te keren daar naartoe om zelf dan ook zo'n mooie foto vanaf laag perspectief te maken.

Ik schoot dit kiekje maar Matthijs deed meer zijn best en zette, al balancerend op een steppingstone, zijn statief zo diep in het water dat zijn camera bijna het wateroppervlak raakte. Dat leverde overigens ook wel een prachtplaat op:

Nadat we daar klaar waren en wel genoeg watervallen hadden gefotografeerd, konden we factor 10 sneller terug naar de auto. Op ons pad kregen we nog wat windvlagen om de oren, en verder kwamen we nog een paar schapen tegen, een aantal avontuurlijke zwemmers die zich durfden te wagen aan het ijskoude water en een bejaard Brits echtpaar dat ons vroeg wat ze konden verwachten en of het pad een beetje begaanbaar voor hen zou zijn ("oh wonderful!" en daar gingen ze).

Eenmaal terug in de auto hebben we op het parkeerterrein eerst nog uitgebreid gebruncht, om met een volle maag door te kunnen rijden naar onze volgende bestemming. We zouden rijden via de stad Portree, waar we wilden tanken (bij de Gleamer, waar we ook een twee crunchie bars kochten. Lekkerrrr!). Vanaf daar namen we een kleine omweg om de drukke weg iets te ontlopen. Dat bleek een prachtige scenic route en de zon brak goed door, dus we hadden veel vertrouwen in ons volgende reisdoel: The Old Man of Storr, een populaire en iconische plek (een van de meest gefotografeerde landschappen ter wereld) waar rotsformaties te vinden zijn die van kilometers ver te zien zijn.

Eenmaal terug de hoofdweg reden we direct op de rotsformaties af en het zag er inderdaad veelbelovend uit. Alleen het weer betrok ineens enorm. We parkeerden op het laatste parkeerplaatsje dat nog over was, stapten uit, zagen dat er intussen dikke wolkpartijen rond de berg verzamelden en voelden al enige spettertjes. Dus de capuchon ging op terwijl we een stuk de berg op liepen, samen met wederom vele medetoeristen. Onze ogen bleven gefixeerd op de rotsformaties, die steeds meer in mist gehuld waren. Nog een paar stappen verder moesten we constateren dat er eigenlijk niks meer van die rotsformaties te zien was. Sterker, als je naar boven keek zag je alleen nog een dikke, grijze, laaghangende wolk. De miezerregen hielp ook niet mee in onze motivatie. We zetten nog een paar laatste stappen naar boven en zeiden toen tegen elkaar: waar doen we het nou eigenlijk voor nog...? Als we straks een halve berg hebben beklommen, we zijn zeiknat en zien dan alleen maar mist? Dus vrij resoluut besloten we rechtsomkeert te maken. Change of plans. We zouden nog iets verder naar het noorden gaan dus op de terugweg zouden we hier opnieuw langskomen. Als het dan helderder zou zijn probeerden we het gewoon opnieuw.

Flexibel als wij zijn ontwikkelde zich al gauw een alternatief plan. Matthijs had onlangs op internet gelezen dat er kort geleden, ergens in dit gebied in Schotland fossiele voetafdrukken van dinosauriërs waren gevonden. Hij vertelde me dat in het vliegtuig en toen we die plek even snel opzochten op de kaart, zagen we dat dat in het noorden van de Isle of Skye zou zijn. Daar waren we nu ook. Dus eenmaal terug op de parkeerplaats van The Old Man of Storr checkten we via Google Maps hoe ver dit volgende "paarse pinnetje" hier vandaan was (dat zijn hoogtepunten die we in de voorbereiding op deze reis in Google Maps hadden gepind). En de voetsporen van Nessie bleek nog geen 2 mijl verderop te zijn..! Dus een beetje op de gok besloten we daar dan maar heen te gaan.

We reden dus iets verder over de hoofdweg, lieten de touringcars bij The Old Man of Storr achter ons, en draaiden even verderop een smal (voetgangers)pad in waar het ongeveer moest zijn. Dit bleek doodlopend, en we konden alleen nog keren bij een vakantiewoning aan het einde (waarbij we hulp kregen van de vriendelijke bewoner die er net was gearriveerd). We parkeerden de auto tegenover dit pad op een parkeerplaats aan de doorgaande weg, en zagen op het bordje de herkenbare naam van dit gebiedje, Rubha nam Brathairan of Brothers Point, vermoedelijk vernoemd naar christelijke monniken die hier meer dan 1000 jaar geleden woonden. Het miezerde nog een klein beetje buiten, maar zeiden heel optimistisch tegen elkaar: dan zal het er wellicht wat minder toeristisch zijn! We hadden ons dan ook weer helemaal herpakt na de teleurstelling van zojuist. Wel besloot ik mijn rugtas vol camera gear in de auto te laten en nam ik maar één lens mee op de body van mijn camera. Niet pessimistisch maar realistisch dacht ik: het regent, dus we wandelen erheen, bekijken die voetafdrukken en gaan dan weer terug. Verkeerd gedacht, zo bleek later!

We liepen opnieuw het pad op, langs de vakantiewoning. Bij het toegangshek kwamen we twee oudere stellen tegen (van die heerlijk beleefde, vriendelijke Engelsen) die net terugkwamen van hun wandeling daar waar wij naartoe wilden, en we maakten een praatje met ze. De één dacht van niet, maar de ander was almost certain dat die dino-voetafdrukken hier inderdaad wel te vinden moesten zijn, je moest alleen wel goed zoeken en bovendien moesten we snel zijn want "the tide is coming in". Dus toen dachten we: zal je zien dat we net te laat hier zijn... We liepen door, langs een modderig, vrij steil pad langs en door een schapenwei naar beneden. Wat was het hier eigenlijk prachtig!

Kijk hier een filmpje dat ik schoot van de omgeving op het pad naar Brother's Point: http://wen.reislogger.nl/roadtrip-schotlands-north/video/pad-brother-point.37134

Wij weten van elkaar dat we allebei onze vaak hoge verwachtingen moeten managen. Op vakantie, als iets heel gaaf dreigt te worden (of al is), zeggen we dan ook vaak tegen elkaar: het zal wel megatoeristisch zijn. We krijgen vast een lekke band. De pont zal vast niet varen. Immers, dan kan het alleen maar meevallen! Zodoende zeiden we nu ook tegen elkaar: er zal wel een hek om zo'n archeologische vondst heen staan. Maar waar we nu liepen was gewoon publiek toegankelijk terrein. We dachten ook, gezien de waarschuwingen van de wandelaars, we zullen inderdaad wel pech hebben met het getij. Maar eenmaal bij de kustlijn leek het juist nog meer eb te worden... 

Vanwege deze getijde-waarschuwing hadden we al vrij snel bedacht dat de footprints dan waarschijnlijk in de rotsen zouden zitten die normaal onder water liggen. Dus we besloten eerst maar eens de glibberige rotsen op te gaan en dan planmatig de boel af te gaan speuren. We schoten natuurlijk ook wat plaatjes van de waanzinnig mooie baai met prachtige kliffen eromheen, en toen zag ik ineens iets in mijn ooghoek... Zeehonden! In totaal zagen we een stuk of 6 hoofdjes boven water, soms hun snuit rechtop uit het water (bottling noemen de Engelsen dat, dat is hun slaaphouding waarbij ze hun hoofd boven water laten om te kunnen ademhalen) en soms zagen we juist achtervinnen spatteren omdat ze het water in doken. Een paar leken met elkaar te spelen. Zo schattig! Ik siste naar Matthijs dat we erop af moesten, dus hij schroefde direct zijn telelens op zijn camera en leende mij zijn andere telelens uit (zie je wel, altijd al je gear meenemen!), waarna we een tijdje bezig zijn geweest die zeehonden op de foto te zetten. Grappig om te zien dat ze erg nieuwsgierig zijn, of op hun hoede. Ze hebben je goed in de gaten en zwemmen dan een beetje in de buurt rond, steeds terugkijkend met die grote ogen wat wij zouden gaan doen. Ze leken niet bang, hooguit alert. Maar dat speelse gedrag bleven ze vertonen. Echt geweldig om getuige van te zijn!

Inmiddels begon het wel steeds harder te waaien en regenen. Het bleef eb, maar de rotsen bleven ook even glibberig, en we stonden al bijna een uur die zeehonden te fotograferen dus we begonnen het een beetje koud te krijgen. Bovendien begon het ook al tegen etenstijd te lopen. Dit soort momenten zijn meestal de momenten dat je moe wordt, op je muil gaat en in je val je dure telelens tegen de rotsen slaat. Het werd dus tijd om die voetafdrukken maar eens te vinden!

We zetten het planmatig afspeuren van de rotsen dus weer voort. Inmiddels was het gezin uit Edinburgh dat in het vakantiehuisje bovenop de klif logeerde, waarvan de man ons had geholpen de bus te keren, ook naar beneden gekomen. En ook zij liepen in de regen te zoeken naar de dinosaurusvoeten. Het enthousiaste jonge zoontje dat ons was komen opzoeken om te vragen of wij ze al hadden gevonden, kwam ons waarschuwen: wij hebben ze! Dus wij erop af, en ja hoor...! Die man had een plaatje op zijn telefoon waar de afdrukken ingetekend waren. En het klopte, daar waren ze: duidelijke voetafdrukken van de grote Sauropoda (die plantenetende dinosauriër met die lange nek)! En dan te bedenken dat je bewijs ziet van een levend wezen dat daar ca. 170 miljoen jaar geleden rondliep. Zo gaaf om te zien!

Check hier voor meer informatie over de voetafdrukken van Nessie: https://blog.geolsoc.org.uk/2018/04/03/dinosaurprints/

Met zo'n coole ontdekking neem je de regen wel voor lief. Hoewel we inmiddels wel helemaal zeiknat waren geregend. Althans, onze jassen leken aardig waterdicht, de mijne iets beter dan die van Matthijs, maar er was ook veel snot en er waren natte handschoenen en beslagen cameralenzen, en we waren moe en hongerig geworden. Dus we besloten terug naar boven te lopen. Of te glibberen. Door mij namen we ook nog eens een zeer onhandige route waardoor we nog wat zgn. kletspootjes haalden en zelfs nog met gevaar voor eigen leven over een beekje moesten springen. En het waaide inmiddels ook zo hard dat de regen bijna pijnlijk in ons gezicht striemde, dus het was echt hoog tijd om terug te gaan.

Eenmaal terug bij de auto, rond 19.30u, moesten eerst alle kleren uit en vervangen worden voor droge kleren. Terwijl ik een waslijn door de hele auto organiseerde en plastic zakken op de stoelen legde om natte spullen op te leggen, droogde Matthijs zijn fotografiespullen en -tas (die niet waterdicht bleek, en we waren allebei het bestaan van de regenhoes vergeten) voor de warme blazer van de camperverwarming. Daarna kookten we een verrukkelijke bak spaghetti en genoten we met warme koffie en thee in ons totaal beslagen knussebusje ontzettend na van die geweldige ervaring van zojuist. We sliepen die nacht op dezelfde parkeerplaats, onder een spinnenweb van waslijnen met vochtige kleren eraan.